Сьвятлана Палякова – сябра Аб’яднанай грамадзянскай партыі. Гісторыю яна выкладае адзінаццаць гадоў і за ўвесь гэты час з боку адміністрацыі гімназіі ня мела ніякіх спагнаньняў. У выпадку звальненьня ўся сям’я апынецца на вуліцы, кажа спадарыня Палякова:
“Мы жывём у інтэрнаце, які належыць сыстэме Міністэрства адукацыі. Калі я ня здолею працаўладкавацца, тады на жытло мы таксама ня маем права. І наступным этапам, пэўна, будзе высяленьне з інтэрнату. Але знайсьці працу выкладчыка гісторыі вельмі цяжка”.
Муж Сьвятланы Васіль Палякоў – таксама выкладчык гісторыі. Таксама па сканчэньні працоўнага кантракту быў звольнены яшчэ ў 2006 годзе. Цяпер ён беспрацоўны, бо настаўніцкую працу ў Гомелі знайсьці надзвычай цяжка. Асабліва калі людзей пазбаўляюць працы ня ў сувязі зь іх прафэсійнымі ўменьнямі, а за палітычныя погляды, кажа спадар Палякоў:
“У мяне вышэйшая катэгорыя, акрамя таго, скончыў асьпірантуру па спэцыяльнасьці “паліталёгія”. На той час я ўжо быў старшынём гомельскай абласной арганізацыі АГП, актыўна ўдзельнічаў у прэзыдэнцкай кампаніі, у абласным штабе Мілінкевіча. Таму прычыны звальненьня былі відавочныя”.
Сябра прафсаюзу радыёэлектроннай прамысловасьці Леанід Судаленка, куды зьвярнулася па дапамогу Сьвятлана Палякова, перакананы, што гэта палітычны перасьлед усёй сям’і:
“Гэта дыскрымінацыя ўсёй сям’і: мужа выкінулі з працы, цяпер выкідаюць жонку. А ў іх хлопец чатырнаццаці год. Ну як жыць гэтай сям’і?”
Актывісты незалежных прафсаюзаў заяўляюць, што звальненьні паводле палітычных матываў праз працоўныя кантракты – распаўсюджаная зьява. Вось як гэта камэнтуе лідэр прафсаюзу радыёэлектроннай прамысловасьці Генадзь Фядыніч:
“Кантракты – кабала, якая ставіць людзей у такое становішча, зь якога яны ня могуць выйсьці, каб заставацца годнымі людзьмі”.
Прафсаюз радыёэлектроннай прамысловасьці выступіў з ініцыятывай правядзеньня агульнабеларускага рэфэрэндуму аб мэтазгоднасьці і канстытуцыйнасьці кантрактнай сыстэмы.
“Мы жывём у інтэрнаце, які належыць сыстэме Міністэрства адукацыі. Калі я ня здолею працаўладкавацца, тады на жытло мы таксама ня маем права. І наступным этапам, пэўна, будзе высяленьне з інтэрнату. Але знайсьці працу выкладчыка гісторыі вельмі цяжка”.
Муж Сьвятланы Васіль Палякоў – таксама выкладчык гісторыі. Таксама па сканчэньні працоўнага кантракту быў звольнены яшчэ ў 2006 годзе. Цяпер ён беспрацоўны, бо настаўніцкую працу ў Гомелі знайсьці надзвычай цяжка. Асабліва калі людзей пазбаўляюць працы ня ў сувязі зь іх прафэсійнымі ўменьнямі, а за палітычныя погляды, кажа спадар Палякоў:
“У мяне вышэйшая катэгорыя, акрамя таго, скончыў асьпірантуру па спэцыяльнасьці “паліталёгія”. На той час я ўжо быў старшынём гомельскай абласной арганізацыі АГП, актыўна ўдзельнічаў у прэзыдэнцкай кампаніі, у абласным штабе Мілінкевіча. Таму прычыны звальненьня былі відавочныя”.
Сябра прафсаюзу радыёэлектроннай прамысловасьці Леанід Судаленка, куды зьвярнулася па дапамогу Сьвятлана Палякова, перакананы, што гэта палітычны перасьлед усёй сям’і:
“Гэта дыскрымінацыя ўсёй сям’і: мужа выкінулі з працы, цяпер выкідаюць жонку. А ў іх хлопец чатырнаццаці год. Ну як жыць гэтай сям’і?”
Актывісты незалежных прафсаюзаў заяўляюць, што звальненьні паводле палітычных матываў праз працоўныя кантракты – распаўсюджаная зьява. Вось як гэта камэнтуе лідэр прафсаюзу радыёэлектроннай прамысловасьці Генадзь Фядыніч:
“Кантракты – кабала, якая ставіць людзей у такое становішча, зь якога яны ня могуць выйсьці, каб заставацца годнымі людзьмі”.
Прафсаюз радыёэлектроннай прамысловасьці выступіў з ініцыятывай правядзеньня агульнабеларускага рэфэрэндуму аб мэтазгоднасьці і канстытуцыйнасьці кантрактнай сыстэмы.
