Цыганкоў: “Стваральнікі Рады заяўляюць, што галоўнай задачай гэтага органу будзе выпрацоўка стратэгічнага бачаньня эўрапейскай інтэграцыі Беларусі, вызначэньне канкрэтных палітычных, эканамічных, інстытуцыйных, заканадаўчых ды інфармацыйных дзеяньняў, неабходных для ўсталяваньня эўрапейскіх стандартаў і падрыхтоўкі Беларусі да сяброўства ў Эўразьвязе. Як адзін з тых людзей, якія згадзіліся ўвайсьці ў гэтую Раду, як Вы бачыце эўрапейскую пэрспэктыву Беларусі?”
Анціпенка: “Я думаю, гэта магчыма. Я спадзяюся і веру, што Беларусь калісьці стане чальцом Эўразьвязу. Гэта можа адбыцца пры дзьвюх умовах – па-першае, калі мы будзем мець моцную грамадзянскую супольнасьць, і, па-другое, калі будзем мець ясную візію, шэраг альтэрнатыўных праектаў, датычных беларускай сытуацыі, эканамічных сцэнароў і гэтак далей. Пры выкананьні гэтых умоваў мы можам стаць сябрамі Эўразьвязу нават у пэрспэктыве 15 гадоў”.
Цыганкоў: “Відавочна, прыхільнікаў Эўрапейскага шляху ў Беларусі болей, чым тых людзей, якія адкрыта пра гэта заяўляюць. Адны пабойваюцца, ведаючы афіцыйнае стаўленьне да гэтага, іншыя сумняюцца. І галоўнае пытаньне, якое яны вылучаюць: “А хто нас там чакае?” Як бы Вы на яго адказалі?”
Анціпенка: “Я, можа, і расчарую эўрааптымістаў, калі адкажу, што нас ніхто не чакае. Але калі мы пабудуем эканамічную, сацыяльную і палітычную сыстэму, якая адпавядае ўсім сучасным дэмакратычным стандартам, то мы самым натуральным чанам станем сябрам Эўразьвязу. Бо калі мы не гатовыя, то нас ніхто не чакае ў Эўропе.
Праблема толькі ў нас. У тым, ці сапраўды мы хочам жыць так, як жывуць эўрапейцы. Ці хочам мы мець свабоду, свабоду прадпрымальніцтва, мець адказны ўрад, быць свабоднымі грамадзянамі. Калі мы адкажам станоўча, тады і станем часткай Эўразьвязу”.
Цыганкоў: “Калі кажуць “ніхто нас не чакае”, то ў мяне ўзьнікае пытаньне: “А хто чакае кітайскія ці карэйскія тавары на заходніх рынках?” Яны туды прадзіраюцца, праломваюцца. Гэтак трэба сябе паводзіць?”
Анціпенка: “Вядома ж. Сьвята жыцьця мы самі мусім ствараць”
Анціпенка: “Я думаю, гэта магчыма. Я спадзяюся і веру, што Беларусь калісьці стане чальцом Эўразьвязу. Гэта можа адбыцца пры дзьвюх умовах – па-першае, калі мы будзем мець моцную грамадзянскую супольнасьць, і, па-другое, калі будзем мець ясную візію, шэраг альтэрнатыўных праектаў, датычных беларускай сытуацыі, эканамічных сцэнароў і гэтак далей. Пры выкананьні гэтых умоваў мы можам стаць сябрамі Эўразьвязу нават у пэрспэктыве 15 гадоў”. Цыганкоў: “Відавочна, прыхільнікаў Эўрапейскага шляху ў Беларусі болей, чым тых людзей, якія адкрыта пра гэта заяўляюць. Адны пабойваюцца, ведаючы афіцыйнае стаўленьне да гэтага, іншыя сумняюцца. І галоўнае пытаньне, якое яны вылучаюць: “А хто нас там чакае?” Як бы Вы на яго адказалі?”
Анціпенка: “Я, можа, і расчарую эўрааптымістаў, калі адкажу, што нас ніхто не чакае. Але калі мы пабудуем эканамічную, сацыяльную і палітычную сыстэму, якая адпавядае ўсім сучасным дэмакратычным стандартам, то мы самым натуральным чанам станем сябрам Эўразьвязу. Бо калі мы не гатовыя, то нас ніхто не чакае ў Эўропе.
Праблема толькі ў нас. У тым, ці сапраўды мы хочам жыць так, як жывуць эўрапейцы. Ці хочам мы мець свабоду, свабоду прадпрымальніцтва, мець адказны ўрад, быць свабоднымі грамадзянамі. Калі мы адкажам станоўча, тады і станем часткай Эўразьвязу”.
Цыганкоў: “Калі кажуць “ніхто нас не чакае”, то ў мяне ўзьнікае пытаньне: “А хто чакае кітайскія ці карэйскія тавары на заходніх рынках?” Яны туды прадзіраюцца, праломваюцца. Гэтак трэба сябе паводзіць?”
Анціпенка: “Вядома ж. Сьвята жыцьця мы самі мусім ствараць”
