19 сьнежня 2010-га, усьлед за сілавым разгонам мітынгу пратэсту ў Менску, распачаўся шэраг арыштаў, затрыманьняў і перасьледу прадстаўнікоў апазыцыі. Да сёньня застаецца ў няволі і кандыдат у прэзыдэнты Мікола Статкевіч.
26 траўня 2011 году суд Ленінскага раёну Менску асудзіў яго на 6 гадоў пазбаўленьня волі з адбыцьцём пакараньня ў калёніі ўзмоцненага рэжыму. Цяпер Статкевіч адбыў палову гэтага тэрміну.
Прадстаўнікі беларускіх праваабарончых арганізацыяў, якія праводзілі маніторынг судовага паседжаньня, прыйшлі да высновы: у працэсе не была даказаная віна Міколы Статкевіча ва ўчыненьні інкрымінаваных яму дзеяньняў — арганізацыі масавых беспарадкаў альбо непасрэднага кіраўніцтва імі і ўдзелу ў іх. Судовы разбор не адпавядаў стандартам незалежнага і бесстароньняга разгляду. Праваабарончыя арганізацыі таксама выказалі нязгоду з кваліфікацыяй уладамі падзеяў, якія адбыліся 19 сьнежня, як масавых беспарадкаў, а празьмернае ўжываньне сілы і далейшыя рэпрэсіі выклікалі рэзкае і адназначнае асуджэньне міжнароднай супольнасьці.
FIDH і «Вясна» адзначаюць, што права на мірныя сходы гарантавана як Канстытуцыяй Беларусі, так і міжнароднымі юрыдычнымі нормамі ў галіне правоў чалавека. На іх перакананьне, пераслед Міколы Статкевіча зьвязаны выключна зь яго палітычнай дзейнасьцю, у тым ліку зь мірным ажыцьцяўленьнем права на свабоду сходаў і меркаваньняў, і мае на мэце выключна спыненьне яго палітычнай дзейнасьці.
19 чэрвеня 2011 году Працоўная група пры Радзе правоў чалавека ААН пастанавіла, што пазбаўленьне волі Статкевіча ёсьць адвольным і парушае адпаведныя артыкулы Ўсеагульнай дэклярацыі правоў чалавека і Міжнароднага Пакту аб грамадзянскіх і палітычных правах, ратыфікаванага Рэспублікай Беларусь. Група заклікала ўрад Беларусі прыняць неабходныя меры для выпраўленьня сытуацыі, у тым ліку — неадкладна вызваліць Статкевіча і выплаціць яму адэкватную кампэнсацыю.
26 траўня 2011 году суд Ленінскага раёну Менску асудзіў яго на 6 гадоў пазбаўленьня волі з адбыцьцём пакараньня ў калёніі ўзмоцненага рэжыму. Цяпер Статкевіч адбыў палову гэтага тэрміну.
Прадстаўнікі беларускіх праваабарончых арганізацыяў, якія праводзілі маніторынг судовага паседжаньня, прыйшлі да высновы: у працэсе не была даказаная віна Міколы Статкевіча ва ўчыненьні інкрымінаваных яму дзеяньняў — арганізацыі масавых беспарадкаў альбо непасрэднага кіраўніцтва імі і ўдзелу ў іх. Судовы разбор не адпавядаў стандартам незалежнага і бесстароньняга разгляду. Праваабарончыя арганізацыі таксама выказалі нязгоду з кваліфікацыяй уладамі падзеяў, якія адбыліся 19 сьнежня, як масавых беспарадкаў, а празьмернае ўжываньне сілы і далейшыя рэпрэсіі выклікалі рэзкае і адназначнае асуджэньне міжнароднай супольнасьці.
FIDH і «Вясна» адзначаюць, што права на мірныя сходы гарантавана як Канстытуцыяй Беларусі, так і міжнароднымі юрыдычнымі нормамі ў галіне правоў чалавека. На іх перакананьне, пераслед Міколы Статкевіча зьвязаны выключна зь яго палітычнай дзейнасьцю, у тым ліку зь мірным ажыцьцяўленьнем права на свабоду сходаў і меркаваньняў, і мае на мэце выключна спыненьне яго палітычнай дзейнасьці.
19 чэрвеня 2011 году Працоўная група пры Радзе правоў чалавека ААН пастанавіла, што пазбаўленьне волі Статкевіча ёсьць адвольным і парушае адпаведныя артыкулы Ўсеагульнай дэклярацыі правоў чалавека і Міжнароднага Пакту аб грамадзянскіх і палітычных правах, ратыфікаванага Рэспублікай Беларусь. Група заклікала ўрад Беларусі прыняць неабходныя меры для выпраўленьня сытуацыі, у тым ліку — неадкладна вызваліць Статкевіча і выплаціць яму адэкватную кампэнсацыю.
