Ня тое каб гэтая раптоўная палітызаванасьць сьведчыла пра нейкія карэнныя зьмены, яна мае хутчэй прыкметы чыста сэзоннай зьявы. «Раней самыя папулярныя допiсы былi пра сэкс. Потым - пра надвор'е. Цяпер стала модна пісаць пра грыбы i Някляева...», - заўважае bihi_puuk. Пайшлі грыбы, пайшлі выбары. Як пайшлі, так і адыдуць. Але пакуль не адышлі, выбарчая кампанія, ці, шырэй, палітычнае жыцьцё застанецца абавязковай тэмай аднаго з двух штотыднёвых выпускаў аблогі. Другі ж выпуск па-ранейшаму будзе пра ўсялякую ўсячыну. Гэтым разам мы пагаворым пра навіны культуры.
Лукашэнка павіншаваў (сумна)вядомага дзеяча культуры Яўгенія Петрасяна з 65-годзьдзем, за два дні да чаго «устрымаўся ад віншаваньня» Дзьмітрыя Мядзьведзева. Што гэта было – выпадковасьць, дзівацтва, ці помста за тое, што Мядзьведзеў яго самога не павіншаваў? Ён, можа, і дату дня нараджэньня перанёс, каб крамлёўскі ўладар успомніў, адумаўся, дык не, 31-га жніўня таксама маўчок.
Лірычнае адступленьне, паколькі мы закранулі тэму раптоўнага пераносу дня народзінаў кіраўніка дзяржавы:
Гэты малюнак ілюстраваў допіс блогера head_of_babulka за першага верасьня, прысьвечаны якраз зьмене даты нараджэньня прэзыдэнта.
«Тое, што прэзыдэнт Беларусі памаладзеў на суткі, раптам зьмяніўшы дату свайго нараджэньня з 30-га на 31-ае жніўня і сумясьціўшы яе з датай нараджэньня сына Мікалая, бачыцца мне ня проста дзівацтвам кіраўніка дзяржавы... Не, я бачу тут канчатковае і ўжо, напэўна, беззваротнае абвальваньне нашай роднай Беларусі ў сфэру нерэальнага - туды, дзе можа адбыцца ўсё што заўгодна: ад нашэсьця тагасьветнай саранчы з паралельнага сьвету да скукожаньня тэрыторыі Беларусі ў форму шара і ператварэньня яе ў дзясятую плянэту нашай сонечнай сыстэмы...»
Канец лірычнага адступленьня.
Калі сапраўды помстай, яна атрымалася вытанчанай, з гумарам. Цікава, хто яму гэткі ход мог падказаць. Нібыта раней прэзыдэнцкая адміністрацыя асаблівым пачуцьцём гумару не адрозьнівалася. Я выказаў здагадку, што аўтарам палітычнага жарту мог быць lipkovich, калі яго завабілі на дзяржаўную службу, але ён адпрэчыў мае інсінуацыі.
Паводле Вікіпэдыі, «у апошнія гады Яўгеній Петрасян атрымаў сумнеўную вядомасьць у інтэрнэце і стаў своеасаблівым інтэрнэт-мэмам з прычыны спрэчнай з пункту гледжаньня шматлікіх людзей якасьці ягонага гумару. Характэрна, што ў паўсядзённы ўжытак у той ці іншай меры ўваходзяць нэалягізмы "петрасяніць" у значэньні "нясьмешна жартаваць" і "петрасянства" або "петрасяншчына" у значэньні "нясьмешны гумар", а самое прозьвішча "Петрасян" стала імем намінальным і часам ужываецца ў значэньні "кепскі жартаўнік"».
Які-небудзь замшэлы старарэжымны чыноўнік, для якога Петрасян круты, таму што яго ўжо колькі гадоў паказваюць па тэлевізары ў прайм-тайм, мо і ня надта пакрыўдзіўся б. Аднак для блогера Мядзьведзева фінт Лукашэнкі павінен быць страшнай абразай. Павіншаваць Петрасяна, не павіншаваўшы яго – гэта значыць «апусьціць ніжэй за плінтус».
Лукашэнка ня блогер і ягоныя культурныя прыхільнасьці не назавеш «прасунутымі». Цалкам магчыма, што ён сам аматар «петрасяншчыны». А калі нават не аматар, то ўспрымае Петрасяна як постаць накшталт Алы Пугачовай. Памятаеце, быў такі анэкдот: «Хто такі Леанід Брэжнеў? Дробны палітычны дзеяч эпохі Алы Пугачовай». Сяргей Дарэнка падобным чынам выславіўся быў пра Пуціна - што ён «першы віцэ-прэм'ер пры Петрасяне». У такім разрэзе павіншаваць Петрасяна, не павіншаваўшы Мядзьведзева - ня значыць апусьціць апошняга «ніжэй за плінтус». Гэта значыць усяго толькі «паставіць на месца»:
«Мядзведзеў статусам ня выйшаў - выскачка, халіф на гадзіну, чорцік з табакеркі. А Петрасян якое ўжо дзесяцігодзьдзе "петрасяніць"», - як сфармуляваў блогер il_gattopardo. - «Кажуць, дарэчы, што самому АРЛ падобнае стаўленьне паказаў у свой час камандантэ Фідэль, калі Бацька яму прапанаваў разам супраць амэрыканцаў сябраваць. Маўляў, я хоць цяпер і мачуся ў порткі, але наогул мы рэвалюцыю рабілі, калі ты яшчэ дубцом гусакоў ганяў, і няма чаго тут ставіцца да нас запанібрата. Маўляў, пакуль ты голай сракой вожыка ў зямлю ня ўб'еш, ня будзе табе нашай павагі».
Паставіць на месца Мядзьведзева і адначасова даць зразумець горача любімаму рускаму народу: вашыя сьвятыні я шаную, а на крамлёўскіх дачасьнікаў пляваць хацеў.
Уладзімер Голышаў, расейскі палітоляг і журналіст нацыяналістычнага толку, не палічыў бы наданьне статусу рускай сьвятыні Петрасяну за абразу. У сваім артыкуле «Эпоха Петрасяна» ён супрацьпаставіў «райкінска-жванецкаму русафобскаму стандарту... школе нянавісьці да сваёй краіны і свайго народу» гумар Петрасяна як «найбольш пасьлядоўную і бескампрамісную антытэзу». Паводле Голышава, Петрасян вярнуў рускім права «людзьмі звацца». Пасьмейваючыся над імі «без пляўка ў твар», у адрозьненьне ад «райкінаў-жванецкіх», чыя папулярнасьць была «прама прапарцыйная гатовасьці іхных прыхільнікаў праклінаць і ненавідзець сваю краіну, пагарджаць сваім народам і ягонымі дасягненьнямі».
Блогер lekar1971 у журнале valery_brest_by адзначыў: «Петрасян, па ўсёй бачнасьці, што называецца, больш "сацыяльна блізкі"».
Бадай, менавіта так і ёсьць. Лукашэнка - гэта беларускі Петрасян. Я маю на ўвазе ня столькі ўзровень ягонага гумару, хаця і яго таксама, колькі спосаб узаемадзеяньня з народам. Райкін, Жванецкі і Хазанаў (таксама занесены Голышавым у чорны сьпіс «русафобаў») былі зусім не русафобамі. Яны толькі выконвалі адведзеную ім савецкай уладай выхаваўчую і выкрывальную функцыю, то бок бічавалі заганы ў межах дазволенага.
Лірычнае адступленьне:
Блогер ahromenka распавёў гісторыю пра тое, як у сталіцы «нейкай экватарыяльна-бананавай рэспублікі» вымусілі бамжоў пакінуць будынак закінутага вакзалу ў цэнтры гораду нібыта гуманным спосабам:
«Да трушчобаў падагналі аўтобус з гукаўзмацняльнай апаратурай. І штодня мэтадычна круцілі ім сымфанічнага Моцарта. А ў гопнікаў-бамжоў, аказваецца, нэрвовая сыстэма не такая, як у нармалёвых людзей: клясычнай музыкі ня зносяць арганічна! Ім проста пагана робіцца на чыста фізіялягічным узроўні. Карацей, праз тры-чатыры дні ўсе яны масава зьняліся са сваіх трушчобаў і паляцелі ў вырай, шукаць іншага прыдатнага месца».
Гуманнасьць гэтага спосабу пад пытаньнем, як і тэза блогера пра рознасьць нэрвовых сыстэмаў у «бамжоў» і «нармалёвых людзей». Блогерка rasichka, напрыклад, заўважыла, што яна любіць клясычную музыку, але праз 24 гадзіны Моцарта «сама пабяжыць у псыхушку». Ды гаворка не пра тое. Да чаго блогер згадаў тую гісторыю з далёкай «экватарыяльна-бананавай рэспублікі»:
«Вось я і думаю, як можна зьмяніць у Беларусі гопніцка-калгасную ўладу. Трэба па ўсіх тэле- і радыёканалах ад рана да рана круціць клясычную музыку. Кожны прапаршчык міліцэйскага спэцназу ад Саракавой сымфоніі Моцарта праз суткі звар’яцее дакладна. Кожны ідэоляг пасьля гадзіны праслухоўваньня вальсаў Шапэна сядзе на 18-ты аўтобус і паедзе ў “Навінкі”, здавацца. Кожны кадэбіст ад штодзённага праслухоўваньня скрыпічных санат Тарціні будзе біцца галавой аб сьцяну свайго малапачцівага кабінэта. А потым усе яны ня вытрымаюць і проста эмігруюць у краіну на ўсход ад нас, лячыць зьнявечаныя мазгі тым, да чаго прызвычаіліся: “Владімерскім цантралам” і групай “Мабільныя бландзінкі”. І застануцца ў краіне збольшага нармалёвыя людзі…»
Канец лірычнага адступленьня.
Гэты допіс папросту ня мог бы зьявіцца за савецкім часам. Быў у савецкай улады такі капрыз - палепшыць і ўдасканаліць грамадзяніна. Дзеля чаго здымаліся фільмы, многія зь якіх мы з задавальненьнем глядзім і сёньня, пісалася музыка, якую часам мы і цяпер слухаем, ставіліся спэктаклі, якія мы згадваем з прыдыханьнем, друкаваліся часопісы, здымаліся навукова-папулярныя тэлепраграмы і, у тым ліку, выступалі таленавітыя гумарысты. Карацей, савецкіх грамадзянаў шпігавалі «высокай культурай» не раўнуючы як тых няшчасных экватарыяльна-бананавых бамжоў 24 гадзіны ў суткі. І ўцячы ад яе куды-небудзь было немагчыма.
Беларуская ўлада гэтым не займаецца, што яскрава засьведчыў ahromenka. І ня толькі таму, што яна ня ўмее, што ёй бракуе рэсурсаў, матэрыяльных ды інтэлектуальных. Галоўнае, у яе ўстаноўка зусім іншая. Яна, як той Петрасян, схільная хутчэй падлабуньвацца да свайго народу, чым выхоўваць і ўдасканальваць яго. Як той Петрасян, беларуская ўлада не імкнецца выкараніць заганы, а карыстаецца імі і на іх паразытуе. У гэтым сэнсе, Петрасян насамрэч «сацыяльна блізкі» для Лукашэнкі.
Калі прэзыдэнт шануе Петрасяна, галоўнаму прэзыдэнцкаму органу друку – «Саўбелцы» – мусіць быць сорамна. Бо яна не праявіла належнай празорлівасьці і пісала пра шанаванага на найвышэйшым узроўні дзеяча культуры ў недапушчальным тоне:
«Гумар Петрасяна - мінулае стагодзьдзе, пахабна і сумна» (пруфлінк)
«Петрасян несьмяротны і ўсюдыісны. І гэта ўжо ня сьмешна...» (пруфлінк)
Больш за тое, дазволіла сабе фактычна падтрымаць пікет супраць сацыяльнага блізкага беларускаму прэзыдэнту гумарыста!
У групе ідэалягічнай падтрымкі прэзыдэнта разброд і хістаньні. Блогер stas_allov, калісьці адзіны, цяпер ужо адзін з шэрагу (перад выбарамі яны пачалі пладзіцца) прапагандыстаў улады ў беларускай блогасфэры, які, да таго ж, называе сябе сталіністам, прызнаўся ў суполцы by_politics, што... ня любіць Петрасяна! Ды яшчэ і апраўданьне сабе знайшоў:
«На густ і колер таварышаў няма. Неабавязкова, каб усім падабаліся тыя самыя артысты або аднолькавая ежа... Каб быць сталіністам, неабавязкова курыць люльку».
Нечувана распушчаны лібэралізм. Паспрабаваў бы ён у свой час сказаць, што ня любіць якога-небудзь ляўрэата Сталінскай прэміі, а курыць люльку непрыгожа і шкодна для здароўя. Добра, што знайшоўся чалавек, пільны блогер longlivebelarus, які паспрабаваў прымусіць сыйсьці з аблуднага шляху гора-прапагандыста:
«Ой, ня трэба тут! Сёньня не павіншаваў Петрасяна, заўтра не паверыў БТ, а пасьлязаўтра ўступіў у БНФ... Усім знаёмая гэтая сьлізкая сьцежка, Станіслаў...»
Рызыкну гранічна завастрыць праблему. Петрасян - гэта як лякмусавая паперка. Стаўленьнем да яго мусіць правярацца ляяльнасьць беларускай уладзе. Ня любіш Петрасяна - апазыцыянэр і, згодна з новымі павевамі, вораг народу.
У якасьці дапаможнага сродку праверкі ляяльнасьці можна выкарыстоўваць таксама мясцовы матэрыял - Аляксандра Саладуху. Якога, паводле блогера head_of_babulka мог бы ў адплату сымэтрычна павіншаваць Мядзьведзеў.
Так, Аляксандр Саладуха - яшчэ адна інкарнацыя (увасабленьне) Лукашэнкі ў сфэры культуры. І напярэдадні выбараў ён паспрабаваў нэўтралізаваць галоўную надзею на перамены ў беларускім жыцьці - кагобвыдумалі?! - Юру Дземідовіча.
Блогер genosse_u, аўтар шматлікіх «амацісак» (вершаў, напісаных па матывах песьні «Чароўны трусік»), так характарызаваў Юру: «адзіная годная зьява беларускай эстрады, юны заклінальнік, які ўзламаў Сыстэму і перавярнуў задушлівы сьвецік пасрэднасьцяў». Пра самога ж genosse_u было сказана: «Таварыш У прадэманстраваў выдатнае майстэрства ператварэньня бессэнсоўнага, але, тым ня менш, папулярнага мэма з катэгорыі барбамбія кіргуду ў вельмі трывожнае прароцтва, рэальна здольнае пахіснуць сумна вядомы мэм стабільнасьці».
Каб выратаваць мэм стабільнасьці, Сыстэма нанесла зваротны ўдар - Саладуха прыўласьціў рэвалюцыйную песьню Юры і выняў ейнае паражальнае джала:
«Песьня нагадвае мне сярэднявечча, калі людзей спальвалі на вогнішчах. Мне ўсё вельмі падабаецца», - прагаварыўся пра свае праўдзівыя матывы сьпявак.
«Калі нават тоўсты піянэр запявае ANIMATIS, гэта значыць, што Апакаліпсіс не за гарамі», - ці зларадна, ці скрушна падсумаваў genosse_u.
Хто ведае, мажліва, усё пойдзе ня так, як плянаваў Саладуха. Ня ён авалодае песьняй, а яна адолее яго знутры. І мы яшчэ ўбачым угневаных грамадзянаў на вуліцах пад лёзунгам ETIS ATIS ANIMATIS:
ЛУКАШЭНКА АПУСЬЦІЎ МЯДЗЬВЕДЗЕВА НІЖЭЙ ЗА ПЛІНТУС
Лукашэнка павіншаваў (сумна)вядомага дзеяча культуры Яўгенія Петрасяна з 65-годзьдзем, за два дні да чаго «устрымаўся ад віншаваньня» Дзьмітрыя Мядзьведзева. Што гэта было – выпадковасьць, дзівацтва, ці помста за тое, што Мядзьведзеў яго самога не павіншаваў? Ён, можа, і дату дня нараджэньня перанёс, каб крамлёўскі ўладар успомніў, адумаўся, дык не, 31-га жніўня таксама маўчок.
Лірычнае адступленьне, паколькі мы закранулі тэму раптоўнага пераносу дня народзінаў кіраўніка дзяржавы:
Гэты малюнак ілюстраваў допіс блогера head_of_babulka за першага верасьня, прысьвечаны якраз зьмене даты нараджэньня прэзыдэнта.
«Тое, што прэзыдэнт Беларусі памаладзеў на суткі, раптам зьмяніўшы дату свайго нараджэньня з 30-га на 31-ае жніўня і сумясьціўшы яе з датай нараджэньня сына Мікалая, бачыцца мне ня проста дзівацтвам кіраўніка дзяржавы... Не, я бачу тут канчатковае і ўжо, напэўна, беззваротнае абвальваньне нашай роднай Беларусі ў сфэру нерэальнага - туды, дзе можа адбыцца ўсё што заўгодна: ад нашэсьця тагасьветнай саранчы з паралельнага сьвету да скукожаньня тэрыторыі Беларусі ў форму шара і ператварэньня яе ў дзясятую плянэту нашай сонечнай сыстэмы...»
Канец лірычнага адступленьня.
Калі сапраўды помстай, яна атрымалася вытанчанай, з гумарам. Цікава, хто яму гэткі ход мог падказаць. Нібыта раней прэзыдэнцкая адміністрацыя асаблівым пачуцьцём гумару не адрозьнівалася. Я выказаў здагадку, што аўтарам палітычнага жарту мог быць lipkovich, калі яго завабілі на дзяржаўную службу, але ён адпрэчыў мае інсінуацыі.
Паводле Вікіпэдыі, «у апошнія гады Яўгеній Петрасян атрымаў сумнеўную вядомасьць у інтэрнэце і стаў своеасаблівым інтэрнэт-мэмам з прычыны спрэчнай з пункту гледжаньня шматлікіх людзей якасьці ягонага гумару. Характэрна, што ў паўсядзённы ўжытак у той ці іншай меры ўваходзяць нэалягізмы "петрасяніць" у значэньні "нясьмешна жартаваць" і "петрасянства" або "петрасяншчына" у значэньні "нясьмешны гумар", а самое прозьвішча "Петрасян" стала імем намінальным і часам ужываецца ў значэньні "кепскі жартаўнік"».
Які-небудзь замшэлы старарэжымны чыноўнік, для якога Петрасян круты, таму што яго ўжо колькі гадоў паказваюць па тэлевізары ў прайм-тайм, мо і ня надта пакрыўдзіўся б. Аднак для блогера Мядзьведзева фінт Лукашэнкі павінен быць страшнай абразай. Павіншаваць Петрасяна, не павіншаваўшы яго – гэта значыць «апусьціць ніжэй за плінтус».
ПАКУЛЬ ТЫ ГОЛАЙ СРАКАЙ ВОЖЫКА Ў ЗЯМЛЮ НЯ ЎБ'ЕШ, НЯ БУДЗЕ ТАБЕ НАШАЙ ПАВАГІ
Лукашэнка ня блогер і ягоныя культурныя прыхільнасьці не назавеш «прасунутымі». Цалкам магчыма, што ён сам аматар «петрасяншчыны». А калі нават не аматар, то ўспрымае Петрасяна як постаць накшталт Алы Пугачовай. Памятаеце, быў такі анэкдот: «Хто такі Леанід Брэжнеў? Дробны палітычны дзеяч эпохі Алы Пугачовай». Сяргей Дарэнка падобным чынам выславіўся быў пра Пуціна - што ён «першы віцэ-прэм'ер пры Петрасяне». У такім разрэзе павіншаваць Петрасяна, не павіншаваўшы Мядзьведзева - ня значыць апусьціць апошняга «ніжэй за плінтус». Гэта значыць усяго толькі «паставіць на месца»:
«Мядзведзеў статусам ня выйшаў - выскачка, халіф на гадзіну, чорцік з табакеркі. А Петрасян якое ўжо дзесяцігодзьдзе "петрасяніць"», - як сфармуляваў блогер il_gattopardo. - «Кажуць, дарэчы, што самому АРЛ падобнае стаўленьне паказаў у свой час камандантэ Фідэль, калі Бацька яму прапанаваў разам супраць амэрыканцаў сябраваць. Маўляў, я хоць цяпер і мачуся ў порткі, але наогул мы рэвалюцыю рабілі, калі ты яшчэ дубцом гусакоў ганяў, і няма чаго тут ставіцца да нас запанібрата. Маўляў, пакуль ты голай сракой вожыка ў зямлю ня ўб'еш, ня будзе табе нашай павагі».
Паставіць на месца Мядзьведзева і адначасова даць зразумець горача любімаму рускаму народу: вашыя сьвятыні я шаную, а на крамлёўскіх дачасьнікаў пляваць хацеў.
ЛУКАШЭНКА - ГЭТА БЕЛАРУСКІ ПЕТРАСЯН
Уладзімер Голышаў, расейскі палітоляг і журналіст нацыяналістычнага толку, не палічыў бы наданьне статусу рускай сьвятыні Петрасяну за абразу. У сваім артыкуле «Эпоха Петрасяна» ён супрацьпаставіў «райкінска-жванецкаму русафобскаму стандарту... школе нянавісьці да сваёй краіны і свайго народу» гумар Петрасяна як «найбольш пасьлядоўную і бескампрамісную антытэзу». Паводле Голышава, Петрасян вярнуў рускім права «людзьмі звацца». Пасьмейваючыся над імі «без пляўка ў твар», у адрозьненьне ад «райкінаў-жванецкіх», чыя папулярнасьць была «прама прапарцыйная гатовасьці іхных прыхільнікаў праклінаць і ненавідзець сваю краіну, пагарджаць сваім народам і ягонымі дасягненьнямі».
Блогер lekar1971 у журнале valery_brest_by адзначыў: «Петрасян, па ўсёй бачнасьці, што называецца, больш "сацыяльна блізкі"».
Бадай, менавіта так і ёсьць. Лукашэнка - гэта беларускі Петрасян. Я маю на ўвазе ня столькі ўзровень ягонага гумару, хаця і яго таксама, колькі спосаб узаемадзеяньня з народам. Райкін, Жванецкі і Хазанаў (таксама занесены Голышавым у чорны сьпіс «русафобаў») былі зусім не русафобамі. Яны толькі выконвалі адведзеную ім савецкай уладай выхаваўчую і выкрывальную функцыю, то бок бічавалі заганы ў межах дазволенага.
Лірычнае адступленьне:
Блогер ahromenka распавёў гісторыю пра тое, як у сталіцы «нейкай экватарыяльна-бананавай рэспублікі» вымусілі бамжоў пакінуць будынак закінутага вакзалу ў цэнтры гораду нібыта гуманным спосабам:
«Да трушчобаў падагналі аўтобус з гукаўзмацняльнай апаратурай. І штодня мэтадычна круцілі ім сымфанічнага Моцарта. А ў гопнікаў-бамжоў, аказваецца, нэрвовая сыстэма не такая, як у нармалёвых людзей: клясычнай музыкі ня зносяць арганічна! Ім проста пагана робіцца на чыста фізіялягічным узроўні. Карацей, праз тры-чатыры дні ўсе яны масава зьняліся са сваіх трушчобаў і паляцелі ў вырай, шукаць іншага прыдатнага месца».
Гуманнасьць гэтага спосабу пад пытаньнем, як і тэза блогера пра рознасьць нэрвовых сыстэмаў у «бамжоў» і «нармалёвых людзей». Блогерка rasichka, напрыклад, заўважыла, што яна любіць клясычную музыку, але праз 24 гадзіны Моцарта «сама пабяжыць у псыхушку». Ды гаворка не пра тое. Да чаго блогер згадаў тую гісторыю з далёкай «экватарыяльна-бананавай рэспублікі»:
«Вось я і думаю, як можна зьмяніць у Беларусі гопніцка-калгасную ўладу. Трэба па ўсіх тэле- і радыёканалах ад рана да рана круціць клясычную музыку. Кожны прапаршчык міліцэйскага спэцназу ад Саракавой сымфоніі Моцарта праз суткі звар’яцее дакладна. Кожны ідэоляг пасьля гадзіны праслухоўваньня вальсаў Шапэна сядзе на 18-ты аўтобус і паедзе ў “Навінкі”, здавацца. Кожны кадэбіст ад штодзённага праслухоўваньня скрыпічных санат Тарціні будзе біцца галавой аб сьцяну свайго малапачцівага кабінэта. А потым усе яны ня вытрымаюць і проста эмігруюць у краіну на ўсход ад нас, лячыць зьнявечаныя мазгі тым, да чаго прызвычаіліся: “Владімерскім цантралам” і групай “Мабільныя бландзінкі”. І застануцца ў краіне збольшага нармалёвыя людзі…»
Канец лірычнага адступленьня.
Гэты допіс папросту ня мог бы зьявіцца за савецкім часам. Быў у савецкай улады такі капрыз - палепшыць і ўдасканаліць грамадзяніна. Дзеля чаго здымаліся фільмы, многія зь якіх мы з задавальненьнем глядзім і сёньня, пісалася музыка, якую часам мы і цяпер слухаем, ставіліся спэктаклі, якія мы згадваем з прыдыханьнем, друкаваліся часопісы, здымаліся навукова-папулярныя тэлепраграмы і, у тым ліку, выступалі таленавітыя гумарысты. Карацей, савецкіх грамадзянаў шпігавалі «высокай культурай» не раўнуючы як тых няшчасных экватарыяльна-бананавых бамжоў 24 гадзіны ў суткі. І ўцячы ад яе куды-небудзь было немагчыма.
Беларуская ўлада гэтым не займаецца, што яскрава засьведчыў ahromenka. І ня толькі таму, што яна ня ўмее, што ёй бракуе рэсурсаў, матэрыяльных ды інтэлектуальных. Галоўнае, у яе ўстаноўка зусім іншая. Яна, як той Петрасян, схільная хутчэй падлабуньвацца да свайго народу, чым выхоўваць і ўдасканальваць яго. Як той Петрасян, беларуская ўлада не імкнецца выкараніць заганы, а карыстаецца імі і на іх паразытуе. У гэтым сэнсе, Петрасян насамрэч «сацыяльна блізкі» для Лукашэнкі.
СЁНЬНЯ НЕ ПАВІНШАВАЎ ПЕТРАСЯНА, ЗАЎТРА НЕ ПАВЕРЫЎ «БТ», ПАСЬЛЯЗАЎТРА ЎСТУПІЎ У БНФ
Калі прэзыдэнт шануе Петрасяна, галоўнаму прэзыдэнцкаму органу друку – «Саўбелцы» – мусіць быць сорамна. Бо яна не праявіла належнай празорлівасьці і пісала пра шанаванага на найвышэйшым узроўні дзеяча культуры ў недапушчальным тоне:
«Гумар Петрасяна - мінулае стагодзьдзе, пахабна і сумна» (пруфлінк)
«Петрасян несьмяротны і ўсюдыісны. І гэта ўжо ня сьмешна...» (пруфлінк)
Больш за тое, дазволіла сабе фактычна падтрымаць пікет супраць сацыяльнага блізкага беларускаму прэзыдэнту гумарыста!
У групе ідэалягічнай падтрымкі прэзыдэнта разброд і хістаньні. Блогер stas_allov, калісьці адзіны, цяпер ужо адзін з шэрагу (перад выбарамі яны пачалі пладзіцца) прапагандыстаў улады ў беларускай блогасфэры, які, да таго ж, называе сябе сталіністам, прызнаўся ў суполцы by_politics, што... ня любіць Петрасяна! Ды яшчэ і апраўданьне сабе знайшоў:
«На густ і колер таварышаў няма. Неабавязкова, каб усім падабаліся тыя самыя артысты або аднолькавая ежа... Каб быць сталіністам, неабавязкова курыць люльку».
Нечувана распушчаны лібэралізм. Паспрабаваў бы ён у свой час сказаць, што ня любіць якога-небудзь ляўрэата Сталінскай прэміі, а курыць люльку непрыгожа і шкодна для здароўя. Добра, што знайшоўся чалавек, пільны блогер longlivebelarus, які паспрабаваў прымусіць сыйсьці з аблуднага шляху гора-прапагандыста:
«Ой, ня трэба тут! Сёньня не павіншаваў Петрасяна, заўтра не паверыў БТ, а пасьлязаўтра ўступіў у БНФ... Усім знаёмая гэтая сьлізкая сьцежка, Станіслаў...»
Рызыкну гранічна завастрыць праблему. Петрасян - гэта як лякмусавая паперка. Стаўленьнем да яго мусіць правярацца ляяльнасьць беларускай уладзе. Ня любіш Петрасяна - апазыцыянэр і, згодна з новымі павевамі, вораг народу.
«ЧАРОЎНЫ ТРУСІК» СУПРАЦЬ СЫСТЭМЫ, САЛАДУХА СУПРАЦЬ «ЧАРОЎНАГА ТРУСІКА»
У якасьці дапаможнага сродку праверкі ляяльнасьці можна выкарыстоўваць таксама мясцовы матэрыял - Аляксандра Саладуху. Якога, паводле блогера head_of_babulka мог бы ў адплату сымэтрычна павіншаваць Мядзьведзеў.
Так, Аляксандр Саладуха - яшчэ адна інкарнацыя (увасабленьне) Лукашэнкі ў сфэры культуры. І напярэдадні выбараў ён паспрабаваў нэўтралізаваць галоўную надзею на перамены ў беларускім жыцьці - кагобвыдумалі?! - Юру Дземідовіча.
Блогер genosse_u, аўтар шматлікіх «амацісак» (вершаў, напісаных па матывах песьні «Чароўны трусік»), так характарызаваў Юру: «адзіная годная зьява беларускай эстрады, юны заклінальнік, які ўзламаў Сыстэму і перавярнуў задушлівы сьвецік пасрэднасьцяў». Пра самога ж genosse_u было сказана: «Таварыш У прадэманстраваў выдатнае майстэрства ператварэньня бессэнсоўнага, але, тым ня менш, папулярнага мэма з катэгорыі барбамбія кіргуду ў вельмі трывожнае прароцтва, рэальна здольнае пахіснуць сумна вядомы мэм стабільнасьці».
Каб выратаваць мэм стабільнасьці, Сыстэма нанесла зваротны ўдар - Саладуха прыўласьціў рэвалюцыйную песьню Юры і выняў ейнае паражальнае джала:
«Песьня нагадвае мне сярэднявечча, калі людзей спальвалі на вогнішчах. Мне ўсё вельмі падабаецца», - прагаварыўся пра свае праўдзівыя матывы сьпявак.
«Калі нават тоўсты піянэр запявае ANIMATIS, гэта значыць, што Апакаліпсіс не за гарамі», - ці зларадна, ці скрушна падсумаваў genosse_u.
Хто ведае, мажліва, усё пойдзе ня так, як плянаваў Саладуха. Ня ён авалодае песьняй, а яна адолее яго знутры. І мы яшчэ ўбачым угневаных грамадзянаў на вуліцах пад лёзунгам ETIS ATIS ANIMATIS:
