Напэўна ж тыя, хто сабраўся ў Беларускай Майстроўні трыццаць гадоў таму, не ўсьведамлялі напоўніцу, што закладаюць такім чынам пачатак публічнага руху, які некалі прывядзе да зьдзяйсьненьня самых неверагодных іхных мараў. Адчувалі толькі, што патрапілі ў тую кропку, дзе дзеецца штосьці вялікае, можа быць, сама гісторыя. Нейкай задняй думкай яны, выгадаваныя на ідэёмах савецкай прапаганды, разумелі, што вольна ці міжвольна ідуць у змаганьне. Але “сама гісторыя” забараняла ім думаць пра гэта, упарта выводзячы іх на эвалюцыйны шлях масавых сьвятаў, сьпеваў і асьветы. З вышыні часу відаць, што тады, напачатку 1980-х гэты шлях быў адзіным магчымым і адзіным плённым.