Сустаршыня незарэгістраванай арганізацыі Малады фронт Зьміцер Дашкевіч прымаў віншаваньні ад сваіх паплечнікаў. Ён ня першы раз адбываў арышт у турме на Акрэсьціна. На ўмовы ўтрыманьня ня скардзіўся.
(Дашкевіч: ) “Прыйшоў намесьнік кіраўніка турмы на Акрэсьціна й паведаміў, што нам трэба сабраць рэчы. Калі мы спыталі, ці падзяляць харчы, той адказаў: дзялеце. Калякін рэзюмаваў: “Ну, усё зразумела.” А ён кажа: “Ну, што вам зразумела?”. Сам з такім выглядам — ледзь не плача, што змушаны нас раскідаць. Потым кінуў: “Чытайце газэты”. Наколькі мы зразумелі, у гэты дзень выйшла “Комсомольская правда”, у якой было напісана, што лідэры апазыцыі разам у адной камэры праводзяць палітсавет… Я потым увесь час сядзеў з адным чалавекам. ...З душам была праблема — не было гарачай вады. Я адзін раз пад халодны схадзіў, а тады ўжо думаю: “Не, лепей я выхаду пачакаю”.
Аляксандра Мілінкевіча сустракалі воплескамі й воклічамі.
(Мілінкевіч: ) “Нас выпусьцілі раней. Бо мы вельмі “прымерна” сябе паводзілі: нікога ня зьбілі, кратаў не падпілілі. Усё нармальна. Для нас вельмі важная ваша падтрымка. Мы ведалі: сядзім, а вашы сэрцы з намі. У нас шмат сілы. Чалавека тым, што пасадзяць за краты, волі не пазбавяць. Тыя, хто нас садзіць, баяцца значна больш, чым мы”.
Супрацоўнікі міліцыі ў часе прамовы Аляксандра Мілінкевіча цягам усяго часу праз гукаўзмацняльнік патрабавалі, каб усе разыходзіліся.
На сустрэчы прысутнічаў амбасадар Нямеччыны Марцін Хэкер. Ён зьвярнуўся да Аляксандра Мілінкевіча:
(Хэкер: ) “Я хачу вам перадаць ліст ад майго ўраду й нашага канцлера. Тут сказана, што яны з глыбокай заклапочанасьцю ўспрынялі вестку пра ваша затрыманьне й вынесены прысуд. Я намагаўся наведаць вас у турме. Але, на жаль, не атрымаў дазволу”.
(Мілінкевіч: ) “Спадар амбасадар, я вельмі вам удзячны. Дзякуй вам і ад імя ўсіх, хто сядзеў. Нам вельмі патрэбна падтрымка дэмакратычных краінаў. Мы ведаем, якую ролю адыгрывае Нямеччына ў тым, каб дэмакратыя ў Беларусі разьвівалася, каб гэты працэс не спыніўся. Мы зробім усё, што ад нас залежыць, і вельмі просім вас быць заўсёды побач. Бо калі мы будзем салідарныя, — перамога настане хутчэй”.
(Хэкер:) “Мы хочам, каб ваша краіна стала нармальнай краінай”.
Аляксандар Бухвостаў пасьля вызваленьня трапіў у шпіталь хуткай дапамогі — з праблемай сэрца.
Калі людзі разыходзіліся, спэцназаўцы затрымалі некалькі чалавек на аўтобусным прыпынку. Іх кінулі ў аўтобус і адвезьлі ў міліцыю Маскоўскага раёну. Аляксей Казулін, Ірына Завадзкая, Наста Чахоўская й Юры Талстой пайшлі да будынку міліцыі, каб высьветліць лёс затрыманых. У выніку іх саміх міліцыянты таксама завялі ў пастарунак.
Празь некалькі гадзінаў затрыманыя былі вызвалены.
Фотарэпартаж
Гл.таксама Першае інтэрвію А.Мілінкевіча пасьля выхаду на волю
(Дашкевіч: ) “Прыйшоў намесьнік кіраўніка турмы на Акрэсьціна й паведаміў, што нам трэба сабраць рэчы. Калі мы спыталі, ці падзяляць харчы, той адказаў: дзялеце. Калякін рэзюмаваў: “Ну, усё зразумела.” А ён кажа: “Ну, што вам зразумела?”. Сам з такім выглядам — ледзь не плача, што змушаны нас раскідаць. Потым кінуў: “Чытайце газэты”. Наколькі мы зразумелі, у гэты дзень выйшла “Комсомольская правда”, у якой было напісана, што лідэры апазыцыі разам у адной камэры праводзяць палітсавет… Я потым увесь час сядзеў з адным чалавекам. ...З душам была праблема — не было гарачай вады. Я адзін раз пад халодны схадзіў, а тады ўжо думаю: “Не, лепей я выхаду пачакаю”.
Аляксандра Мілінкевіча сустракалі воплескамі й воклічамі.
(Мілінкевіч: ) “Нас выпусьцілі раней. Бо мы вельмі “прымерна” сябе паводзілі: нікога ня зьбілі, кратаў не падпілілі. Усё нармальна. Для нас вельмі важная ваша падтрымка. Мы ведалі: сядзім, а вашы сэрцы з намі. У нас шмат сілы. Чалавека тым, што пасадзяць за краты, волі не пазбавяць. Тыя, хто нас садзіць, баяцца значна больш, чым мы”.
Супрацоўнікі міліцыі ў часе прамовы Аляксандра Мілінкевіча цягам усяго часу праз гукаўзмацняльнік патрабавалі, каб усе разыходзіліся.
На сустрэчы прысутнічаў амбасадар Нямеччыны Марцін Хэкер. Ён зьвярнуўся да Аляксандра Мілінкевіча:
(Хэкер: ) “Я хачу вам перадаць ліст ад майго ўраду й нашага канцлера. Тут сказана, што яны з глыбокай заклапочанасьцю ўспрынялі вестку пра ваша затрыманьне й вынесены прысуд. Я намагаўся наведаць вас у турме. Але, на жаль, не атрымаў дазволу”.
(Мілінкевіч: ) “Спадар амбасадар, я вельмі вам удзячны. Дзякуй вам і ад імя ўсіх, хто сядзеў. Нам вельмі патрэбна падтрымка дэмакратычных краінаў. Мы ведаем, якую ролю адыгрывае Нямеччына ў тым, каб дэмакратыя ў Беларусі разьвівалася, каб гэты працэс не спыніўся. Мы зробім усё, што ад нас залежыць, і вельмі просім вас быць заўсёды побач. Бо калі мы будзем салідарныя, — перамога настане хутчэй”.
(Хэкер:) “Мы хочам, каб ваша краіна стала нармальнай краінай”.
Аляксандар Бухвостаў пасьля вызваленьня трапіў у шпіталь хуткай дапамогі — з праблемай сэрца.
Калі людзі разыходзіліся, спэцназаўцы затрымалі некалькі чалавек на аўтобусным прыпынку. Іх кінулі ў аўтобус і адвезьлі ў міліцыю Маскоўскага раёну. Аляксей Казулін, Ірына Завадзкая, Наста Чахоўская й Юры Талстой пайшлі да будынку міліцыі, каб высьветліць лёс затрыманых. У выніку іх саміх міліцыянты таксама завялі ў пастарунак.
Празь некалькі гадзінаў затрыманыя былі вызвалены.
Фотарэпартаж
Гл.таксама Першае інтэрвію А.Мілінкевіча пасьля выхаду на волю
