81-гадовая Ніна Мірашнічэнка адважылася на тое, што моўчкі трываюць тысячы беларусаў, якія апынуліся ў аналягічным стане. Па яе словах, улады нахабна падманулі людзей, спадзеючыся, што ніхто пратэставаць ня будзе — маўляў, вінаватая эканамічная сытуацыя. І гэта пры тым, кажа суразмоўніца, што калі кліентаў завабліваюць у банк, ім абяцаюць «залатыя горы»:
«Ды пра што ўвогуле гаварыць? Што абяцаў той жа Пракаповіч? А што абяцаў прэзыдэнт? Я не баюся, ён мяне не расстраляе, мне ўжо 81 год і калі пайду на той сьвет, то не бяда, аджыла сваё. Але ж падманваць ня трэба! Залатавалютныя запасы ў нас вунь якія, рубель у нас, як ён усё казаў, стабільны. Дык каму верыць,
паслухайце? Гэта ж форменны падман! А зараз яны ўвогуле зачыніліся: ніякай інфармацыі, ні да каго не магу дабрацца. Пісала тры разы на прэзыдэнта, а яны ўсё перанакіроўваюць у банк. Навошта мне банк? Я ў прэзыдэнта хачу запытацца. Не, прэзыдэнт недаступны. Дык што гэта такое? У нас жа краіна дэмакратычная, сацыяльна арыентаваная. Так ці не? Ці ўсё толькі казкі?».
Спадарыня Мірашнічэнка скардзіцца, што двойчы атрымала аднымі і тымі ж граблямі. Напачатку 1990-х у банку «згарэлі» 10 тысяч савецкіх рублёў, якія яны з мужам зьбіралі на будаўніцтва лецішча, зараз гісторыя амаль што паўтарылася. Два гады таму пэнсыянэрка паклала на рахунак у «Беларусбанку» амаль 50 мільёнаў рублёў, выручаных ад продажу зямлі і нерухомасьці. Грашыма не карысталася, спадзявалася на абяцаныя звышдывідэнды, аднак летась беларускі рубель абясцэніўся ўтрая:
«Магчыма людзі страцілі ня столькі грошай, колькі я, але я якраз у гэты час прадавала лецішча, прадавала гараж і прадавала машыну. І трэба ж было здарыцца, што ўсё прадалася разам. І калі пайшла ў банк на прыём, каб параіцца наконт укладу, то запыталася: можа пакласьці ў расейскіх рублях, бо мне ў прынцыпе ўсё роўна, абы ляжалі ў надзейным месцы. І кансультант мне сказала: ой, навошта вам гэта рабіць? Маўляў, з расейскіх рублёў атрымаеце толькі 8%, а зь беларускіх — ажно 22%. Разумееце, агітуюць толькі на сваю карысьць. Хоць я перакананая, што яны ўжо тады ведалі, што скончыцца ўсё менавіта так. Але ўсё роўна агітуюць. Бачыце, што робіцца? Суцэльны падман!».
Спадарыня Мірашнічэнка ўсьведамляе, што праціўнік у яе надзвычай сур’ёзны. Яна не сумняеццца, што абаронцы дзяржаўных інтарэсаў задзейнічаюць самыя розныя інструмэнты «забалваньваньня», каб толькі не вярнуць прысабечаныя грошы. Аднак пэнсыянэрка настроеная адпаведна: кажа, што досьвед памерлага мужа-чэкіста будзе якраз да месца:
«Я пражыла з мужам 43 гады і ў мяне муж быў чэкіст. Таму я ведаю ўсе гэтыя іхнія лазейкі. У мяне муж праслужыў у вайсковай частцы 3214 — усе ведаюць гэтую
элітную частку — 36 гадоў. У мяне столькі ўсялякіх ягоных ордэнаў, дакумэнтальныя сьведчаньні, дзе і ў якіх баях ён удзельнічаў — ніякай увагі. А паколькі да прэзыдэнта мяне не дапусьцілі, засталося толькі адно: зьвярнуцца праз СМІ (вы ж чацьвёртая ўлада ў дзяржаве, так кажуць?), а потым і ў суд. Бо з несправядлівасьцю трэба біцца. Тым больш, калі так бессаромна падманваюць».
Ніна Захараўна кажа, што змагаецца ня толькі за страчаныя грошы, але і за гонар і годнасьць. Па яе словах, нельга так бессаромна абыходзіцца са старымі людзьмі, якія мала што разумеюць у эканамічных рэаліях і цалкам спадзяюцца на прыстойнасьць супрацоўнікаў банкаўскай сфэры:
«Падманулі мяне як апошнюю дурніцу, надоўга загналі ў шокавы стан. Таму я можа ня столькі абураная гэтай дэвальвацыяй, што яны ўчынілі, ды іхняй канвэртацыяй, як яны мяне абабралі, колькі мяне закранае тое, што нейкія маладыя разумніцы так падманулі старую бабу ў 81 год. Вось што мяне найбольш абурае».
Спадарыня Мірашнічэнка гаворыць, што на наступны дзень пасьля абвешчанай дэвальвацыі яна пайшла ў банк і папрасіла канвэртаваць уклад у расейскія рублі, як адразу і плянавала зрабіць. Там толькі разьвялі рукамі, сказаўшы, што нічым дапамагчы ўжо не ў стане. Летам яна ўсё ж перавяла беларускія грошы ў расейскую валюту, на чым, па яе падліках, страціла 5 тысяч даляраў. Ніна Захараўна кажа, што банкаўскія работнікі ёй проста не пакінулі выбару, таму нічога не застаецца, як дабівацца справядлівасьці праз суд.
«Ды пра што ўвогуле гаварыць? Што абяцаў той жа Пракаповіч? А што абяцаў прэзыдэнт? Я не баюся, ён мяне не расстраляе, мне ўжо 81 год і калі пайду на той сьвет, то не бяда, аджыла сваё. Але ж падманваць ня трэба! Залатавалютныя запасы ў нас вунь якія, рубель у нас, як ён усё казаў, стабільны. Дык каму верыць,
Я не баюся, ён мяне не расстраляе, мне ўжо 81 год і калі пайду на той сьвет, то не бяда, аджыла сваё ...
паслухайце? Гэта ж форменны падман! А зараз яны ўвогуле зачыніліся: ніякай інфармацыі, ні да каго не магу дабрацца. Пісала тры разы на прэзыдэнта, а яны ўсё перанакіроўваюць у банк. Навошта мне банк? Я ў прэзыдэнта хачу запытацца. Не, прэзыдэнт недаступны. Дык што гэта такое? У нас жа краіна дэмакратычная, сацыяльна арыентаваная. Так ці не? Ці ўсё толькі казкі?».
Спадарыня Мірашнічэнка скардзіцца, што двойчы атрымала аднымі і тымі ж граблямі. Напачатку 1990-х у банку «згарэлі» 10 тысяч савецкіх рублёў, якія яны з мужам зьбіралі на будаўніцтва лецішча, зараз гісторыя амаль што паўтарылася. Два гады таму пэнсыянэрка паклала на рахунак у «Беларусбанку» амаль 50 мільёнаў рублёў, выручаных ад продажу зямлі і нерухомасьці. Грашыма не карысталася, спадзявалася на абяцаныя звышдывідэнды, аднак летась беларускі рубель абясцэніўся ўтрая:
«Магчыма людзі страцілі ня столькі грошай, колькі я, але я якраз у гэты час прадавала лецішча, прадавала гараж і прадавала машыну. І трэба ж было здарыцца, што ўсё прадалася разам. І калі пайшла ў банк на прыём, каб параіцца наконт укладу, то запыталася: можа пакласьці ў расейскіх рублях, бо мне ў прынцыпе ўсё роўна, абы ляжалі ў надзейным месцы. І кансультант мне сказала: ой, навошта вам гэта рабіць? Маўляў, з расейскіх рублёў атрымаеце толькі 8%, а зь беларускіх — ажно 22%. Разумееце, агітуюць толькі на сваю карысьць. Хоць я перакананая, што яны ўжо тады ведалі, што скончыцца ўсё менавіта так. Але ўсё роўна агітуюць. Бачыце, што робіцца? Суцэльны падман!».
Спадарыня Мірашнічэнка ўсьведамляе, што праціўнік у яе надзвычай сур’ёзны. Яна не сумняеццца, што абаронцы дзяржаўных інтарэсаў задзейнічаюць самыя розныя інструмэнты «забалваньваньня», каб толькі не вярнуць прысабечаныя грошы. Аднак пэнсыянэрка настроеная адпаведна: кажа, што досьвед памерлага мужа-чэкіста будзе якраз да месца:
«Я пражыла з мужам 43 гады і ў мяне муж быў чэкіст. Таму я ведаю ўсе гэтыя іхнія лазейкі. У мяне муж праслужыў у вайсковай частцы 3214 — усе ведаюць гэтую
А паколькі да прэзыдэнта мяне не дапусьцілі, засталося толькі адно: зьвярнуцца праз СМІ ...
элітную частку — 36 гадоў. У мяне столькі ўсялякіх ягоных ордэнаў, дакумэнтальныя сьведчаньні, дзе і ў якіх баях ён удзельнічаў — ніякай увагі. А паколькі да прэзыдэнта мяне не дапусьцілі, засталося толькі адно: зьвярнуцца праз СМІ (вы ж чацьвёртая ўлада ў дзяржаве, так кажуць?), а потым і ў суд. Бо з несправядлівасьцю трэба біцца. Тым больш, калі так бессаромна падманваюць».
Ніна Захараўна кажа, што змагаецца ня толькі за страчаныя грошы, але і за гонар і годнасьць. Па яе словах, нельга так бессаромна абыходзіцца са старымі людзьмі, якія мала што разумеюць у эканамічных рэаліях і цалкам спадзяюцца на прыстойнасьць супрацоўнікаў банкаўскай сфэры:
«Падманулі мяне як апошнюю дурніцу, надоўга загналі ў шокавы стан. Таму я можа ня столькі абураная гэтай дэвальвацыяй, што яны ўчынілі, ды іхняй канвэртацыяй, як яны мяне абабралі, колькі мяне закранае тое, што нейкія маладыя разумніцы так падманулі старую бабу ў 81 год. Вось што мяне найбольш абурае».
Спадарыня Мірашнічэнка гаворыць, што на наступны дзень пасьля абвешчанай дэвальвацыі яна пайшла ў банк і папрасіла канвэртаваць уклад у расейскія рублі, як адразу і плянавала зрабіць. Там толькі разьвялі рукамі, сказаўшы, што нічым дапамагчы ўжо не ў стане. Летам яна ўсё ж перавяла беларускія грошы ў расейскую валюту, на чым, па яе падліках, страціла 5 тысяч даляраў. Ніна Захараўна кажа, што банкаўскія работнікі ёй проста не пакінулі выбару, таму нічога не застаецца, як дабівацца справядлівасьці праз суд.
