Спадарыня Новікава закончыла музычную вучэльню ў Наваполацку, затым – сталічны пэдунівэрсытэт імя Максіма Танка, цяпер працуе ў школе мястэчка Самахвалавічы, што пад Менскам. Адначасова ўжо тры гады яна – арганістка вядомага на ўсю краіну Чырвонага касьцёлу.
– Ці папулярная бардаўская песьня сярод сёньняшняй моладзі?
– Не, яна ня надта распаўсюджаная сярод маладых. Больш цікавяцца іхныя бацькі: падчас канцэртаў “дзякуй” чую звычайна ад старэйшага пакаленьня.
– Дарэчы, каго вы самі любіце з бардаў?
– Вельмі падабаюцца песьні Высоцкага – чую там нешта маё…
– А якая сярод іх для вас самая-самая?
– “Я не люблю”…
– …“когда железом по стеклу!”
– Так. А яшчэ ў захапленьні ад творчасьці Іркі Дарафейчук. Дарэчы, яна вучыла мяне іграць на гітары.
– Вы сачыняеце тэксты для сваіх песень, або прыдумляеце вершы?
– Адразу вершы нараджаюцца, а потым пішу на іх музыку.
– На каго з паэтаў вы, што называецца, моліцеся?
– У маёй душы адгукаюцца адразу вельмі многія паэты. А вылучаю сярод іх, у прыватнасьці, Рыгора Барадуліна.
– Вы паэтка беларускамоўная?
– Так.
– Што ў такім разе лічыце каштоўнасьцю нумар адзін для беларусаў?
– Шчырасьць.
– Паэзія вымушае да афарыстычнасьці. Маеце любімы афарызм?
– Ня ведаю, як выкруціцца з гэтым пытаньнем…
– Найбольшы посьпех вашага жыцьця?
– Адкрыцьцё, што Бог ёсьць. І што ён мяне любіць. І што быць з Богам – класна!
– Што набліжае людзей да Хрыста? Інакш кажучы – адкуль зьяўляецца тое самае адкрыцьцё?
– Калі была ў музычнай вучэльні, то пачувала сябе ўдалечыні ад дому вельмі самотнай. Тады і прыйшло адчуваньне Бога – яно дадавала моцы. І дадае дагэтуль.
– Вы пратэстантка?
– Пачынала шлях у веру з пратэстантызму, а потым зразумела: гэта не зусім маё, і сваё месца знайшла менавіта сярод каталікоў.
– Я чуў, вы іграеце на аргане Чырвонага касьцёлу… Гэта патрабуе шмат высілкаў?
– Ня надта, бо я піяністка. Акампанірую да таго ж звычайна хору. Але час ад часу і сама сабе, тады імкнуся, каб у імшы прагучаў цікавы складаны твор. Дарэчы, я і сама сем гадоў сьпявала ў хоры “Голас душы”. Таму фактычна Чырвоны касьцёл стаў для мяне домам, дзе я стала жыву.
– Ува што вы верыце, спадарыня Марыя?
– У Госпада, які стварыў зямлю. Які любіць усіх нас. У Госпада, які глядзіць на нас са спагадай і зь нейкім жалем, разгублена неяк глядзіць...
– А ці ёсьць у вас нейкія адпаведныя паэтычныя радкі?
– Ня буду баяцца:
Ты Бог мой навекі.
Ня буду баяцца,
Бо цемра ня змусіць
Запляміць сумленьне
Пагардай і зьдзекам.
Ты побач, мой Божа,
І я – не баюся…
