Кніга выйшла ў сэрыі "Бібліятэка Свабоды. XXI стагодзьдзе". Цягам 6 гадзінаў і 22 хвілінаў гучаць на ёй успаміны Васіля Быкава ў непаўторным аўтарскім выкананьні.
Ён прачытаў свае мэмуары ў праскай студыі Радыё Свабода ў 2002 годзе. Тады ж сорак фрагмэнтаў запісу прагучалі ў нашым эфіры. А сёньня пра тое, як рабіліся тыя свабодаўскія запісы, прыгадвае іх рэдактарка Алена Ціхановіч.
Алена Ціхановіч: "Мэмуарам ён даваў шанцы..."
Мяне найбольш уразіла дакладнасьць і нават "падначаленасьць" Васіля Ўладзімеравіча. Ён прыходзіў без спазьненьняў, не патрабаваў чайнай раскачкі, проста адразу мы ішлі ў студыю. Пісьменьнік нібы ведаў, што часу мала, што трэба пасьпець...
Голас можна было б назваць ціхім і невыразным, калі б гэта ня быў той, быкаўскі голас. Хрыплаваты, спакойны. Здаецца, мы сапраўды пераканалі яго, што аўтарскае чытаньне — гэта адзіна прымальны варыянт.
Яшчэ адна дэталь была для майго вуха вельмі заўважнай — Васіль Уладзіміравіч чытаў без асаблівага дыктарскага намаганьня, як бы толькі прагаворваў тэкст, які быў асноўным творам, асноўным сродкам зьмястоўнай выразнасьці.
У кароткіх перапынках мне давялося пачуць прызнаньні, што гэтыя мэмуары пісаліся толькі "з памяці", бязь зьверкі з архівамі, якія засталіся дома. Або прапалі. Або былі спаленыя.
Памятаю таксама, што Васіль Уладзімеравіч з сумнай упэўненасьцю казаў, што ў 21-м стагодзьдзі сур’ёзную літаратуру ўжо ня будуць чытаць. Але мэмуарам ён усё ж даваў шанцы...
Ён прачытаў свае мэмуары ў праскай студыі Радыё Свабода ў 2002 годзе. Тады ж сорак фрагмэнтаў запісу прагучалі ў нашым эфіры. А сёньня пра тое, як рабіліся тыя свабодаўскія запісы, прыгадвае іх рэдактарка Алена Ціхановіч.
Алена Ціхановіч: "Мэмуарам ён даваў шанцы..."
Мяне найбольш уразіла дакладнасьць і нават "падначаленасьць" Васіля Ўладзімеравіча. Ён прыходзіў без спазьненьняў, не патрабаваў чайнай раскачкі, проста адразу мы ішлі ў студыю. Пісьменьнік нібы ведаў, што часу мала, што трэба пасьпець...
Голас можна было б назваць ціхім і невыразным, калі б гэта ня быў той, быкаўскі голас. Хрыплаваты, спакойны. Здаецца, мы сапраўды пераканалі яго, што аўтарскае чытаньне — гэта адзіна прымальны варыянт.
Яшчэ адна дэталь была для майго вуха вельмі заўважнай — Васіль Уладзіміравіч чытаў без асаблівага дыктарскага намаганьня, як бы толькі прагаворваў тэкст, які быў асноўным творам, асноўным сродкам зьмястоўнай выразнасьці.
У кароткіх перапынках мне давялося пачуць прызнаньні, што гэтыя мэмуары пісаліся толькі "з памяці", бязь зьверкі з архівамі, якія засталіся дома. Або прапалі. Або былі спаленыя.
Памятаю таксама, што Васіль Уладзімеравіч з сумнай упэўненасьцю казаў, што ў 21-м стагодзьдзі сур’ёзную літаратуру ўжо ня будуць чытаць. Але мэмуарам ён усё ж даваў шанцы...
