Сяргей Дубавец

Беларусь – гэта мова

Даўно заўважана: расейска-беларускі білінгвізм – падвід шызафрэніі, г. зн. раздвоенай сьвядомасьці.

Дубавец: Сам час яе клікаў, і яна прыйшла

Прадмова Сяргея Дубаўца да кнігі "Майстроўня. Гісторыя аднаго цуду".

Байкот ці выбары: апазыцыя ў коме

Я ведаю толькі аднаго чалавека ў Беларусі, каму гэта па-сапраўднаму выгадна. Піша Сяргей Дубавец.

Ліст эўрапейскаму сябру

Без адмены візаў санкцыі толькі згоршаць сытуацыю.

Мой анёл паляцеў на неба

Лепш не рызыкаваць

У судзе над меркаванымі ўзрывальнікамі мэтро нічога ня ясна. Немагчыма верыць БТ – “ахраніцельнаму тэлебачаньню”, якое, насуперак законам прафэсіі, асьвятляе падзеі толькі аднабакова. Немагчыма верыць суду, які асуджае нямога за крыкі “Жыве Беларусь!”, а бязрукага за воплескі.

Ненармальная

Камэнтатар ветру

Стрэс, уцёкі і АЭС

Да пытаньня пра азадкі

На мінулым тыдні на сайце Свабоды найбольш камэнтавалі дзьве тэмы: унутраную акупацыю і сабачы грып.

Плюс – мінус. 9 сакавіка

Пытаньне пра інтэрвію ППРБ для “Washington post” (браць ці ня браць?) у мінулым аглядзе пазаўчора, нібы дэжавю паўтарылася праз пару дзён, толькі ўжо ў дачыненьні да назіральнікаў АБСЭ ў судах над арыштаванымі за 19 сьнежня (ехаць ім туды ці ня ехаць?). У мінулы раз выснова была – ня браць, бо шкода ад прамыўкі мазгоў беларускаму народу з дапамогай уплывовых брэндаў непамерна большая, чым карысьць ад таго патоку сьвядомасьці made in Belarus, у які акунецца сусьветны чытач.

Плюс – мінус

Алесь Міхалевіч усіх ператварыў у кансьпіролягаў. Прынамсі, сярод камэнтатараў на сайце “Свабоды” аматары змоваў займаюць упэўненае другое месца пасьля тых, хто павіншаваў палітыка з учынкам.

Свабода не «свобода»

Вострая Брама

Аўтарская перадача Сяргея Дубаўца. Беларускі культурны кантэкст дваццатага стагодзьдзя.

Гісторыя аднаго цуду: Вінцук Вячорка (2)

“Продкі мае выйшлі зь літоўскіх балот”, -- пісаў пра Палесьсе і ўласнае паходжаньне расейскі клясык Фёдар Дастаеўскі. Для многіх у свой час гэтая фраза стала парадаксальным адкрыцьцём. Настолькі няпроста было стасаваць вобраз сталічнага аўтара з самым, бадай, архаічным кутком Беларусі. Я ўявіў сабе гэтую фразу, але ўжо ў вуснах Вінцука Вячоркі, і атрымаў той самы эфэкт парадаксальнага адкрыцьця.

Гісторыя аднаго цуду: Вінцук Вячорка (1)

Cёлета на Каляды да ўсіх магчымых цудаў дадасца цуд Беларускай Майстроўні, які здарыўся трыццаць гадоў таму і стаў пачаткам нацыянальнага руху, завязкай раману нашай найноўшай гісторыі.

Гісторыя аднаго цуду: Сьвятлана Слуцкая

Праўдаў, як вядома, шмат. У кожнага свая. Бо на тыя самыя рэчы мы глядзім па-рознаму. Адна на ўсіх толькі ісьціна. Дзень за днём людзі жывуць у сьвеце многіх праўдаў, адмаўляюць адзін аднаго або прыстасоўваюць сваю праўду да праўды іншага ці да праўды большасьці, і расчароўваюцца. “Нашы часы – часы агульнай заблутанасьці,” – пісаў Ігнат Абдзіраловіч. Звычайна ўсе часы – такія, заблытаныя, непразрыстыя. Але аднойчы настае момант, калі ўсіхныя праўды сыходзяцца ў адной кропцы. І такі момант называюць момантам ісьціны.

Гісторыя аднаго цуду: Эдвард Зайкоўскі

Нядаўна ў інтэрнэце агульную ўвагу прыцягнуў фотарэпартаж пра літоўскіх падпольшчыкаў савецкага часу. У сваім доме пад Коўнам яны выкапалі глыбокі падвал, зрабілі там друкарню і тыражавалі нелегальную літаратуру. Адбывалася тое трыццаць гадоў назад, а называўся рэпартаж “Як яны развальвалі Савецкі Саюз”. Большасьць камэнтатараў выказалі захапленьне ўчынкам падзьвіжнікаў – маўляў, паспалітыя людзі самі ўласнымі рукамі і розумам набліжалі вызваленьне сваёй Літвы з-пад чужое савецкае ўлады. Нехта пракамэнтаваў так: ну і што, ці задаволеныя яны ўладай цяперашняй? І атрымаў адказ: затое цяпер можам жыць бяз пошуку ворагаў.

Гісторыя аднаго цуду: Анатоль Бяляўскі

Беларуская Майстроўня настолькі “выпала з памяці” за гэтыя трыццаць гадоў, што мастак Анатоль Бяляўскі не адразу й зразумеў, пра што гаворка – ці пра іхную студэнцкую кампанію ў тэатральна-мастацкім інстытуце, ці пра першае нефармальнае аб’яднаньне моладзі – тэму нашай сэрыі перадач.

Гісторыя аднаго цуду: Клінаў і Саўка

Згадваючы раз за разам, як у Беларусі трыццаць гадоў таму зьявілася Майстроўня і пачаўся нацыянальны рух, я адчуваю і спрабую намацаць яго прычыну – гэты сымбіёз самаўсьведамленьня і абвостранага пачуцьця несправядлівасьці, мовы і гісторыі, мастацтва і філялёгіі, з чаго ўрэшце й нараджаецца прадуктыўнае палітычнае дзеяньне.