У Якушоўцы я сёньня апынуўся са сьвіслацкім актывістам Уладзімерам Курбатам. Мы стаім над сутарэньнямі былога будынка ткацкай мануфактуры Каліноўскіх. Яны практычна цалкам засыпаныя сьмецьцем. Відаць, што сьмецьце нядаўняе.
Курбат зьвяртае ўвагу на адкіды і кажа, што яны, хутчэй за ўсё, не зь вясковых хатаў.
Курбат: «Бутэлькі ад мінэралкі, мяшкі, бульба, лупіны, коркі ад апэльсінаў. Усё выкінута нядаўна, раней тут гэтага не было. Вось шклянкі, бутэлькі пустыя, пудэлкі ад сьмятаны, пакеты ад малака — усякі хлам бытавы, курткі нейкія валяюцца».
Уладзімер Курбат зьдзіўляецца, каму спатрэбілася сюды выкідаць усё гэтае сьмецьце.
Курбат: «Тут нідзе не пад’ехаць, значыцца, нехта сюды ўсё гэта насіў мяшкамі ці яшчэ неяк... Але ўсё гэта сьвежае яшчэ, вунь слоік з тлушчам — усё сьвежае».
Побач з былой сядзібай Каліноўскіх жывуць людзі. Мы кіруемся на падворак, каб даведацца, ці ня бачылі яны, хто гэта зрабіў. Якраз побач з домам двое — спадар Міхал і спадар Фёдар. Яны ўжо бачылі, што там навалена сьмецьця, але хто гэта зрабіў — ніхто ня ведае.
Спадар: «Бачыў я гэта, а хто зрабіў? А каму ня лень, хіба. Кожны тут можа што захоча».
Іншы спадар: «Хаця — тут мала жыхароў засталося на нашым хутары прыпушчанскім».
Спадар Міхал узгадвае, што ў савецкія часы на месцы былой мануфактуры быў калгасны сьвіран. А пазьней зьнік і ён, засталіся толькі скляпы. Ён таксама ўзгадвае, як нанова ўзводзілі фундамэнт, на якім стаяў дом Каліноўскіх.
Семяняка: «Ну вось пачалі рабіць фундамэнт, і так яра ўзяліся, што я абрадаваўся, думаў — выйду на пэнсію і ўладкуюся тут у музэі Каліноўскага вартаўніком. Але потым усё тут кінулі, і да гэтага часу нічога ня робіцца. Ні калгас, ні аддзел культуры — ніхто нічога ня хоча рабіць».
Спадар дадае: мясцовым людзям крыўдна, што ўлады так ставяцца да памяці Каліноўскіх, бо паўсюль у ваколіцы гэтае прозьвішча шануюць. Пытаюся — ці прыяжджаюць сюды турысты? Спадар кажа, што зрэдку нехта наяжджае, але ёсьць і такія, хто бывае штогод.
Спадар: «БНФ заўсёды ўвосень пасьля капаньня бульбы прыяжджае. Тут у іх сход адбываецца, яны тут выступаюць».
Карэспандэнт: «А акрамя БНФ?»
Спадар: «Піянэры яшчэ прыяжджаюць, але яны трохі паходзяць, дый усё».
Іншы спадар: «І спадар Шушкевіч прыяжджаў з гэтым БНФ, і ўсё крычаў: „Жыве Беларусь! Жыве Беларусь!“ Думаў, можа, што мы яго не пазнаем, але мы пазналі».
Сьвіслацкі актывіст Юры Глебік кажа, што падобныя рэчы адбываюцца тут не ўпершыню.
Глебік: «Двойчы каля самага крыжа мы знаходзілі чалавечы гной і ўторкнуты ў зямлю чырвона-зялёны матэрыял невялікага памеру. Тры гады таму на самой сядзібе было паўпрычэпа гною з фэрмы. Так што такі выпадак ужо тут ня першы».
Юры Глебік, як і Ўладзімер Курбат, схільны думаць, што сьмецьце тут — не зь вясковых хатаў. Наўрад ці мясцовыя людзі, на яго думку, маглі б гэта зрабіць, ведаючы, што сядзіба належала Каліноўскім.
Курбат зьвяртае ўвагу на адкіды і кажа, што яны, хутчэй за ўсё, не зь вясковых хатаў.
Курбат: «Бутэлькі ад мінэралкі, мяшкі, бульба, лупіны, коркі ад апэльсінаў. Усё выкінута нядаўна, раней тут гэтага не было. Вось шклянкі, бутэлькі пустыя, пудэлкі ад сьмятаны, пакеты ад малака — усякі хлам бытавы, курткі нейкія валяюцца».
Тут нідзе не пад’ехаць, значыцца, нехта сюды ўсё гэта насіў мяшкамі ці яшчэ неяк. Але ўсё гэта сьвежаеУладзімер Курбат
Курбат: «Тут нідзе не пад’ехаць, значыцца, нехта сюды ўсё гэта насіў мяшкамі ці яшчэ неяк... Але ўсё гэта сьвежае яшчэ, вунь слоік з тлушчам — усё сьвежае».
Побач з былой сядзібай Каліноўскіх жывуць людзі. Мы кіруемся на падворак, каб даведацца, ці ня бачылі яны, хто гэта зрабіў. Якраз побач з домам двое — спадар Міхал і спадар Фёдар. Яны ўжо бачылі, што там навалена сьмецьця, але хто гэта зрабіў — ніхто ня ведае.
Спадар: «Бачыў я гэта, а хто зрабіў? А каму ня лень, хіба. Кожны тут можа што захоча».
Іншы спадар: «Хаця — тут мала жыхароў засталося на нашым хутары прыпушчанскім».
Спадар Міхал узгадвае, што ў савецкія часы на месцы былой мануфактуры быў калгасны сьвіран. А пазьней зьнік і ён, засталіся толькі скляпы. Ён таксама ўзгадвае, як нанова ўзводзілі фундамэнт, на якім стаяў дом Каліноўскіх.
Семяняка: «Ну вось пачалі рабіць фундамэнт, і так яра ўзяліся, што я абрадаваўся, думаў — выйду на пэнсію і ўладкуюся тут у музэі Каліноўскага вартаўніком. Але потым усё тут кінулі, і да гэтага часу нічога ня робіцца. Ні калгас, ні аддзел культуры — ніхто нічога ня хоча рабіць».
БНФ заўсёды ўвосень пасьля капаньня бульбы прыяжджае. Тут у іх сход адбываецца, яны тут выступаюць. Піянэры яшчэ прыяжджаюць, але яны трохі паходзяць, дый усё
Спадар: «БНФ заўсёды ўвосень пасьля капаньня бульбы прыяжджае. Тут у іх сход адбываецца, яны тут выступаюць».
Карэспандэнт: «А акрамя БНФ?»
Спадар: «Піянэры яшчэ прыяжджаюць, але яны трохі паходзяць, дый усё».
Іншы спадар: «І спадар Шушкевіч прыяжджаў з гэтым БНФ, і ўсё крычаў: „Жыве Беларусь! Жыве Беларусь!“ Думаў, можа, што мы яго не пазнаем, але мы пазналі».
Сьвіслацкі актывіст Юры Глебік кажа, што падобныя рэчы адбываюцца тут не ўпершыню.
Глебік: «Двойчы каля самага крыжа мы знаходзілі чалавечы гной і ўторкнуты ў зямлю чырвона-зялёны матэрыял невялікага памеру. Тры гады таму на самой сядзібе было паўпрычэпа гною з фэрмы. Так што такі выпадак ужо тут ня першы».
Юры Глебік, як і Ўладзімер Курбат, схільны думаць, што сьмецьце тут — не зь вясковых хатаў. Наўрад ці мясцовыя людзі, на яго думку, маглі б гэта зрабіць, ведаючы, што сядзіба належала Каліноўскім.
