Адразу пасьля вызваленьне ён адказаў па тэлефоне на пытаньні Радыё Свабода.
Як вас вызвалілі, хто прымаў рашэньне, ці дапытвалі вас перад гэтым?
Самога чалавека мы ня бачылі. Прыяжджала нейкая машына з таніраваным шклом, але я не ўпэўнены, ці быў там іх камандзір, ці яны атрымалі загад па тэлефоне. Проста ў нейкі момант яны сказалі: Усё добра, вы можаце ісьці. Яны праверылі ўсе камэры, паглядзелі ўсе фотаздымкі. Спачатку да нас паставіліся агрэсіўна, адзін чалавек устаў і так паўжартам наставіў на нас аўтамат. Было і такое.
Мы стаялі ня разам зь імі, таму яны фактычна з намі не размаўлялі. Толькі потым, калі атмасфэра разрадзілася і мы падышлі да іх бліжэй і перакінуліся некалькімі словамі. Запыталіся хто яны і адкуль. Ніхто не сказаў, што ён са Славянску. Некалькі чалавек сказалі, што яны з Данбасу. Спыталіся адкуль у іх зброя. Адказалі - ну нам выдалі ў часовае карыстаньне.
У француза і італьянца яны пыталіся, хто яны, на каго працуюць, ці будуць яны праўду расказваць.
А ў вас не пыталіся?
Не, я нават не казаў, што я журналіст. І яны мяне не пыталі, хто я. Яны ўспрынялі мяне, як перакладчыка. Пасьля таго, як нас адпусьцілі, мы паспрабавалі пайсьці той жа дарогай, якой ішлі да затрыманьня - празь вялізны мост. Але нас затрымалі ізноў, разьвярнулі і сказалі - без акрэдытацыі, без дазволу іх начальства мы ня можам нічога рабіць.
І колькі вас там агулам пратрымалі?
Агулам атрымліваецца хвілінаў 40, можа каля гадзіны. Другі раз нас ужо не затрымлівалі, проста сказалі - ідзіце па акрэдытацыю.
А хто выдае гэтую акрэдытацыю?
Абсалютна незразумела. Францускі журналіст быў тут некалькі дзён таму і спрабаваў трапіць у колішнюю гарадзкую Раду па акрэдытацыю. І ня змог туды патрапіць.
Як вас вызвалілі, хто прымаў рашэньне, ці дапытвалі вас перад гэтым?
Самога чалавека мы ня бачылі. Прыяжджала нейкая машына з таніраваным шклом, але я не ўпэўнены, ці быў там іх камандзір, ці яны атрымалі загад па тэлефоне. Проста ў нейкі момант яны сказалі: Усё добра, вы можаце ісьці. Яны праверылі ўсе камэры, паглядзелі ўсе фотаздымкі. Спачатку да нас паставіліся агрэсіўна, адзін чалавек устаў і так паўжартам наставіў на нас аўтамат. Было і такое.
Мы стаялі ня разам зь імі, таму яны фактычна з намі не размаўлялі. Толькі потым, калі атмасфэра разрадзілася і мы падышлі да іх бліжэй і перакінуліся некалькімі словамі. Запыталіся хто яны і адкуль. Ніхто не сказаў, што ён са Славянску. Некалькі чалавек сказалі, што яны з Данбасу. Спыталіся адкуль у іх зброя. Адказалі - ну нам выдалі ў часовае карыстаньне.
У француза і італьянца яны пыталіся, хто яны, на каго працуюць, ці будуць яны праўду расказваць.
А ў вас не пыталіся?
Не, я нават не казаў, што я журналіст. І яны мяне не пыталі, хто я. Яны ўспрынялі мяне, як перакладчыка. Пасьля таго, як нас адпусьцілі, мы паспрабавалі пайсьці той жа дарогай, якой ішлі да затрыманьня - празь вялізны мост. Але нас затрымалі ізноў, разьвярнулі і сказалі - без акрэдытацыі, без дазволу іх начальства мы ня можам нічога рабіць.
І колькі вас там агулам пратрымалі?
Агулам атрымліваецца хвілінаў 40, можа каля гадзіны. Другі раз нас ужо не затрымлівалі, проста сказалі - ідзіце па акрэдытацыю.
А хто выдае гэтую акрэдытацыю?
Абсалютна незразумела. Францускі журналіст быў тут некалькі дзён таму і спрабаваў трапіць у колішнюю гарадзкую Раду па акрэдытацыю. І ня змог туды патрапіць.
