Маўляў, вось бы каб хтосьці зь іх пасьля перамогі на якіхсьці буйных спаборніцтвах узяў ды падняў угору ў момант ганараваньня на п'едэстале бела-чырвона-белы сьцяг. Вось быў бы ўчынак.
— Як ты гэта ўяўляеш, — запытаўся я.
Чалавек працуе ў сыстэме дзяржаўнага спорту. Альтэрнатывы ў яго няма. Гэта ягоны хлеб, ягоная спартовая кар'ера, па-за якой ён амаль нічога ня мае, за якой стаяць гады напружанае працы, на якой трымаецца ягоная сям'я. Ён робіць такі яскравы ўчынак, яго пару тыдняў паказваюць усе незалежныя мэдыі. А пасьля?.. Які б ён ні быў фантастычны чэмпіён, пасьля такога ўчынку ён губляе ўсё.
— Так? — пытаюся ў сябра.
— Ну так, але... — сумняецца й ня хоча пагаджацца сябра, шукаючы іншыя аргумэнты. — А раптам усё б атрымалася і ён бы натхніў на перамогу мільёны?
— Ты верыш у раптоўныя перамогі, — у сваю чаргу пытаюся я. Пасьля дадаю: вось ты працуеш на паважную незалежную арганізацыю, атрымліваеш нармальны па нашых мерках заробак, у цябе ёсьць сякая-такая пэўнасьць — чаго спадзявацца й на што разьлічваць.
Але табе далёка ня ўсё падабаецца, што там адбываецца. Ты можаш узяць паходню й яскрава асьвяціць тое, што табе не падабаецца ў тваёй арганізацыі, ведаючы, што вялікая імавернасьць выскачыць са сваёй канторы ў нікуды?
Ты хоць раз рабіў такія яскравыя ўчынкі? Раптам ты б натхніў на перамогу астатніх незадаволеных, — зноў пытаюся я.
Гэтым разам сябра маўчыць. Глядач і ўдзельнік іпастасі розныя.
У кожнага ўчынку свая матывацыя, свой час і свае наступствы. Але адна акалічнасьць вельмі важная — прага перамогі.
Перамогу трэба вытрываць. Пераможцы, асабліва ў нашай рэчаіснасьці й пад нашым сьцягам, людзі адзінкавыя.
Ня вытрымаў, сарваўся, схібіў і ты ўжо па-за гульнёй. Імя такіх шукальнікаў перамогі — легіён.
Нядаўна тай-баксэр Віталь Гуркоў, выйграўшы прэстыжны турнір у Кітаі, зрабіў тое, чаго так прагнуў мой сябра. Пасьля пераможнага фіналу на рынгу падняў над галавой нацыянальны беларускі сьцяг.
Мы памятаем, як чыноўнікі ад спорту ніякавелі ад ягоных згадак пра нацыянальныя сымбалі ў прэсе.
Як хаваліся ў далонькі ад ягонага ўдзелу ў складзе міхалкоўскага Brutto.
Як падступным чынам спрабавалі вывесьці яго са складу нацыянальнай каманды перад чэмпіянатам сьвету ў Швэцыі, дэкляруючы, што ў фэдэрацыі проста няма грошай на ягоную паездку.
Як гэтыя няшчасныя грошы знайшліся адразу пасьля таго, як народ імгненна назьбіраў суму, неабходную для паездкі.
Як, нарэшце, Гуркоў чарговы раз перамог на тым швэдзкім чэмпіянаце.
Жыцьцё нашмат мудрэйшае, чым мы пра яго ўяўляем. Каб быць пераможцам у Беларусі трэба жыць доўга, не здраджваць сваім прынцыпам і быць перакананым у сваёй перамозе.
Сёньня тыя самыя чыноўнікі ласкава запрашаюць Віталя Гуркова ў склад зборнай перад хатнім чэмпіянатам сьвету.
У іх не ўзьнікае ніякіх пытаньняў да Віталя пасьля дэманстрацыі ім нацыянальнага сьцяга на кітайскім рынгу. Зьніклі псыхалягічныя траўмы ад ягонага ўдзелу ў канцэртах Brutto, ужо на беларускіх пляцоўках. Без праблемаў знаходзяцца рэсурсы, што для ягонай падрыхтоўкі да турніру.
Гуркоў не згубіўся б у жыцьці, нават калі б падняў нацыянальны сьцяг дзесяць гадоў таму, але ці мелі б мы гэтую прыўкрасную гісторыю перамогі прыватнага чалавека над сыстэмай? Думаю, не.
Але зараз мы маем гісторыю, якая з поўным правам мае перарасьці ў легенду.
Дзеля таго, каб перамагаць, трэба быць пераможцам.
Шчыра жадаю Гуркову перамогі на хатнім чэмпіянаце сьвету.
Як напісаў Віталь у сваім фэйсбуку — «Наша возьме!»
Возьме, Віталь!
Прынамсі ў гісторыі аднаго прыватнага спартоўца наша ўжо ўзяла.
Меркаваньні, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
