«Ехалі мы з калядаваньня неяк ужо бяз Зоркі, але хлапцы не пераапрануліся, а былі ў сваіх калматых футрах. Зайшлі ў вагон мэтро, селі, і жанчына побач са мною кажа: «А-а, вось яны — калядоўшчыкі!»
Пазналі нас. І так ад гэтага радасна і прыемна. Калі дваццаць гадоў таму маглі і супрацоўнікаў міліцыі выклікаць да такой групы, то цяпер людзі разумеюць — хто гэта. Калядоўшчыкі становяцца чаканымі, яны становяцца пазнавальнымі, моднымі, урэшце. І цяпер многія, плянуючы сваё сьвяточнае каляднае застольле, узгадняюць час бяседы з прыходам калядоўшчыкаў, якія прынясуць яшчэ адзін элемэнт сьвяточнасьці.
Здавалася б, вясковая традыцыя не павінна была прыжыцца ў гарадзкім асяродзьдзі. Гарадзкая інтэлігенцыя, нацыянальная эліта адыграла вельмі важную ролю ў тым, каб традыцыя ўсё ж працягвалася, але каб яна была зразумелая шараговаму грамадзяніну гэтай краіны.
У нас сфармаваўся моцны фальклёрна-этнаграфічны рух, які налічвае тысячы чалавек. Дзякуючы гэтым людзям, якія складаюць на сёньняшні дзень ядро Студэнцкага этнаграфічнага таварыства, фальклёрны гурт GUDA і школа традыцыйнага мастацтва сталі таксама дзейснымі чыньнікамі ў разьвіцьці народнай культуры ў краіне. Гэтае кола пастаянна расьце і пашыраецца, і, напэўна, гэта адзін з самых важных чыньнікаў адраджэньня.
Людзі пачынаюць разумець нацыянальнае як сваё асабістае, і гэта, бадай, — найлепшы варыянт з тых, якія б маглі быць у нашай краіне. І, адштурхоўваючыся ад вопыту суседзяў, можна сказаць, што за гэты незвычайны вынік мы павінны быць удзячныя сучаснай ня вельмі спрыяльнай сытуацыі ў нашай краіне, у першую чаргу палітычнай.
Я калі пачынаю рыхтавацца да Калядаў, ужо зьяўляецца такая адмысловая сьвяточная пазыцыя, падыход да жыцьця, калі ты пачынаеш адчуваць, што ў гэтым жыцьці штосьці яшчэ ёсьць, апроч звыклай працы і штодзённых клопатаў. І ты мусіш выйсьці, адсунуць гэтыя звыкласьці і аддаць сябе сьвяту.
У абрадзе калядаваньня ты сябе адмысловым чынам настройваеш, што ты нясеш людзям яскарку. Яна пырсьне — і між нас у гэтай хаце ў гэтай канкрэтнай сям’і ўзьнікне трапяткое пачуцьцё радасьці і шчасьця вось гэтага канкрэтнага моманту незвычайнага, сьвятога, сьвяточнага. Нездарма ў нас ёсьць сьвята — няма празьнікаў. Гэтыя сьвяты — сьвятыя дні. І вось гэты сакральны момант узьнікае раптоўна, і пасьля ён можа зьнікнуць, але ты яго можаш падтрымаць. Бадай, вось у гэтым і заключаюцца калядныя дзівосы».
Сталкеры Свабоды
Пазналі нас. І так ад гэтага радасна і прыемна. Калі дваццаць гадоў таму маглі і супрацоўнікаў міліцыі выклікаць да такой групы, то цяпер людзі разумеюць — хто гэта. Калядоўшчыкі становяцца чаканымі, яны становяцца пазнавальнымі, моднымі, урэшце. І цяпер многія, плянуючы сваё сьвяточнае каляднае застольле, узгадняюць час бяседы з прыходам калядоўшчыкаў, якія прынясуць яшчэ адзін элемэнт сьвяточнасьці.
Здавалася б, вясковая традыцыя не павінна была прыжыцца ў гарадзкім асяродзьдзі. Гарадзкая інтэлігенцыя, нацыянальная эліта адыграла вельмі важную ролю ў тым, каб традыцыя ўсё ж працягвалася, але каб яна была зразумелая шараговаму грамадзяніну гэтай краіны.
У нас сфармаваўся моцны фальклёрна-этнаграфічны рух, які налічвае тысячы чалавек. Дзякуючы гэтым людзям, якія складаюць на сёньняшні дзень ядро Студэнцкага этнаграфічнага таварыства, фальклёрны гурт GUDA і школа традыцыйнага мастацтва сталі таксама дзейснымі чыньнікамі ў разьвіцьці народнай культуры ў краіне. Гэтае кола пастаянна расьце і пашыраецца, і, напэўна, гэта адзін з самых важных чыньнікаў адраджэньня.
Людзі пачынаюць разумець нацыянальнае як сваё асабістае, і гэта, бадай, — найлепшы варыянт з тых, якія б маглі быць у нашай краіне. І, адштурхоўваючыся ад вопыту суседзяў, можна сказаць, што за гэты незвычайны вынік мы павінны быць удзячныя сучаснай ня вельмі спрыяльнай сытуацыі ў нашай краіне, у першую чаргу палітычнай.
Я калі пачынаю рыхтавацца да Калядаў, ужо зьяўляецца такая адмысловая сьвяточная пазыцыя, падыход да жыцьця, калі ты пачынаеш адчуваць, што ў гэтым жыцьці штосьці яшчэ ёсьць, апроч звыклай працы і штодзённых клопатаў. І ты мусіш выйсьці, адсунуць гэтыя звыкласьці і аддаць сябе сьвяту.
У абрадзе калядаваньня ты сябе адмысловым чынам настройваеш, што ты нясеш людзям яскарку. Яна пырсьне — і між нас у гэтай хаце ў гэтай канкрэтнай сям’і ўзьнікне трапяткое пачуцьцё радасьці і шчасьця вось гэтага канкрэтнага моманту незвычайнага, сьвятога, сьвяточнага. Нездарма ў нас ёсьць сьвята — няма празьнікаў. Гэтыя сьвяты — сьвятыя дні. І вось гэты сакральны момант узьнікае раптоўна, і пасьля ён можа зьнікнуць, але ты яго можаш падтрымаць. Бадай, вось у гэтым і заключаюцца калядныя дзівосы».
