Верш на cвабоду

Ці памяць жабруе
па котлішчах колішніх дзён,
Ці сум пералётны
мне вочы запарушыў… –
Пра што ў пераходзе падземным
пяе саксафон?
Пра што яму рэха адказвае
зь нетраў душы?
Віно і самота
дапітыя сёньня да дна…
Аднак не ратуюць
калі па сьлядах наўздагон
За мной неназваная –
чую – ступае віна,
Ды шанцам апошнім
хай музыка будзе адна –
Іграй, саксафон.
Аціхнуць няхай
І гаворка, і грукат, і звон… –
Іграй, саксафон.
Іграй, мой адзіны
па смутку няпэўнаму брат.
Дарадцаў хапае,
але разуменьня – наўрад.
Ня сьвятасьць –
аблуда цяпер узышла на амбон, –
Іграй, саксафон.
І цягнецца кожны
да ськіпетраў, лаўраў, карон…
Іграй, саксафон.
Няўжо сапраўды
мы аплочваем нейкі праклён?
Няўжо наша воля –
адно толькі мроя ды сон?
Скажы, саксафон.
Ня карта –
жыцьцё выстаўляецца сёньня на кон,
Бо сьвет, як цягнік,
што вось-вось паляціць пад адхон…
Ратуй, саксафон.
Іграй, музыкант,
не змаўкай, не змані, не зграшы…
Даруй нам, што музыка
сёньня каштуе грашы.
Даруй, што грашыў
супраць музыкі і цішыні,
Што мала кахаў іх
у кожным падораным дні.
Даруй, цішыня, мне
і, музыка, – чуеш? – даруй.
Хай некаму – глупствам –
усё, што я вам гавару,
Ды, як ні было б там,
цяпер разумею аднак,
Хто музыку мае каханаю,
той не жабрак.
Няхай ён апошні –
у славе, пашане, грашах…
Ды музыку чуючы –
Госпада чуе душа.
І ў гэтым ёй – воля,
і права, і шлях, і закон…
Іграй, саксафон.

Рыгор Сітніца