Сустрэць палітзьняволеных каля турмы на вуліцы Акрэсьціна сёньня сабралася больш за 30 чалавек. Пераважна гэта былі іхныя сябры ды актывісты дэмакратычных арганізацый, а таксама кіраўніцтва Аб’яднанай грамадзянскай партыі на чале з Анатолем Лябедзькам. Вызваленых сябры й паплечнікі віталі бел-чырвона-белымі сьцягамі, воклічамі “Жыве Беларусь!” і шампанскім.
Аляксей Казулін адбываў адміністратыўны арышт ужо другі раз. За ўдзел у намётавым гарадку ён раней адседзеў 10 сутак. Юнак падзяліўся сваімі ўражаньнямі ад цяперашняй адседкі:
(Казулін: ) “Ад гэтай адседкі ўражаньне горшае — мы сядзелі ў старым корпусе. У параўнаньні з новым, гэта зусім іншыя ўмовы. Але было весялей. Таму што з аднаго боку сядзеў Мілінкевіч, з другога — Калякін. Мы спрабавалі зь імі перамаўляцца па вэнтыляцыі, ды нас адразу ж супакойвалі: крычалі, што кінуць да бамжоў. Але мы асаблівай увагі на гэта не зьвярталі. А часам і супакойваліся. Наагул сядзелася весела. І хаця мінулым разам мы сядзелі 10 сутак, а цяпер 5, — за гэты час больш засумавалі па сябрах, зь якімі адседжвалі 10-цідзёнку”.
Былыя вязьні найбольш важным лічаць тое, што ім удалося прадэманстраваць сваю салідарнасьць з Артурам Фінькевічам, над якім цяпер адбываецца крымінальны працэс. Гаворыць Аляксандар Рэзьнікаў:
(Рэзьнікаў: ) “Самае важнае, што мы зрабілі гэта. Мы выйшлі й даказалі сваё. І людзі ведаюць, што мы маем сваю думку й будзем заўсёды яе трымацца”.
Усе нявольнікі сядзелі ў адной камэры. Адна Надзея Батура патрапіла да не знаёмых ёй людзей. Вось што яна распавяла:
(Батура: ) “Наагул людзі вельмі сардэчныя, вельмі добразычлівыя. Прыходзілі, прыносілі перадачы з цэнтру “Вясна”. Ну, перадусім падтрымліваў мяне муж. Ня вельмі ён мяне ўхваляе й моцна за мяне перажывае. Але папросту страшна так жыць. Калі нічога не рабіць, — то нічога й ня зьменіцца. І 37-мы год ужо зноў распачаўся”.
Аляксей Казулін адбываў адміністратыўны арышт ужо другі раз. За ўдзел у намётавым гарадку ён раней адседзеў 10 сутак. Юнак падзяліўся сваімі ўражаньнямі ад цяперашняй адседкі:
(Казулін: ) “Ад гэтай адседкі ўражаньне горшае — мы сядзелі ў старым корпусе. У параўнаньні з новым, гэта зусім іншыя ўмовы. Але было весялей. Таму што з аднаго боку сядзеў Мілінкевіч, з другога — Калякін. Мы спрабавалі зь імі перамаўляцца па вэнтыляцыі, ды нас адразу ж супакойвалі: крычалі, што кінуць да бамжоў. Але мы асаблівай увагі на гэта не зьвярталі. А часам і супакойваліся. Наагул сядзелася весела. І хаця мінулым разам мы сядзелі 10 сутак, а цяпер 5, — за гэты час больш засумавалі па сябрах, зь якімі адседжвалі 10-цідзёнку”.
Былыя вязьні найбольш важным лічаць тое, што ім удалося прадэманстраваць сваю салідарнасьць з Артурам Фінькевічам, над якім цяпер адбываецца крымінальны працэс. Гаворыць Аляксандар Рэзьнікаў:
(Рэзьнікаў: ) “Самае важнае, што мы зрабілі гэта. Мы выйшлі й даказалі сваё. І людзі ведаюць, што мы маем сваю думку й будзем заўсёды яе трымацца”.
Усе нявольнікі сядзелі ў адной камэры. Адна Надзея Батура патрапіла да не знаёмых ёй людзей. Вось што яна распавяла:
(Батура: ) “Наагул людзі вельмі сардэчныя, вельмі добразычлівыя. Прыходзілі, прыносілі перадачы з цэнтру “Вясна”. Ну, перадусім падтрымліваў мяне муж. Ня вельмі ён мяне ўхваляе й моцна за мяне перажывае. Але папросту страшна так жыць. Калі нічога не рабіць, — то нічога й ня зьменіцца. І 37-мы год ужо зноў распачаўся”.
