1. Масавая дэманстрацыя поглядаў. Ажыятаж вакол «Вяйшнорыі» — гэта катэгарычны сярэдні палец у бок палітычнага кіраўніцтва Беларусі. Гэта публічная масавая дэманстрацыя непрыняцьця антызаходняй прарасейскай палітыкі афіцыйных Драздоў. Маўляў, «мы падтрымліваем тых, супраць каго вы сабраліся ваяваць». «Мы ня супраць Беларусі, мы хочам, каб уся краіна сталася «Вяйшнорыяй».
2. Сублімацыя палітыкі. Эмацыйна «Вяйшнорыя» — сублімацыя адсутнасьці палітычнага жыцьця ў Беларусі. Але падобная сублімацыя бывае час ад часу, хоць і ня так кансалідавана, як у выпадку зь «Вяйшнорыяй». Таму галоўнае ў гісторыі зь «Вяйшнорыяй» (гл. пункт 1) — масавая дэманстрацыя непрыманьня канкрэтных захадаў, то бок вучэньняў.
3. Новае ў сатыры. Доўгія гады Лукашэнка заставаўся адзіным аб’ектам для публічнай сатыры. Лукашэнка запоўніў сабою ўсю мэдыйную прастору. «Вяйшнорыя» ўпершыню за часы Лукашэнкі спарадзіла масавы сьцёб не з асобы, а з ідэі. Ідэі супрацьстаяньня з Захадам.
4. Новае ў палітычным нэймінгу. «Вяйшнорыя» ўжо сталася ў сеціве, але можа стацца ў рэале, новым сымбалем-кодам для дэманстрацыі чалавекам сваёй палітычнай пазыцыі. Ва ўмовах забароненасьці нацыянальнай сымболікі папулярнымі сталі нацыянальныя арнамэнты, каб пазначыць сваю адрозную ад праўладнай пазыцыю. Але ўлада перахапіла тэму. «Вяйшнорыю» на кожны слуп, як арнамэнт, улада не налепіць.
5. Беларусы ўмеюць сьмяяцца. Доўгі час лічылася, што з прычыны малой колькасьці сонечных дзён, вільготнасьці паветра і частых перападаў ціску беларусы сьмяяцца ня ўмеюць. Высьветлілася, што справа не ў кліматычных умовах, а ў матывацыі. А скептыкі так і не зразумелі, якая гэта сіла — высьмейваньне праціўніка )).
