П’еса Тадэвуша Слабадзянка створаная і пастаўленая славакам Андрэем Сьпішкам у парамэтрах «новае журналістыкі» — пад ёй калясальная дакумэнтальная база і неверагодная праца актораў. Грузінскія сьпевы і лезгінка ў выкананьні палякаў проста зачароўваюць, асабліва тым, што вас не зьбіраюцца падманваць, ніводная бляндынка не перафарбаваная ў брунэтку.
«Гангстэрскі раман у рытме лезгінкі» — так вызначаны жанр пастаноўкі, дзе вы пабачыце масу гістарычных пэрсанажаў: ад гумарнога Фройда і псыхапатычнага Гітлера да хуліганістага задзіракі Леніна і нейкай Людмілы Сталь, багатай рэвалюцыяністкі, якая суправаджае Сасо па Эўропах. У Лёндане, выбіраючы сабе псэўданім, Сасо глядзіць на расфуфыраную Людмілу, і робіць сам сабе адкрыцьцё: Сталін!
Цалкам раскрытая і тэма Пржавальскага, нібыта сапраўднага бацькі Сталіна (падабенства). Аказваецца, шляхціц Пржавальскі аддаваў перавагу горскім хлопцам, а не дзяўчатам, таму вэрсія адпадае.
Кульмінацыя трохгадзінавага спэктаклю — людзі Кобы рабуюць банк. Кроў цячэ ракою. Сам Сталін стрэлам у галаву забівае ні ў чым не вінаватага аднаклясьніка — ці ня першае забойства ў ягоным жыцьці. Уласна ў гэты момант Сасо і ператвараецца ў Кобу.
Павольна-марудна ён заходзіць на круг нязьменнае лезгінкі — пачынае сваю гістарычную раскрутку. Заслона.
Але чаму ён без вусоў? На афішы з вусамі, а на сцэне без вусоў. Таямніца хаваецца ў фэерычнай пастаноўцы. Вусы — растуць!
