Чаму чым бяднейшая сям’я, тым больш важна правесьці вясельле «як у людзей», каб «ня горш за іншых» ці «лепш, чым у суседзяў»? Як паступова мяняюцца ўяўленьні пра годнае вясельле? Абмяркоўваюць псыхоляг, сябра Міжнароднай асацыяцыі сямейнай тэрапіі Вольга Андрэева, арганізатарка вясельляў і сузаснавальніца прэміі Wedding Awards in Belarus Юлія Аліпатава, выкладчыца Вольга Севярынец, якая вядзе хрысьцiянскi інфармацыйны партал «Крынiца. iнфо», і рэдактарка сайту таджыкскай службы Радыё Свабода Хірамон Бакозада.
«Калі вясельле — празьмерныя выдаткі і страта здароўя для бацькоў жаніха і нявесты»
Ганна Соўсь: Я хацела бы пачаць цытатай зь кнігі экс-прэзыдэнта Малдовы Петру Лучынскага «Малдова і малдаване»: «Нашы вясельлі ператварыліся ў сапраўдныя гастранамічныя спаборніцтвы. Ці ёсьць у чалавека грошы, ці няма іх, кожны імкнецца зрабіць сыну або дачцэ выключнае вясельле. Калі на вясельлі ў суседа на стале было дваццаць страў, то цябе "традыцыя і звычай" абавязваюць абыйсьці яго хаця б на адну страву! З пункту гледжаньня цырыманіялу цяперашняе вясельле зьяўляецца вельмі бляклай копіяй старадаўняга вясельля. Зь яго сышла маляўнічая мастацкая частка, багаты фальклёр, шчырая весялосьць. Вясельле зрабілася схематычным, галоўным у ім стаў парад страў і напояў. У многіх адносінах сучаснае малдаўскае вясельле — гэта празьмерныя выдаткі і страта здароўя для бацькоў жаніха і нявесты. Са сьвята яно ператварылася пераважна ў зьдзелку, у бізнэс. Аркестар грае так гучна, што немагчыма пагаварыць з суседам па стале. Можна сказаць, што гэта адна з самых красамоўных формаў нашай пыхі». Вольга, Юлія, Вольга, ці сказалі бы вы падобнае пра тыповае беларускае вясельле? Хірамон, а пра таджыкскае вясельле?
Вольга Андрэева: У нас усё ж дастаткова разнастайна людзі ладзяць вясельлі. У кагосьці яны бяздумныя пышныя і агулам нярадасныя, калі вельмі гучна грае музыка і немагчыма пагаварыць, а ў кагосьці прыемныя ўспаміны зь вясельля для самых блізкіх, родных і сяброў. Калі людзі гэтага хочуць, то яны могуць наогул ніякага сьвята ня ладзіць, могуць проста кудысьці зьехаць. Хаця ёсьць і пышныя вясельлі, якія зьвязаныя з даўгамі. Гэта такі спосаб гіперкампэнсацыі няўпэўненасьці ў сабе, страх перад меркаваньнем знаёмых, суседзяў, сваякоў і г. д.
«Галоўнае — накарміць людзей»
Ганна Соўсь: Юлія, вы арганізоўваеце вясельлі на працягу 10 гадоў. Ці часта вам даводзілася сутыкацца зь вясельлямі, якія апісвае былы прэзыдэнт Малдовы?
Юлія Аліпатава: Канешне, нешта падобнае ёсьць у нашых вясельлях. Многія бацькі, ладзячы вясельле сваім дзецям, усё яшчэ кіруюцца меркаваньнем «галоўнае — накарміць людзей». Яны стараюцца, каб сталы ламіліся ад закусак і разнастайных страў. Але я не скажу, што сышла прыгажосьць і шчырасьць вясельля. Мне здаецца, наадварот. Цяпер многія вясельлі цалкам ці часткова аплачваюць самі маладыя, і бацькі робяцца больш гнуткімі. Зьмяняецца падыход да вясельляў.
Сталі пазьней жаніцца і выходзіць замуж. У нявесты сярэдні ўзрост — 25 гадоў, у жаніха — 27. Яны ўжо ўпэўнена стаяць на нагах, у іх ёсьць свае даходы, і яны хочуць бачыць сваё вясельле іншым, стыльным, прыгожым і душэўным. Вельмі многія маладыя кажуць: «Хачу душэўнае вясельле». Такія вясельлі якраз і атрымліваюцца ад душы, а не нейкія гастранамічныя спаборніцтвы. І яны ўжо не на 100-200 чалавек, як раней, а на 40-60 чалавек, але там самыя блізкія людзі, якія шчыра рады за жаніха і нявесту.
«Такая тэндэнцыя ёсьць у беларускіх вёсках — браць крэдыт на вясельле, сьвяткаваць тры дні, замаўляць лімузын»
Вольга Севярынец: Я нічога падобнага не заўважала на тых вясельлях, дзе я была. Людзі, канешне, імкнуліся, каб усё было прыгожа, месцамі нават шыкоўна, але імкненьня да колькасьці страў не было. Хачу адзначыць, што гэта былі сталічныя вясельлі, якія маладыя самі рыхтавалі паводле сваёй ідэі. Магчыма, тэндэнцыя да падобнага вясельля ёсьць, як ня дзіўна, у беларускіх вёсках — браць крэдыт на вясельле, сьвяткаваць тры дні, замаўляць лімузын, альбо калі бацькі рыхтуюць вясельле, бо для старэйшага пакаленьня вельмі важна, каб было «па-багатаму».
«Таджыкі — народ усходні, у нас заўсёды любілі шык, гэта ні ў якія часы не адмянялася»
Хірамон Бакозада: Таджыкская сытуацыя будзе адрозьнівацца ад беларускай у корані з прычыны традыцыйных і культурных асаблівасьцяў. Мы — народ усходні, у нас заўсёды людзі любілі шык, гэта ні ў якія часы не адмянялася. Напэўна, гэта і змусіла прэзыдэнта Таджыкістану стаць ініцыятарам прыняцьця закону, які атрымаў даволі спрэчную рэпутацыю. Закон называецца «Аб рэгуляваньні традыцый і абрадаў», ён удакладняе, якія расходы на вясельле павінныя быць, колькі павінна быць мерапрыемстваў у межах сьвяткаваньня. У Беларусі таксама вясельная цырымонія складаецца з розных рытуалаў: паход да нявесты, сватаньне, прынясеньне падарункаў і вельмі многае. Адзінаццаты год гэтаму закону пайшоў летась, і прэзыдэнт, падсумоўваючы вынікі, агучыў наступную гучную лічбу. За 10 гадоў было праведзена больш за 1.400.000 традыцыйных мерапрыемстваў, у тым ліку вясельляў, і на гэта насельніцтва выдаткавала дзесьці 560 мільёнаў даляраў, а зэканоміла 2 мільярды даляраў!
На гэта насельніцтва выдаткавала дзесьці 560 мільёнаў даляраў, а зэканоміла 2 мільярды даляраў!
Як гэта ўсё падлічвалася, я ня ведаю. Вельмі важна, што гэты закон мае і сацыяльнае значэньне, каб адрэгуляваць паводзіны грамадзтва (як вельмі багатых слаёў, так і бедных) і зраўняць умовы правядзеньня сьвятаў. Закон, канешне, нясе і пэўны глыбокі палітычны пасыл. У Таджыкістане, дзе 93% тэрыторыі знаходзіцца ў гарах, дагэтуль існуюць адрозьненьні ў культурна-традыцыйных абрадах, правядзеньні мерапрыемстваў, і адна з мэтаў гэтага закону — уніфікацыя гэтых традыцый.
Ганна Соўсь: Колькі ў сярэднім каштуе таджыкскае вясельле?
Хірамон Бакозада: Я пыталася пра гэта ў розных людзей, якія праводзяць вясельлі, і чула самыя розныя лічбы. Гэта можа быць і 500 даляраў, і 10 тысяч даляраў. 500 даляраў — гэта зусім нічога, але справа ў тым, што закон аб рэгуляваньні традыцый вызначае і колькасьць гасьцей...
«Калі плянуецца 50 гасьцей, то прыкладны бюджэт усяго вясельля — 7,5 тысяч даляраў»
Ганна Соўсь: Юлія, а сярэдняе беларускае вясельле колькі каштуе?
Юлія Аліпатава: Кошт вясельля ў Беларусі таксама розны. Калі ўзяць сярэднюю колькасьць, 50 чалавек, то ў залежнасьці ад пажаданьняў і магчымасьцяў маладых і іх сем’яў вясельле можа каштаваць і 6 тысяч даляраў, і 15 тысяч даляраў. У сярэднім я б рэкамэндавала разьлічваць 150 даляраў на чалавека. Калі плянуецца 50 гасьцей, то прыкладны бюджэт усяго вясельля — 7,5 тысяч даляраў. Гэта ўмоўна, але тут важна правільна разьмяркоўваць гэты бюджэт, каб на вясельлі было і смачна, і прыгожа, і цікава.
«Больш самапавагі павінна быць і менш недарэчных клоўнскіх мерапрыемстваў, за якія часам бывае сорамна»
Ганна Соўсь: У Чэхіі я даволі часта назіраю вельмі сьціплыя вясельлі, калі за сталом у піўной маладажоны, іх сябры і родныя (ад 10 да 20 чалавек) пʼюць піва і замаўляюць звычайныя стравы. У Беларусі ўсе мы ведаем шмат выпадкаў, калі бацькі год зьбіраюць ці нават пазычаюць грошы, каб правесьці вясельле «як у людзей». Прычым не заўсёды гэта жаданьне маладажонаў, а хутчэй іх бацькоў, якім адпаведнае вясельле ладзілі іхнія бацькі. Вольга Андрэева, у чым вы бачыце карані гэтай зьявы? Ці гэта ўласна беларуская зьява ці ўсё ж савецкая ці постсавецкая?
Вольга Андрэева: Такія вясельлі былі і за савецкім часам. Я сама выходзіла замуж за савецкім часам. І тады былі людзі, якія хацелі ладзіць паказальныя відовішчы, але былі і людзі, якія да гэтага не імкнуліся. Я ўспамінаю сваё вясельле. Я прыкінула, ці хачу пышныя сукенкі і рэстараны, і сказала сабе, што дакладна не. У мяне на вясельлі было ўсяго 12 чалавек. І цудоўнае было вясельле, усе шмат сьмяяліся. У мяне нядаўна жаніўся сын (яму 33 гады), на яго вясельлі было 18 чалавек. Яно было зладжанае ў вельмі прыемным менскім рэстаране з цудоўнай кухняй, і чэк быў усяго на 1,5 тысячы даляраў, з улікам таго, што былі цудоўныя італьянскія віны.
А гэтыя нейкія страшныя сумы, якія прагучалі, мне не падаюцца разумнымі. Калі сям’я можа сабе дазволіць такія расходы, то няхай лепш гэтыя грошы падораць маладым на падарожжа, аўтамабіль ці пачатковы ўзнос на кватэру. Я не была ані разу на беларускіх сельскіх вясельлях, але я была на вясельлі ў Баварыі. Яно адбывалася ў вельмі заможным рэгіёне, у заможнай сям’і, беларуская нявеста выходзіла замуж за цалкам забясьпечанага нямецкага жаніха. І я бачыла чэк з рэстарану — 1 тысяча эўра. Гэта вельмі нармальнае разумнае вясельле, і не ад беднасьці. Добры стол, было весела, душэўна.
І гэтыя ўсе сумы для мяне — нейкая недарэчнасьць. Людзі ладзяць вясельлі, на якія год зьбіраюць грошы, а потым аддаюць даўгі. Я нядаўна прачытала ў сеціве, як нявесты дзяліліся ўспамінамі і абмяркоўвалі: акупілася ці не акупілася вясельле. То бок ці было вясельле пасьпяховае з камэрцыйнага пункту гледжаньня за кошт падарункаў ці не было! Гэта пра што наогул?.. Пра душэўнасьць? Я ня схільная так думаць.
Таму падобныя недарэчныя традыцыі ёсьць сэнс пераглядзець у бок большай самапавагі і большай павагі да жаніха і нявесты. Я лічу, што трэба ў іх спытаць, як яны хочуць зладзіць сваё вясельле, але калі яны хочуць, каб бацькі прынесьлі нейкія ахвяры, то яны таксама ня маюць на гэта права. Калі яны хочуць нечага «крутога», то хай самі ўсё прафінансуюць. Больш самапавагі павінна быць і менш недарэчных клоўнскіх мерапрыемстваў, за якія часам бывае сорамна.
«Людзі нават зьдзівіліся, што без алькаголю можна так хораша адсьвяткаваць вясельле»
Ганна Соўсь: Вольга, вашае з Паўлам Севярынцам вясельле было вельмі адрозным ад большасьці вясельляў у Беларусі — у традыцыйных строях, безалькагольнае, напоўненае ня вонкавай дэманстрацыяй, а хутчэй духоўным зьместам. Падобнае вясельле было ў Насты і Зьмітра Дашкевічаў, у Тацяны Шапуцькі і Глеба Лабадзенкі. Ці мае шанец такі тып вясельля стаць папулярным у Беларусі?
Вольга Севярынец: Для нас у гэты дзень галоўным было вянчаньне ў храме, мы на гэтым стараліся засяродзіцца. Мы не рабілі так званы «выкуп», калі жаніх прыяжджае да нявесты і праходзіць шматлікія конкурсы. Мы вырашылі, што сустрэнемся перад алтаром у храме. Да алтара мяне вёў тата. Мы вывучылі сужэнскую клятву на памяць, каб запоўніць гэты момант і глядзець адзін аднаму ў вочы. У ЗАГСе мы загадзя расьпісаліся, каб у гэты дзень не траціць на гэта час.
Засяроджваліся на галоўным, на вянчаньні, на малітве, на моманце яднаньня нас у новую сям’ю. А далей было сьвяткаваньне на 120 чалавек. Але не скажу, што яно абышлося дорага, калі паслухаць спэцыялістаў, якія арганізоўваюць вясельлі, таму што каштавала ўсё каля 7 тысяч даляраў. Сьвяткаваньне было, сапраўды, без алькаголю, але людзі казалі, што засталіся задаволеныя, нават зьдзівіліся, што без алькаголю можна так хораша адсьвяткаваць вясельле. Хачу сказаць, што ўвогуле магло ня быць далей і сьвяткаваньня, бо для нас важным момантам было вянчаньне. Я веру, што такі тып вясельля можа быць традыцыйным. У хрысьціян вельмі шмат дзяцей, гэта можна пабачыць, калі зайсьці ў цэрквы. Можа быць, яны будуць працягваць традыцыі сваіх бацькоў, я б вельмі хацела, каб так было.
«Большасьць адмаўляецца ад "выкупу" нявесты ў не зусім чыстых пад’ездах»
Ганна Соўсь: Юлія, вы арганізуеце вясельлі па ўсёй краіне і за межамі Беларусі, добра ведаеце справу знутры і з розных бакоў. Ці зьяўляцца новыя падыходы ў беларусаў у арганізацыі вясельля? Як вы самі спрабуеце нешта памяняць у традыцыйных уяўленьнях пра вясельле? Чаго б вы самі ніколі не зрабілі на сваім вясельлі ці вясельлі блізкага для вас чалавека?
Юлія Аліпанава: Канешне, мяняецца падыход, вясельле робіцца больш душэўным і шчырым. Што да кошту вясельля, гэта залежыць ад пажаданьняў жаніха і нявесты, таму што зараз вельмі многа вясельляў, якія аплачваюць самі маладыя. І там ужо свае погляды, сваё разуменьне і бюджэту. Слава Богу, у мяне няма такіх маладых, якія бяруць крэдыты на вясельле. Яны разьлічваюць на свае сілы, і гэта мяне гэта вельмі радуе.
Сучасныя вясельлі адрозьніваюцца ад вясельляў мінулых дзесяцігодзьдзяў. Пераглядаюцца розныя звычаі і традыцыі, многа чаго зьмяняецца і замяняецца. Зараз большасьць адмаўляецца ад «выкупу» нявесты ў не зусім чыстых, не прыдатных для гэтага пад’ездах, яны замяняюцца прыгожай рамантычнай сустрэчай у маляўнічым месцы. Гэта можа быць двор уласнага дома ці парк, ці каля вадаёму, ці нават у царкве або ў касьцёле пры вянчаньні, ці ў прыгожым гатэлі.
Зараз усе хочуць мець на памяць прыгожыя фатаграфіі, таму запрашаюць добрых фатографаў. Я заўсёды прапаноўваю правесьці выязную цырымонію шлюбу. Гэта таксама вельмі прыгожа, пяшчотна і кранальна. Калі расказваюць гісторыі каханьня маладых, эмоцыі перапаўняюць кожнага госьця, усё са сьлязамі на вачах назіраюць, як зьяўляецца новая сям’я.
Я б ніколі не ператварала сваё вясельле ці вясельле блізкага чалавека ў пасядзелкі за сталом.
Зараз усе хочуць стыльнае вясельле, каб была нейкая канцэпцыя вясельля, а ня проста расстаўленыя кветкі. Многія хочуць, каб былі жывыя кветкі, а ня штучныя, як раней. Зараз пры арганізацыі вясельля кіруюцца дэвізам: лепш менш, але стыльна. Натуральна, гэта залежыць ад бюджэт, але галоўнае — слушна яго разьмеркаваць.
Я б ніколі не ператварала сваё вясельле ці вясельле блізкага чалавека ў пасядзелкі за сталом, калі нават не адчуваецца, што гэта вясельле, а проста сустрэліся сябры і сваякі. А такія вясельныя звычаі, як танец нявесты з бацькам, кіданьне букету, разразаньне вясельнага торту, я лічу, заўсёды павінныя прысутнічаць на вясельлі.
«Вясельлі ў Таджыкістане зараз абмежаваныя — ня больш за 150 чалавек, ня больш за 3 гадзіны. Усё строга рэглямэнтуецца спэцыяльнай камісіяй»
Ганна Соўсь: Хірамон, вы пачалі гаварыць пра тое, якую эканомію паводле афіцыйных лічбаў, прынёс гэты закон. Але ж мэтады выкарыстоўваюцца аўтарытарныя — могуць і ежу канфіскаваць, і аштрафаваць за парушэньне вясельных нормаў... Ці дапамагаюць такія захады спыніць традыцыі пышных вясельляў? Як ставяцца людзі да гэтага?
Хірамон Бакозада: Калі гэты закон прымалі, я была адной з тых, хто яго падтрымліваў у глыбіні душы. Але яшчэ не пачаўшы дзейнічаць, закон ужо выклікаў пытаньні, цалкам лягічныя, бо такія законы парушаюць правы тых людзей, якія сапраўды маюць магчымасьць праводзіць шыкоўныя вясельлі для сваіх дзяцей ці для сябе. У іх ёсьць гэтая чалавечая свабода. Чаму не, калі ім хочацца радавацца? Яны павінны мець права быць свабоднымі так піраваць, каб сьвята адпавядала іх душэўнаму стану.
Вясельлі ў Таджыкістане зараз абмежаваныя — ня маеш права запрасіць больш за 150 чалавек, вясельле павінна працягваецца ня больш за 3 гадзіны. Усё гэта строга рэглямэнтуецца спэцыяльнай камісіяй, якая нечакана можа прыйсьці на ваша мерапрыемства і заявіць, што вы парушылі закон і павінны заплаціць штрафы. Гэта вельмі моцна крыўдзіць і засмучае людзей, бо гэта самы лепшы і шчасьлівы дзень у іх жыцьці, а тут нейкая камісія, нейкія чужыя людзі прыходзяць і дыктуюць табе, што ты сёньня ня меў права вось так радавацца. І гэта ўжо закранае правы чалавека, асабістую свабоду.
Ёсьць такая практыка. Людзі ведаюць пра наступствы закону, але хочуць усё ж правесьці больш шыкоўна сваё сьвята і маюць такую магчымасьць, і тады яны раздрабляюць гэтае мерапрыемства. Калі яны хацелі запрасіць 500 чалавек, чаго ня могуць зрабіць у межах гэтага закону, то яны праводзяць першае мерапрыемства на 150 чалавек, другое называюць па-другому, каб адпавядала артыкулу закону, і запрашаюць астатніх. У выніку расходы павялічваюцца. Гэта, канешне, асабістая справа кожнага, але такога кшталту законы можна назваць рэформай. А рэформы не заўсёды папулярныя, але яны ўсё адно даюць вынік.
Ганна Соўсь: Хірамон, ваш сын калісьці зьбярэцца жаніцца. Якое вясельле вы б хацелі для яго?
Хірамон Бакозада: Майму сыну 8 гадоў. Дай Бог, гадоў праз 25, я так спадзяюся, прыйдзе гэты час, калі мы будзем радавацца на яго вясельлі. Я проста хачу, каб мой сын быў шчасьлівы, каб дзяўчына, якой ён даверыць сваю будучыню, стварыла яму гарманічную пару, каб яны былі ў першую чаргу шчасьлівыя. А ўсё астатняе — лухта.
Я замуж выходзіла ў Празе, мой муж — не таджык. Мы ўсё арганізоўвалі самі і за свой кошт. У нас на вясельлі гуляла 50 чалавек, быў нейкі дзіўны музычны гурт, які нечакана знайшлі ў Празе, бо ўсё рабілі, трохі сьпяшаючыся. Было такое сумбурнае вясельле ў аўганскім рэстаране, бо тамтэйшая ежа нам, таджыкам, падыходзіла, і мы засталіся задаволенымі. Так што справа вельмі індывідуальная.
«Уражвала шчырасьць, зь якой прынц Гары глядзеў на сваю нявесту Мэган, і яна на яго»
Ганна Соўсь: Адной з галоўных сьвецкіх падзей году можна назваць вясельле ў брытанскай каралеўскай сямʼі — прынца Гары і амэрыканскай акторкі Мэган Маркл, якое з аднаго боку парушыла шэраг традыцый, але з другога выглядала як сапраўдная казка паводле відовішча. З улікам таго, што гэтая казка вельмі далёкая ад рэальнага жыцьця ў Беларусі і Таджыкістане, як вы лічыце, што самае галоўнае ў вясельнай цырымоніі?
Вольга Андрэева: Калі вярнуцца да брытанскага вясельля, то для мяне з аднаго боку была важная вось гэтая элегантнасьць, прыгажосьць цырымоніі, але больш за ўсё ўражвала тая шчырасьць, зь якой прынц Гары глядзеў на сваю нявесту Мэган, і яна на яго. Гэта было вельмі міла, вельмі кранальна, і вось гэтыя чалавечыя пачуцьці выходзяць на першы плян.
У брытанскіх традыцыях, сапраўды, многае памянялася, мы гэта пабачылі. І ў гэтым гнуткасьць ангельцаў і палягае: з аднаго боку захоўваць традыцыі, а з другога, уносіць зьмены ў адпаведнасьці з актуальнымі запытамі часу і тых людзей, якіх гэта датычыцца. Я думаю, што больш гнуткасьці можа дазволіць сабе і наш беларускі народ. Важна, каб асноўнай падзеяй вясельля былі эмоцыі. Іх успамінаеш, яны могуць быць адлюстраваныя ў фотасэсіі, якая застанецца ў выглядзе альбому ў маладых. Галоўнае, каб усім было весела, пяшчотна, цёпла, жыва.
«Галоўным на вясельле было вянчаньне і клятва, якую я дала мужу перад Госпадам»
Вольга Севярынец: Для мяне галоўным на вясельле было вянчаньне і клятва, якую я дала мужу перад Госпадам. Са свайго досьведу магу сказаць, што я вельмі хвалявалася, мы вельмі шмат часу патрацілі на падрыхтоўку. Рыхтаваліся ўдвох, каб вясельле было яскравым і запамінальным. Рыхтаваць да вясельля патрэбна і сэрца, а ня толькі банкет, падарункі і гэтак далей. Рыхтаваць трэба самога сябе, бо гэты самы шчасьлівы дзень, які павінен запомніцца ў сэрцы. Незалежна ад таго, колькі грошай пайшло на вясельле, дзе яно адбываецца, трэба захоўваць лагоднасьць духу, не хвалявацца, калі штосьці ідзе ня так, і не засяроджвацца на дробязях. Бо ўсё, што навокал — гэта дробязі, галоўнае тое, што ў сэрцы. Галоўны — той чалавек, які побач з табой, і той момант, калі ствараецца новая сям’я і вы далей разам ідзяце па жыцьці.
«Госьці і маладыя не запомняць тое, што яны елі і пілі, запамінаюцца менавіта эмоцыі»
Юлія Аліпатава: Самае галоўнае — гэта эмоцыі. Госьці і маладыя не запомняць тое, што яны елі і пілі, запамінаюцца менавіта эмоцыі. Вядучы не абавязкова павінен быць нейкім топавым, а проста такім, які пасуе гэтай сям’і, гасьцям і па ўзросьце, і па тэмпэрамэнту. Самае галоўнае — каханьне, калі гараць вочы ў маладых. Тады ўсё атрымліваецца ад душы, вельмі шчыра і прыгожа. Маёй дачцэ 5 гадоў, яна ўжо вельмі ўважліва сочыць за маёй дзейнасьцю, магу нават яна сказаць, што яна ўжо сукенку сабе прыглядае. Канешне, важна прыслухоўвацца да пажаданьняў маладых, і калі мая дачка захоча вясельле на 10 чалавек, мы зробім на 10, захоча на 50, значыць, будзе на 50. Гэтае сьвята будзе для яе ў першую чаргу.
