Сход Беларускага ПЭН-цэнтру быў чарговы. Паводле статуту ён павінен праводзіцца раз на два гады. Аднак сытуацыя ў краіне мяняецца так хутка, што ня ўсе сябры ПЭН-цэнтру пасьпяваюць, на думку найстарэйшага пэнаўца Валянціна Тараса, адпаведна пераарыентоўвацца.
Ягоны маладзейшы калега, галоўны рэдактар тыднёвіка “Наша Ніва” Андрэй Скурко ўдакладніў сёньняшнія прыярытэты дзейнасьці ПЭНу:
“Сёньня — час малых справаў у тым значэньні, якое ўкладаў у гэтыя словы першы чэскі прэзыдэнт Масарык. Я лічу вялікай заслугай Беларускага ПЭН-цэнтру і ўсіх нас разам тое, што мы змаглі захаваць сам гэты Беларускі ПЭН-цэнтар, які на сёньняшні дзень у Менску зьяўляецца адной зь нешматлікіх пляцовак, на якой магчымая незалежная культурная дзейнасьць”.
Частка пісьменьнікаў сталейшага пакаленьня гэтую дзейнасьць маладых і іх творчасьць паставіла пад сумнеў. Гаворыць празаік і публіцыст Віктар Казько:
“Незразумелая, не заўсёды ўцямная нейкая пайшла літаратура, тое, што ня ведаю, як і назваць — постмадэрнізмам... (Голас з залі: “Дробнаслоўе і мартатраўства!”) Так, гэта тое, што цяжка ўвогуле назваць літаратурай”.
Прыхільнікі гэтае думкі спрабавалі пераканаць старшыню арганізацыі не сыходзіць са сваёй пасады, аднак Уладзімер Някляеў рашуча і пераканаўча — і, як паказалі потым вынікі галасаваньня, пасьпяхова — агітаваў залю абраць на старшыню спадара Хадановіча:
“Маладзейшы будзе біць капытамі мацней, весялей іскры будуць ляцець...”
Андрэй Хадановіч у сваёй новай ролі старшыні ПЭН-цэнтру назваў у бліжэйшых плянах некалькі літаратурна-арганізацыйных і праваабарончых захадаў, у тым ліку і зьдзяйсьненьне сваёй ружовай мары:
“Ружовая мара — спрычыніцца ПЭН-цэнтрам да арганізацыі міжнародных фэстываляў і міжнароднага літаратурнага фэстывалю ў Беларусі, які б тут здараўся рэгулярна”.
