“У такой краіне, як Беларусь, выбары грамадзтву не цікавыя. Бо ніхто ня верыць, нібыта яны штосьці вырашаюць. Нават тыя, хто насуперак відавочнаму яшчэ верыць у выбарчую справядлівасьць, разважыўшы, прызнаюцца: права выбару ў іх засталося ненадоўга… Калі ж паразважаць, ці застанецца яно ў нашых дзяцей, дык шмат хто перакананы: калі ўсё будзе адбывацца па накатанай цяпер схеме, то адказ адмоўны.
Людзі ў масе сваёй ня вераць у сваю здольнасьць нешта зьмяніць. Нават у тое, што ў нашай краіне хтосьці здатны зрабіць гэта за іх.
Хоць, паводле сацыёлягаў, большасьць хоча пераменаў. Аднак — ня верыць, што яны могуць адбыцца ў хуткім часе.
На першы погляд, сытуацыя нібыта патавая. Але з гістарычнага досьведу вядома: у такіх выпадках грамада ўрэшце схіляецца да магчымасьці нейкіх радыкальных дзеяньняў. Як на мяне, дык гэта ня лепшая пэрспэктыва.
Тым ня менш дылема застаецца: калі пераменаў няма як дамагчыся шляхам выбараў, то яны дасягаюцца праз рэвалюцыю. Прыкладаў таму шмат.
І той, хто супраць рэвалюцыі, мусіць добра падумаць… І ўзгадаць: рэвалюцыі адбываюцца там, дзе грамадзяне ня маюць магчымасьці дамагчыся пераменаў звычайным шляхам выбараў”.
Чарговы грамадзкі рэдактар Свабоды — Аляксандар Дабравольскі. Праз два месяцы ў яго паўвекавы юбілей. Мае дзьве вышэйшыя адукацыі — тэхнічную і юрыдычную. Напрыканцы савецкае эпохі быў дэпутатам Вярхоўнага Савету СССР, у складзе Міжрэгіянальнай дэпутацкай групы — першай дэмакратычнай парлямэнцкай апазыцыі ў Савецкім Саюзе — працаваў разам з Андрэем Сахаравым, Барысам Ельцыным, Васілём Быкавым, Алесем Адамовічам... У Вярхоўным Савеце Беларусі 13 скліканьня абіраўся старшынёй падкамісіі па сродках масавай інфармацыі і сувязях з грамадзкімі аб’яднаньнямі. Сябра Палітычнай рады Аб’яднанай грамадзянскай партыі, дырэктар Усходнеэўрапейскай Школы палітычных дасьледаваньняў.
