Пасьля інцыдэнту, калі міліцыянты уварваліся ў кватэру Віктара Шаршуна, вывалаклі яго на лесьвічную пляцоўку, забралі сьцяг, зьбілі і адвезьлі ў пастарунак, была заведзеная адміністрацыйная справа. Не на міліцыянтаў, якія пабілі інваліда, а на яго самога.
Віктар Шаршун абвінавачваецца паводле арт. 23.4 (непадпарадкаваньне распараджэньню ці патрабаваньню службовай асобы пры выкананьні ёю службовых паўнамоцтваў) і 23.5 (абраза службовай асобы) КаАПП Рэспублікі Беларусь.
Цяпер Віктар чакае позвы ў суд. Тым часам ён распавёў Свабодзе пра сваё жыцьцё, хобі і валянтэрскую дзейнасьць.
Віктар Шаршун распавёў, што толькі нядаўна пачаў знаёміцца з гісторыяй бел-чырвона-белага сьцяга.
«У канцы мінулага году я даведаўся, што ўладамі разглядаецца пытаньне пра тое, каб надаць сьцягу статус гісторыка-культурнай каштоўнасьці. Тады ж я даведаўся, што яшчэ на пачатку 90-х гадоў гэты сьцяг быў дзяржаўным і прэзыдэнт пад ім прымаў прысягу. Усюды ён быў, і ўсё было добра. Пасьля чамусьці ён прапаў. Я нават яшчэ не знайшоў інфармацыі, з-за чаго гэта здарылася», — кажа мужчына і дадае, што быў бы вельмі ўдзячны за любую літаратуру пра сьцяг.
«Такі сьцяг у мяне на лецішчы пастаянна вісіць. Там яго ніхто не чапае. А ў Менску ўпершыню я вывесіў яго 19 сьнежня 2013 году. Тады сьцяг правісеў які тыдзень, затым таемна зьнік. Я думаю, што да яго дацягнуліся зь ніжэйшага паверха, з даху крамы. Тады сьцяг вельмі нізка вісеў, дрэўка зламалі. Пасьля я пэўны час ня быў у горадзе. А калі вярнуўся, то набыў новы сьцяг і павесіў яго па-іншаму, каб немагчыма было дастаць. Пакуль былі маразы, усё спакойна было. А як пацяплела, то, відаць, камусьці стала нязручна глядзець на яго».
Ні да якіх палітычных арганізацыяў Віктар Шаршун не належыць. Кажа, што ёсьць адзін чалавек у дэмакратычным коле, які выклікае давер, але назваць прозьвішча палітыка не асьмельваецца. Затое на акцыях, якія ладзіць апазыцыя, спадар Віктар — заўсёдны ўдзельнік.
«Сьцяг я вывесіў, вядома, не выпадкова. Справа ў тым, што я разам са сваім сябрам, інвалідам-вазочнікам, наведваю апазыцыйныя акцыі. Хаджу на Чарнобыльскі шлях, іншыя вулічныя акцыі, каб дапамагчы гэтаму сябру перамяшчацца на вазочку».
Віктар Шаршун — таксама інвалід. Чатыры пальцы на левай руцэ ён страціў яшчэ ў 1991-м, працуючы на станку ў каапэратыве. Далі ІІІ групу. Распавядае, што яшчэ паўтара года давялося судзіцца з кіраўніцтвам, бо тыя хацелі давесьці, што ён сам вінаваты. Але цяпер атрымлівае тры мільёны семсот тысяч кампэнсацыі за шкоду здароўю. А дапамога па інваліднасьці ад дзяржавы — 155 тысяч.
Віктар Шаршун хоча працаваць, але выявілася, што для інваліда трэцяй групы гэта праблема:
«З маёй групай я ня мог знайсьці працу, якая мне падабаецца. Мяне не пускалі. Я хацеў працаваць маляром, плітачнікам ці штукатурам, але паводле розных бюракратычных правілаў мяне не маглі ўзяць на гэтую працу, якую я б мог і хацеў выконваць. У іншых краінах людзі з такой жа групай інваліднасьці могуць працаваць, дзе яны хочуць. А ў нас — не. Калі я шукаў працу, мне прапаноўвалі толькі пасады вартаўніка, дворніка, ахоўніка ці кладаўшчыка».
15 гадоў Віктар Шаршун актыўна дапамагаў у рэабілітацыі інвалідаў-вазочнікаў на зборах і летніках.
«Пасьля паступова гэтая справа ў нас у краіне заглухла. Ці то ня стала каму займацца, ці сродкаў ня стала на гэтую справу. Таксама стала вельмі цяжка атрымліваць гуманітарную дапамогу. Калісьці дапамагала швэдзкая арганізацыя, перадавала вазкі, мэдычнае абсталяваньне. А цяпер стала вельмі цяжка. Таксама перасталі арганізоўваць летнікі актыўнай рэабілітацыі, якія ладзіліся, напрыклад, у Барысаве», — распавядае Віктар Шаршун.
«Калі дапамагаеш інваліду, то трэба псыхалягічна і фізычна пастаянна быць з чалавекам. Дапамагаць яму, абараняць яго падчас заняткаў, калі ён пераадольвае розныя перашкоды. Трэба быць побач з чалавекам, калі ён, напрыклад, вучыцца самастойна надзяваць шкарпэткі. Гэта вельмі доўгі працэс і вельмі складаны. На маіх вачах чалавек, які надзяваў шкарпэткі дзьве гадзіны, навучыўся гэта рабіць за хвіліну», — узгадвае Віктар досьвед удзелу ў рэабілітацыйных летніках.
Цяпер Віктар Шаршун адышоў ад актыўнай дапамогі інвалідам: у самога праблемы са здароўем, на яго месца прыйшлі маладзейшыя. Але кажа, што ніколі не адмаўляецца ад гэтай справы. І заўсёды гатовы дапамагчы, чым можа.
Дапамагае Віктар Шаршун і бяздомным жывёлам.
«Я ня сябра якіх-небудзь дабрачынных арганізацыяў. Дапамагаю за свой кошт, чым магу і як магу. Я лічу, што абарона жывёлаў у нашай краіне — пытаньне апошняе. Ніхто не выконвае правілы абыходжаньня зь імі, няма законаў, якія караюць за жорсткае абыходжаньне з жывёламі. Калі актывісты падпісваюць звароты да кіраўніцтва краіны, ніякіх адказаў не прыходзіць. Я ведаю, што ёсьць арганізацыі, якія дапамагаюць жывёлам, але я супрацоўнічаю зь іх валянтэрамі праз трэція рукі, самі арганізацыі не падтрымліваю», — апавёў Віктар Шаршун.
Улюбёны занятак Віктара Шаршуна ў вольны час — чытаньне:
«Апошняя кніга, якую я прачытаў, была пра жыцьцё Яна Паўла ІІ. Мне яе падарылі ў касьцёле. Таксама з апошняга — невялікая брашура пра падарожжы па Беларусі.
Алімпіяду не гляджу. Нават адкрыцьця не глядзеў. Па-першае, тэлевізар такі, што то ідзе, то не ідзе. Але я яго практычна і не ўключаю. Навіны, у тым ліку і пра Алімпіяду, даведваюся ў інтэрнэце», — распавядае Віктар Шаршун.
Цяпер Віктар Шаршун чакае позвы ў суд. На мінулым тыдні ён атрымаў даведку са станцыі хуткай дапамогі пра тыя траўмы, якія нанесьлі яму міліцыянты.
Віктар Шаршун абвінавачваецца паводле арт. 23.4 (непадпарадкаваньне распараджэньню ці патрабаваньню службовай асобы пры выкананьні ёю службовых паўнамоцтваў) і 23.5 (абраза службовай асобы) КаАПП Рэспублікі Беларусь.
Цяпер Віктар чакае позвы ў суд. Тым часам ён распавёў Свабодзе пра сваё жыцьцё, хобі і валянтэрскую дзейнасьць.
Як бел-чырвона-белы стаў сваім
Віктар Шаршун распавёў, што толькі нядаўна пачаў знаёміцца з гісторыяй бел-чырвона-белага сьцяга.
«У канцы мінулага году я даведаўся, што ўладамі разглядаецца пытаньне пра тое, каб надаць сьцягу статус гісторыка-культурнай каштоўнасьці. Тады ж я даведаўся, што яшчэ на пачатку 90-х гадоў гэты сьцяг быў дзяржаўным і прэзыдэнт пад ім прымаў прысягу. Усюды ён быў, і ўсё было добра. Пасьля чамусьці ён прапаў. Я нават яшчэ не знайшоў інфармацыі, з-за чаго гэта здарылася», — кажа мужчына і дадае, што быў бы вельмі ўдзячны за любую літаратуру пра сьцяг.
«Такі сьцяг у мяне на лецішчы пастаянна вісіць. Там яго ніхто не чапае. А ў Менску ўпершыню я вывесіў яго 19 сьнежня 2013 году. Тады сьцяг правісеў які тыдзень, затым таемна зьнік. Я думаю, што да яго дацягнуліся зь ніжэйшага паверха, з даху крамы. Тады сьцяг вельмі нізка вісеў, дрэўка зламалі. Пасьля я пэўны час ня быў у горадзе. А калі вярнуўся, то набыў новы сьцяг і павесіў яго па-іншаму, каб немагчыма было дастаць. Пакуль былі маразы, усё спакойна было. А як пацяплела, то, відаць, камусьці стала нязручна глядзець на яго».
Палітычныя сымпатыі
Ні да якіх палітычных арганізацыяў Віктар Шаршун не належыць. Кажа, што ёсьць адзін чалавек у дэмакратычным коле, які выклікае давер, але назваць прозьвішча палітыка не асьмельваецца. Затое на акцыях, якія ладзіць апазыцыя, спадар Віктар — заўсёдны ўдзельнік.
«Сьцяг я вывесіў, вядома, не выпадкова. Справа ў тым, што я разам са сваім сябрам, інвалідам-вазочнікам, наведваю апазыцыйныя акцыі. Хаджу на Чарнобыльскі шлях, іншыя вулічныя акцыі, каб дапамагчы гэтаму сябру перамяшчацца на вазочку».
Інвалід
Віктар Шаршун — таксама інвалід. Чатыры пальцы на левай руцэ ён страціў яшчэ ў 1991-м, працуючы на станку ў каапэратыве. Далі ІІІ групу. Распавядае, што яшчэ паўтара года давялося судзіцца з кіраўніцтвам, бо тыя хацелі давесьці, што ён сам вінаваты. Але цяпер атрымлівае тры мільёны семсот тысяч кампэнсацыі за шкоду здароўю. А дапамога па інваліднасьці ад дзяржавы — 155 тысяч.
Не ўзялі плітачнікам
Віктар Шаршун хоча працаваць, але выявілася, што для інваліда трэцяй групы гэта праблема:
«З маёй групай я ня мог знайсьці працу, якая мне падабаецца. Мяне не пускалі. Я хацеў працаваць маляром, плітачнікам ці штукатурам, але паводле розных бюракратычных правілаў мяне не маглі ўзяць на гэтую працу, якую я б мог і хацеў выконваць. У іншых краінах людзі з такой жа групай інваліднасьці могуць працаваць, дзе яны хочуць. А ў нас — не. Калі я шукаў працу, мне прапаноўвалі толькі пасады вартаўніка, дворніка, ахоўніка ці кладаўшчыка».
Валянтэр
15 гадоў Віктар Шаршун актыўна дапамагаў у рэабілітацыі інвалідаў-вазочнікаў на зборах і летніках.
«Пасьля паступова гэтая справа ў нас у краіне заглухла. Ці то ня стала каму займацца, ці сродкаў ня стала на гэтую справу. Таксама стала вельмі цяжка атрымліваць гуманітарную дапамогу. Калісьці дапамагала швэдзкая арганізацыя, перадавала вазкі, мэдычнае абсталяваньне. А цяпер стала вельмі цяжка. Таксама перасталі арганізоўваць летнікі актыўнай рэабілітацыі, якія ладзіліся, напрыклад, у Барысаве», — распавядае Віктар Шаршун.
«Калі дапамагаеш інваліду, то трэба псыхалягічна і фізычна пастаянна быць з чалавекам. Дапамагаць яму, абараняць яго падчас заняткаў, калі ён пераадольвае розныя перашкоды. Трэба быць побач з чалавекам, калі ён, напрыклад, вучыцца самастойна надзяваць шкарпэткі. Гэта вельмі доўгі працэс і вельмі складаны. На маіх вачах чалавек, які надзяваў шкарпэткі дзьве гадзіны, навучыўся гэта рабіць за хвіліну», — узгадвае Віктар досьвед удзелу ў рэабілітацыйных летніках.
Цяпер Віктар Шаршун адышоў ад актыўнай дапамогі інвалідам: у самога праблемы са здароўем, на яго месца прыйшлі маладзейшыя. Але кажа, што ніколі не адмаўляецца ад гэтай справы. І заўсёды гатовы дапамагчы, чым можа.
Абаронца жывёл
Дапамагае Віктар Шаршун і бяздомным жывёлам.
«Я ня сябра якіх-небудзь дабрачынных арганізацыяў. Дапамагаю за свой кошт, чым магу і як магу. Я лічу, што абарона жывёлаў у нашай краіне — пытаньне апошняе. Ніхто не выконвае правілы абыходжаньня зь імі, няма законаў, якія караюць за жорсткае абыходжаньне з жывёламі. Калі актывісты падпісваюць звароты да кіраўніцтва краіны, ніякіх адказаў не прыходзіць. Я ведаю, што ёсьць арганізацыі, якія дапамагаюць жывёлам, але я супрацоўнічаю зь іх валянтэрамі праз трэція рукі, самі арганізацыі не падтрымліваю», — апавёў Віктар Шаршун.
Без тэлевізара
Улюбёны занятак Віктара Шаршуна ў вольны час — чытаньне:
«Апошняя кніга, якую я прачытаў, была пра жыцьцё Яна Паўла ІІ. Мне яе падарылі ў касьцёле. Таксама з апошняга — невялікая брашура пра падарожжы па Беларусі.
Алімпіяду не гляджу. Нават адкрыцьця не глядзеў. Па-першае, тэлевізар такі, што то ідзе, то не ідзе. Але я яго практычна і не ўключаю. Навіны, у тым ліку і пра Алімпіяду, даведваюся ў інтэрнэце», — распавядае Віктар Шаршун.
Цяпер Віктар Шаршун чакае позвы ў суд. На мінулым тыдні ён атрымаў даведку са станцыі хуткай дапамогі пра тыя траўмы, якія нанесьлі яму міліцыянты.
