Паведамленьне пра магчымы знос будынка былой Нацыянальнай бібліятэкі (раней Бібліятэкі імя У.І Леніна) камэнтуе кандыдат філязофскіх навук Алесь Анціпенка:
Акрамя пачуцьця шкадаваньня такія акцыі нічога іншага не выклікаюць
“Я хоць і не зьяўляюся прыхільнікам савецкай гісторыі і савецкай спадчыны, але будынак Нацыянальнай бібліятэкі зь ліку тых помнікаў, якія зьяўляюцца знакам ня толькі тых часоў, але і захавалі ўяўленьняў пра стыль тагачаснай архітэктуры, тагачасных поглядаў на тое, як мае быць ўпарадкаванае гарадзкое жыцьцё. А гэта безумоўныя каштоўнасьці. Таму акрамя пачуцьця шкадаваньня такія акцыі нічога іншага не выклікаюць. Менск і так не багаты на спадчыну, а разбурэньне знакавых будынкаў – вельмі сумнае дзеяньне. Яно папросту азначае, што ў нашай краіне людзі, асабліва пры ўладзе, пра каштоўнасьць для нацыі гісторыі, традыцыі і спадчыны пакуль што маюць цьмянае ўяўленьне.
А наконт таго, зь якім горадам мы яшчэ ўбачымся пры Лукашэнку і пасьля яго, хацеў бы думаць, што ўсё ж тыя часы, якія ў нас яшчэ наперадзе, будуць напоўненыя спробамі зрабіць з гораду Менску сучасны бізнэс-горад. І, напэўна, мы яшчэ зьявімся сьведкамі першых менскіх хмарачосаў. Я думаю, што ўвогуле гэта нармальная тэндэнцыя. Але такія праекты абсалютна недапушчальна ажыцьцяўляць на месцы старых будынкаў – помнікаў культуры і архітэктуры.
Я ня думаю, што калісьці будзе зьнішчаны Дом ураду ці былы праспэкт Сталіна
Ня думаю, што Менск, нават савецкі Менск, будзе зьнішчаны цалкам. У Менску, безумоўна, ёсьць шэраг месцаў, якія вызначаныя ўладамі, як важныя для іх, і таму ўсё тое, што там знаходзіцца, папросту зьнішчаецца. Але ў большасьці Менск застанецца Менскам. Я ня думаю, што калісьці будзе зьнішчаны Дом ураду ці былы праспэкт Сталіна. Але страты, якія мы ўжо маем, ёсьць безумоўным фактам”.
