Альгерд Бахарэвіч

3.01.1882 Оскар Ўайлд абвяшчае мытнікам: Мне няма чаго прад’явіць, апрача свайго генія

Яго нічога не зьдзіўляе, Амэрыка каля яго ног, хай яна яго і ня прыме. Ён аглядвае навакольле з пагардай, ён ледзь не пазяхае. Поза тут відавочна зашкальвае, хоць ты бюст ляпі і парфумай апырсквай...

2.01.1920 у Гомельскай губэрні нарадзіўся Айзэк Азімаў

Беларусаў заўсёды цягнула да космасу. Мо таму, што іхная краіна ня мае гэткіх гор, ускараскаўшыся на якія, да космасу можна дакрануцца і нават баязьліва пагладзіць ягоную чорную поўсьць...

Твая Фудзіяма

1 студзеня 1946 году Хірохіта адракаецца ад свайго боскага статусу

Апошняе вымярэньне

Кожны раз, калі чытаеш Быкава, зьяўляецца адчуваньне, што недзе паблізу тахкае гадзіньнікавая бомба. Як у кіно. Яго героям заўжды катастрафічна не стае часу — таго самага, які лечыць, які дае перадышку і дазваляе адкласьці ўсё на заўтра. Адлік ідзе зь першых хвілін, да сьвітаньня можна і не дажыць.

Яго крыжовы паход

Адамовіч — чалавек мёртвай эпохі, сышоў разам зь ёй і сёньня не запатрабаваны. І гэта таксама — голас з таго гораду, гораду забыцьця, які мы тут усё спрабуем пачуць.

Так казаў Н-д

Народ у Брыля гаворыць басам. Вось і «Байдуны» размаўляюць так, як, відаць, размаўлялі і іхныя далёкія продкі, між сабой вольна, з чужымі неахвотна, ня надта пераймаючыся ступеняй абсцэннасьці некаторых словаў.

Ключ ад краіны

Караткевічу сваю Беларусь зь яе гісторыяй і яе мітам трэба было стварыць. Вычытаць між чужых радкоў. Убачыць там, дзе замест гісторыі, здавалася, было закатанае ў бэтон нічыйнае поле. Уявіць. Напісаць. Прыдумаць.

Шарай гадзінай на жоўтым пяску

Слоўнік маўчаньня

“Слоўнік беларускага маўчаньня” ўжо даўно складаецца; завершаны ён ніколі ня будзе, бо сапраўдныя слоўнікі ня маюць канца. “Памаўчы са мной па-беларуску” – напісала ў самым вядомым сваім вершы адна з аўтарак гэтага лексыкону паэтка Яўгенія Янішчыц.

Коні сытыя, ваўкі цэлыя

Не на той вуліцы

Наіўны Калінка не падазрае, што ў яго перасяліўся дух Тарасюка, што цяпер ён сам жыве ў той змрочнай кватэры каля ГУМу, а ўсё астатняе — ілюзіі няўдачніка і капуста з сасіскамі, якую ён так любіць.

Свая вайна

Чорны плашч перапёлкі

Сны Адама

Як і ў вершах, у прозе Юхнаўца няма падказак, тут не перакідваецца ні найменшага мастка, няма наўпроставых доказаў таму, што аўтар хацеў сказаць менавіта гэта, а ня тое, ці, можа, проста вырашыў падурыць чытачу галаву (што таксама ня грэх). Такая непразрыстасьць спрыяе чытацкай рэфлексіі.

Знакі і сымбалі

Вырванае з рэбраў

Ларыса Геніюш той аўтар, на якім трымаюцца сапраўдная беларуская ідэалёгія і сапраўдны беларускі патас (мусяць жа быць у нас свае ідэалёгія і патас — яны пакуль сваю ролю не адыгралі і яшчэ паслужаць, бо ёсьць каму). На творах Ларысы Геніюш утрымаўся і трымаецца дагэтуль беларускі фанатызм, які ўратаваў нас ад зьнішчэньня.

Слупы — і часам кактусы

Цяжка сказаць, ці жыве Пімен Панчанка дагэтуль у нашых сэрцах — пра гэта лепш спытацца ў літаратурных кардыёлягаў і іншых сярдзітых сарданапалаў, аматараў раздавіць прылюдна на траіх пляшачку непэнтэса.

Канец сэрыялу

Як сапраўдны атлянт, Іван Шамякін трымаў на сваіх плячах барвовае бервяно партыйнай улады, саюз пісьменьнікаў і заадно беларускую савецкую прозу.

Пахвала зайздрасьці

Востраў доктара М.

​​У навуцы «балотнымі людзьмі» прынята называць добра захаваныя муміі нашых продкаў, старажытных насельнікаў кантынэнту.