Шчыра кажучы, чытаць кнігі Віктара Казько страшна. І не таму, што там распавядаецца пра мярзотных здраднікаў, што наталяюць сваю прагу жыцьця за лік іншых, як у Васіля Быкава, альбо зьнявечаныя радыяцыяй людзкія лёсы, як у Сьвятланы Алексіевіч. Тут не пра тое і зусім інакш.
