СЛУХАЦЬ:
Свой сямідзесяціпяцігадовы дзень народзінаў прафэсар Конан сустракае на працы ў акадэмічным інстытуце філязофіі, якому аддаў амаль паўстагодзьдзя. Ягоныя навуковыя захапленьні ўвесь гэты час нязьменна палягаюць у асэнсаваньні нацыянальнага сьветабачаньня. Ягоная вучаніца і калега Любоў Канаплянік-Уладыкоўская захапляецца якраз гэтай пасьлядоўнасьцю.
“Чаго вартае толькі адно конанаўскае паняцьце адраджэньня, якое дае права і шанец некалі прыгнечаным народам на паўнакроўнае жыцьцё. Беларусам якраз нестае тэарэтычнага асэнсаваньня сябе і сьвету, і Ўладзімер Міхайлавіч дасканала папаўняе гэтую нішу. Ён ня толькі глыбока распрацаваў фэномэн беларускай культуры, але і сыстэматызаваў ці ня ўсе зьвесткі пра яе. Я думаю, што беларусістыка не была б такой грунтоўнай, пераканаўчай і фундамэнтальнай, каб ня працы Ўладзімера Конана”.
Адна зь іх — кніга пра рэпрэсаванага беларускага літаратара Адама Бабарэку — у свой час глыбока паўплывала на філёзафа Валянціна Акудовіча. Сёньня, віншуючы аўтара, ён сказаў:
Дасьледаваньне інтэлектуальнага жыцьця беларусаў прывяло Ўладзімера Конана да думкі, што ўсялякі ціск на яго як у гістарычным пляне, так і ў сучаснасьці толькі гартуе нацыянальны дух. Таму ў будучыню краіны ён глядзіць з аптымізмам:
“У скрушныя пэрыяды трэба, наадварот, ня падаць духам, а ўзмацняцца. Так што ў гэтым сэнсе я бачу пэрспэктывы беларускай культуры і беларускага жыцьця”.
