Юры Дорн заявіў, што ягоная справа была «незвычайнай нават ва ўсясьветнай практыцы»:
«Незвычайная справа. Вельмі незвычайная, і думаю, што ўпершыню і ў Беларусі такое, і ва ўсясьветнай практыцы. Разьбіраць справу ў дачыненьні да таго, што вывезьлі стары дом. І гэта ж дом не дзяржаўны, ані на сродкі дзяржавы быў пабудаваны. Але што рабіць? Што маем, тое трымаем. Далей будзе лепш, я спадзяюся, з Божай дапамогай».
На прыступках будынку Цэнтральнага суду Менску Юры Дорн заявіў, што яго абвінавацілі ў атрыманьні хабару, каб зьняць з пасады старшыні юдэйскага рэлігійнага аб’яднаньня.
Юры Дорн: «Складана адмаўляць, што была спроба рэйдэрскага захопу. Мне сумна, што гэтым займаліся людзі, якія былі сябрамі габрэйскай грамады. Да пэўнай ступені я спрабаваў гэта хаваць. Але так яно і ёсьць сапраўды».
«Назаві прозьвішча, — сталі прасіць жонка Юрыя Ірына і людзі, якія прыйшлі падтрымаць Дорна ў судзе. — Цяпер гэта ўжо можна зрабіць».
Юры Дорн назваў імя і прозьвішча гэтага чалавека. Ірына, жонка Юрыя Дорна: «Я наняла ў Ізраілі адвакатаў, мы правялі сваё расьсьледаваньне. Ён тры месяцы рыхтаваў гэта! Але мы гэта перажылі».
Што тычыцца працэсу, Дорн патлумачыў наступнае:
«Было відаць, што судзьдзя хоча разабрацца, вельмі падрабязна ішоў працэс. Спачатку я адчуваў, што ягоныя сымпатыі не на маім баку. Але калі пачалі сьведкі даваць паказаньні, лісты зачытваць, выступы адвакатаў пайшлі, я зразумеў, што сытуацыя мяняецца. І бліжэй да канца студзеня я ўжо заўважыў, што адбыўся пералом. І па тых пытаньнях, якія задаваліся, і нават пракурор па-іншаму пачаў ставіцца».
Пракурор патрабавала для Юрыя Дорна 5 гадоў зьняволеньня.
Юры Дорн: «Мне здаецца, што пракурорам мусяць працаваць людзі зь вялікім жыцьцёвым досьведам. Я з павагай стаўлюся да людзей, якія нават з чырвоным дыплёмам сканчаюць юрыдычныя факультэты. Але, ня ведаючы жыцьця, патрабаваць пакараньня, спрабаваць разабрацца ў гэтых пытаньнях толькі на падставе тых ведаў, якія атрыманыя ва ўнівэрсытэце, — гэта немагчыма».
Паводле Дорна, у турмах людзі сядзяць за нязначныя правіны:
«Паверце, там шмат людзей, на мой погляд, знаходзяцца па нязначных злачынствах. Іх даўно можна было б адпусьціць, яны б ужо прыносілі карысьць краіне. А яны сядзяць, пакутуюць. Шкада іх».
У апошняй камэры, дзе сядзеў Дорн, было 12 чалавек. Да таго ён знаходзіўся ў адной камэры з 15 зьняволенымі. Усе, з кім ён сядзеў, былі зьняволеныя ўпершыню:
«Мне вельмі шкада, што частка людзей зламалася ў гэтых умовах. Шкада глядзець, што іх сем’і, іх блізкія на нейкі час іх кідаюць. Ня вераць у тое, што яны хутка вызваляцца».
Трэба старацца як найхутчэй мяняць у лепшы бок умовы. 21 стагодзьдзе, а там кіпяцільнікі, хто сёньня імі карыстаецца? Фільтры для вады павінны быць. Ежа, вядома, я разумею, ад грошай залежыць. Але можна было чакаць і горшага. Я быў гатовы да горшага«.
Дзякуючы надзвычайнай увазе да працэсу ў турме да Дорна ставіліся «з павагай».
«Мяне называлі па імені і імені па бацьку. А гэта ў турме не прынята. Нават ахоўнікі. І цікавіліся, і жадалі мне посьпеху, калі я сёньня сыходзіў. Мне здавалася, што я абсалютна просты чалавек. А тут столькі ўвагі».
Юры Дорн таксама выказаў удзячнасьць падтрымцы габрэйскай грамады. Урэшце яму дазволілі сустрэцца і з рабінам, чаго яму, па ягоных словах, вельмі не хапала.
Юры Дорн: «Грамада забясьпечвала мяне кашэрнымі прадуктамі. Спачатку ў камэры зьдзіўляліся, пасьля цікавіліся, пасьля спрабавалі пакаштаваць. Маца ўсім спадабалася.
Калі ты ў турме, у камэры, ты спрабуеш нешта выконваць. Але гэта не атрымліваецца. Дзякуючы духоўнай падтрымцы я засынаў і прачынаўся ў добрым настроі.
З Радуні нават пісалі людзі. Гэта было для мяне адкрыцьцём. Прасілі ў мяне прабачэньня. А за што?! Гэта я мусіў прабачэньня прасіць!»
А вось з боку ізраільскай амбасады падтрымкі ён не адчуваў:
«Да мяне ніхто не пісаў і не прыходзіў. У прэсе я такога таксама не чытаў. Я хачу спадзявацца, што, магчыма, спрабавалі дапамагчы».
Юры Дорн кажа, што за апраўдальны прысуд «трэба быць удзячным Усявышняму».
«Як чалавек веруючы я лічу, што тут была і мая віна. Гэта ня проста пакараньне, а выпрабаваньне. Спроба пераацаніць нейкія свае ўчынкі».
«Было нялёгка. Але горш тым, хто знаходзіцца там, дзе я быў, бязь веры. А мне было ў маральным сэнсе ня цяжка. Недзе ў душы я ведаў, што ўсё скончыцца добра. Да канца верыў. Калі можна, перадаю тым, хто застаўся за тымі сьценамі, што трэба не губляць веры ў сябе, верыць ва Ўсявышняга, у яго дабрыню, справядлівасьць і паспрабаваць зьмяніць жыцьцё да лепшага».
Пакідаць Беларусь Юры Дорн пакуль не плянуе:
«Я прырос каранямі да гэтай краіны. І я ня бачу сябе па-за ёй. Дзе б я ні быў, карані мае тут. Тут, думаю, я нашмат больш карысьці прынясу. Але, вядома, сям’я, усё іншае — вельмі важна. Больш часу зь дзецьмі трэба спрабаваць правесьці. З падвойнай сілай трэба аддаць тое, што яны недаатрымалі».
29 сакавіка старшыню юдэйскага рэлігійнага аб’яднаньня Юрыя Дорна прызналі вінаватым у нясплаце падаткаў, але апраўдалі паводле абвінавачаньня ў перавышэньні службовых паўнамоцтваў. Ён быў вызвалены ў залі суду.
«Незвычайная справа. Вельмі незвычайная, і думаю, што ўпершыню і ў Беларусі такое, і ва ўсясьветнай практыцы. Разьбіраць справу ў дачыненьні да таго, што вывезьлі стары дом. І гэта ж дом не дзяржаўны, ані на сродкі дзяржавы быў пабудаваны. Але што рабіць? Што маем, тое трымаем. Далей будзе лепш, я спадзяюся, з Божай дапамогай».
На прыступках будынку Цэнтральнага суду Менску Юры Дорн заявіў, што яго абвінавацілі ў атрыманьні хабару, каб зьняць з пасады старшыні юдэйскага рэлігійнага аб’яднаньня.
Юры Дорн: «Складана адмаўляць, што была спроба рэйдэрскага захопу. Мне сумна, што гэтым займаліся людзі, якія былі сябрамі габрэйскай грамады. Да пэўнай ступені я спрабаваў гэта хаваць. Але так яно і ёсьць сапраўды».
«Назаві прозьвішча, — сталі прасіць жонка Юрыя Ірына і людзі, якія прыйшлі падтрымаць Дорна ў судзе. — Цяпер гэта ўжо можна зрабіць».
Юры Дорн назваў імя і прозьвішча гэтага чалавека. Ірына, жонка Юрыя Дорна: «Я наняла ў Ізраілі адвакатаў, мы правялі сваё расьсьледаваньне. Ён тры месяцы рыхтаваў гэта! Але мы гэта перажылі».
Што тычыцца працэсу, Дорн патлумачыў наступнае:
«Было відаць, што судзьдзя хоча разабрацца, вельмі падрабязна ішоў працэс. Спачатку я адчуваў, што ягоныя сымпатыі не на маім баку. Але калі пачалі сьведкі даваць паказаньні, лісты зачытваць, выступы адвакатаў пайшлі, я зразумеў, што сытуацыя мяняецца. І бліжэй да канца студзеня я ўжо заўважыў, што адбыўся пералом. І па тых пытаньнях, якія задаваліся, і нават пракурор па-іншаму пачаў ставіцца».
Пракурор патрабавала для Юрыя Дорна 5 гадоў зьняволеньня.
Юры Дорн: «Мне здаецца, што пракурорам мусяць працаваць людзі зь вялікім жыцьцёвым досьведам. Я з павагай стаўлюся да людзей, якія нават з чырвоным дыплёмам сканчаюць юрыдычныя факультэты. Але, ня ведаючы жыцьця, патрабаваць пакараньня, спрабаваць разабрацца ў гэтых пытаньнях толькі на падставе тых ведаў, якія атрыманыя ва ўнівэрсытэце, — гэта немагчыма».
Паводле Дорна, у турмах людзі сядзяць за нязначныя правіны:
«Паверце, там шмат людзей, на мой погляд, знаходзяцца па нязначных злачынствах. Іх даўно можна было б адпусьціць, яны б ужо прыносілі карысьць краіне. А яны сядзяць, пакутуюць. Шкада іх».
У апошняй камэры, дзе сядзеў Дорн, было 12 чалавек. Да таго ён знаходзіўся ў адной камэры з 15 зьняволенымі. Усе, з кім ён сядзеў, былі зьняволеныя ўпершыню:
«Мне вельмі шкада, што частка людзей зламалася ў гэтых умовах. Шкада глядзець, што іх сем’і, іх блізкія на нейкі час іх кідаюць. Ня вераць у тое, што яны хутка вызваляцца».
Трэба старацца як найхутчэй мяняць у лепшы бок умовы. 21 стагодзьдзе, а там кіпяцільнікі, хто сёньня імі карыстаецца? Фільтры для вады павінны быць. Ежа, вядома, я разумею, ад грошай залежыць. Але можна было чакаць і горшага. Я быў гатовы да горшага«.
Дзякуючы надзвычайнай увазе да працэсу ў турме да Дорна ставіліся «з павагай».
«Мяне называлі па імені і імені па бацьку. А гэта ў турме не прынята. Нават ахоўнікі. І цікавіліся, і жадалі мне посьпеху, калі я сёньня сыходзіў. Мне здавалася, што я абсалютна просты чалавек. А тут столькі ўвагі».
Юры Дорн таксама выказаў удзячнасьць падтрымцы габрэйскай грамады. Урэшце яму дазволілі сустрэцца і з рабінам, чаго яму, па ягоных словах, вельмі не хапала.
Юры Дорн: «Грамада забясьпечвала мяне кашэрнымі прадуктамі. Спачатку ў камэры зьдзіўляліся, пасьля цікавіліся, пасьля спрабавалі пакаштаваць. Маца ўсім спадабалася.
Калі ты ў турме, у камэры, ты спрабуеш нешта выконваць. Але гэта не атрымліваецца. Дзякуючы духоўнай падтрымцы я засынаў і прачынаўся ў добрым настроі.
З Радуні нават пісалі людзі. Гэта было для мяне адкрыцьцём. Прасілі ў мяне прабачэньня. А за што?! Гэта я мусіў прабачэньня прасіць!»
А вось з боку ізраільскай амбасады падтрымкі ён не адчуваў:
«Да мяне ніхто не пісаў і не прыходзіў. У прэсе я такога таксама не чытаў. Я хачу спадзявацца, што, магчыма, спрабавалі дапамагчы».
Юры Дорн кажа, што за апраўдальны прысуд «трэба быць удзячным Усявышняму».
«Як чалавек веруючы я лічу, што тут была і мая віна. Гэта ня проста пакараньне, а выпрабаваньне. Спроба пераацаніць нейкія свае ўчынкі».
«Было нялёгка. Але горш тым, хто знаходзіцца там, дзе я быў, бязь веры. А мне было ў маральным сэнсе ня цяжка. Недзе ў душы я ведаў, што ўсё скончыцца добра. Да канца верыў. Калі можна, перадаю тым, хто застаўся за тымі сьценамі, што трэба не губляць веры ў сябе, верыць ва Ўсявышняга, у яго дабрыню, справядлівасьць і паспрабаваць зьмяніць жыцьцё да лепшага».
Пакідаць Беларусь Юры Дорн пакуль не плянуе:
«Я прырос каранямі да гэтай краіны. І я ня бачу сябе па-за ёй. Дзе б я ні быў, карані мае тут. Тут, думаю, я нашмат больш карысьці прынясу. Але, вядома, сям’я, усё іншае — вельмі важна. Больш часу зь дзецьмі трэба спрабаваць правесьці. З падвойнай сілай трэба аддаць тое, што яны недаатрымалі».
29 сакавіка старшыню юдэйскага рэлігійнага аб’яднаньня Юрыя Дорна прызналі вінаватым у нясплаце падаткаў, але апраўдалі паводле абвінавачаньня ў перавышэньні службовых паўнамоцтваў. Ён быў вызвалены ў залі суду.
