Адзіныя выбары, вынік якіх не аспрэчвалі іншыя кандыдаты
Як патрабавала новая на той момант Канстытуцыя, цырымонія прынясеньня прысягі новаабраным прэзыдэнтам адбывалася на сэсіі Вярхоўнага Савету. Сэктар прэзыдыюму Авальнай залі быў рэканструяваны — усталяваная адмысловая трыбуна для прэзыдэнта з крэслам і мікрафонам.
На цырымонію інаўгурацыі новаабранага прэзыдэнта былі запрошаныя ўсе зарэгістраваныя Цэнтравыбаркамам кандыдаты.
Выбары 1994 аказаліся адзінымі прэзыдэнцкімі выбарамі, перамогу на якіх Аляксандра Лукашэнкі не аспрэчваў ніводзін зь ягоных канкурэнтаў.
Рэкордная колькасьць дэпутатаў і Стэфанія Станюта сярод гасьцей
На сэсію сабралася рэкордная за ўсе гады дзейнасьці ВС-12 колькасьць дэпутатаў — 318.
Сярод запрошаных камандай Лукашэнкі на цырымонію ў Авальнай залі прысутнічалі артыстка Купалаўскага тэатру Стэфанія Станюта і кіраўнік ансамблю «Сябры» Анатоль Ярмоленка.
У прамове Лукашэнка прыгадаў дыктатуру
Прысягаў Лукашэнка, стоячы на цэнтральнай трыбуне і паклаўшы руку на Канстытуцыю, пад дзяржаўным бел-чырвона-белым сьцягам. Ніякіх пярэчаньняў адносна прысутнасьці Пагоні ці сьцяга Лукашэнка ў часе інаўгурацыі не выказваў (зрэшты, як і ў наступныя месяцы, да вясны 1995-га, калі ён заявіў пра рэфэрэндум).
Прысягу Лукашэнка прынёс па-беларуску, але інаўгурацыйную прамову прачытаў па-расейску. Прамова (яе, як потым высьветлілася, яе пісаў Аляксандар Фядута), насуперак чаканьням, была поўная заклікаў да «грамадзянскай згоды». Лукашэнка заявіў, што «будзе адкрыты да самага цеснага супрацоўніцтва з усімі палітычнымі сіламі, гатовымі да канструктыўнага супрацоўніцтва на карысьць Беларусі». Ён таксама сказаў, што адзінай дыктатурай у Беларусі «можа быць толькі дыктатура закону».
Выступілі толькі тры дэпутаты
З дэпутатаў выступілі толькі трое — старшыня Апазыцыі БНФ Зянон Пазьняк, старшыня Сацыял-дэмакратычнай партыі «Грамада» Алег Трусаў і старшыня Таварыства інвалідаў па зроку Анатоль Нятылькін.
Зянон Пазьняк заявіў пра адказнасьць ураду Кебіча за правалы ў эканоміцы і «аслабленьне эканамічнай магутнасьці нашай дзяржавы», заклікаў Лукашэнку да станоўчай дзейнасьці «дзеля ўмацаваньня нашай нацыі, дзяржавы і паляпшэньня жыцьця людзей».
Алег Трусаў выказаўся за пазбаўленьне паліўнай залежнасьці краіны ад адной крыніцы (маючы на ўвазе Расею).
Анатоль Нятылькін выказаў спадзяваньне на інтэграцыю з Расеяй і ўвядзеньне двумоўя і двайнога з Расеяй грамадзянства.
Нечаканая кандыдатура віцэ-прэм’ера
На той жа сэсіі, якая пачалася з інаўгурацыі Лукашэнкі і ішла толькі два дні, Вярхоўны Савет зацьвердзіў прапанаваныя Лукашэнкам кандыдатуры кіраўнікоў ураду на чале з Міхаілам Чыгіром. Нечаканым было вылучэньне Лукашэнкам на пасаду віцэ-прэм’ера Міхаіла Мясьніковіча, колішняга намесьніка Кебіча і кіраўніка ягонага перадвыбарчага штабу. Пазьней выявілася, што ў часе выбарчай кампаніі ў штаб Лукашэнкі рэгулярна паступала інфармацыя ад найбліжэйшага атачэньня Кебіча.
Першая «удзячнасьць»
У абраньні Лукашэнкі на пасаду прэзыдэнта істотную ролю адыграў дэпутат Дзьміры Булахаў. У адпаведнасьці з Канстытуцыяй, Вярхоўны Савет павінен быў прызначыць старшыню Канстытуцыйнага Суду. Лукашэнка абяцаў гэтую пасаду Булахаву. Новаабраны прэзыдэнт вылучыў Булахава, але, як прыгадваюць тагачасныя паплечнікі Лукашэнкі, не пажадаў папрасіць уплывовых дэпутатаў падтрымкі, і Булахаў не набраў належнай колькасьці галасоў. Такім чынам, ужо ў першыя дні прэзыдэнцтва Лукашэнка пачаў аддаляць тых, каму быў абавязаны найвышэйшай дзяржаўнай пасадай.
