Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Кася Сьцяпанава: “У сучаснай Вільні бачу праекцыю будучай Беларусі”


Грамадзкі рэдактар гэтага тыдня — першакурсьніца Эўрапейскага гуманітарнага ўнівэрсытэту ў Вільні віцяблянка Кася Сьцяпанава. Яна — пераможца конкурсу эсэ на тэму «Што для мяне ёсьць Беларусь», праведзенага ў межах кампаніі «Будзьма», міжнародных літаратурных конкурсаў ЗБС «Бацькаўшчына». Навучаецца па спэцыяльнасьці «масавыя камунікацыі і журналістыка». Кася захапляецца сучаснай літаратурай і хэндмэйдам.

Нядаўна мне сказалі, што Вільню трэба любіць за танныя майкі на распродажах і смачную каву. А мне гэтага мала. Мабыць, нездарма Адам Глобус некалі напісаў, што “Вільня ў кожнага свая”.

У сучаснай Вільні асабіста я бачу праекцыю будучай Беларусі.

Дзе ўжо мала хто размаўляе па-расейску.

Дзе моладзь ня п’е піва па пад’ездах, бо ўтульныя кавярні месьцяцца на кожным куце.

Дзе бабулькі езьдзяць на нядзельную службу ў касьцёл не ў пярэста-квяцістых хустках, а ў элегантных капялюшыках.

Дзе транспарт ходзіць дакладна па раскладзе.

Вільня – культурная сталіца Эўропы-2009. Шчыра кажучы, калі даведалася пра гэта, то надта захацела параўнаць яе з родным Віцебскам, які прынята называць культурнай сталіцай Беларусі.

Што ж… Можа і ў нас там культурная сталіца, а вось опэрная музыка гучыць у тралейбусе толькі тут, у Вільні.

Цікава, што Віцебск называюць культурнай сталіцай з-за таго, што там праводзіцца 17 фэстываляў, самы вядомы зь якіх Славянскі базар, а Вільню прызналі, пэўна, усе ж з-за атмасфэры.

Варта адзначыць, што з нагоды прызнаньня Вільні культурнай сталіцай Эўропы, ніякай спэцыяльнай падрыхтоўкі да сьвятаў я тут не заўважыла. Гэта мяне зьдзівіла, бо ў родным горадзе за колькі дзён да “базару” ў Віцебску працаўнікі ў аранжавых камізэльках насьпех кладуць асфальт, перасаджваюць кветкі, фарбуюць лаўкі. А тут жыцьцё ідзе звыкла і спакойна, няма незьлічонай колькасьці міліцыянтаў і вуліцы не перакрыты з-за рамонтных работ.

Родны Віцебск успомніўся і тады, калі ў сакавіку ў Вільні давялося патрапіць на традыцыйны кірмаш – Казюкас, прымеркаваны да дня Сьвятога Казіміра. З аднакурсьніцай-віцяблянкай пагадзіліся на тым, што ён вельмі падобны да фэстывальнага гораду майстроў у яго лепшыя часы.

Казюкас нагадаў: некалі і ў Віцебску прадавалі свае вырабы таленавітыя народныя майстры – разьбяры па дрэве, ганчары, кавалі. А зараз, на жаль, большасьць тавараў, якія там ёсьць, – кітайскай вытворчасьці.

У Вільні ня здрадзілі павазе да самабытнасьці, і людзі, якія прыйшлі на кірмаш, частаваліся традыцыйным цёплым півам ды смачнымі пернікамі.
Адзінае, чым сучасная Вільня надта падобная да фэстывальнага Віцебску, гэта вялікай колькасьцю сьмецьця на вуліцах. Аднак у Віцебску яго пастаянна прыбіраюць усё тыя ж людзі ў аранжавых камізэльках, а тут ўсё так і застаецца ляжаць на зямлі…

У межах праграмы “Вільня – культурная сталіца Эўропы” другога траўня тут будзе адзначацца Дзень вулічнай музыкі.Усе людзі з абмежаванымі магчымасьцямі, якія прымуць у ім удзел, змогуць бясплатна частавацца кавай у віленскіх кавярнях. Гэта, на маю думку, проста выдатна. Бо кава тут сапраўды надта смачная.У Віцебску такой нідзе не каштавала.
Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG