Лета Сьвятланы Алексіевіч: «Абажаю жыць у сябе за горадам»

l

Мастацтва адпачынку: адказы і парады.

Сьвятлана Алексіевіч — беларуская пісьменьніца, журналістка, першая ў гісторыі Беларусі ляўрэат Нобэлеўскай прэміі па літаратуры (2015 год). Аўтарка кніг «У вайны не жаночы твар», «Апошнія сьведкі», «Цынкавыя хлопчыкі», «Чарнобыльская малітва» і «Час сэканд-хэнд». Яе кнігі выдаваліся ў 19 краінах сьвету.

Як вы праводзіце гэтае лета?

Пэўную частку правяла на Мёртвым моры, а наогул абажаю жыць у сябе за горадам. Бо за год у мяне столькі паездак, што я ўжо нікуды не хачу ехаць.

Які ваш найлепшы летні ўспамін зь дзяцінства?

Паездка да бабулі ва Ўкраіну. Я вельмі любіла бабулю. Гэта быў самы любімы мой чалавек на зямлі. І гэта маленькая рака цякла адразу за домам, лес і гэты пах украінскага пылу, цікавая чарэшня, якой я нідзе больш не сустракала, валы, якія ішлі, і гэты пах, калі малацілі збожжа... Дзіцячыя такія ўспаміны праз пахі.

Што вы заўсёды бераце з сабой?

Кіраўнік выдавецтва "Время" Барыс Пастарнак у гасьцях у Сьвятланы Алексіевіч. Фота з прыватнага архіву Барыса Пастарнака.

Кнігі. Пляншэт, куды загнаныя кніжкі.

Чаму каштоўнаму вы навучыліся?

Усюды цягаю саму сябе. Нічога новага там не адбываецца. Як Мантэнь казаў: які сэнс у падарожжах, усюды цягаю самога сябе.

Якую музыку вы слухаеце, якія кнігі чытаеце?

Кабінэт пісьменьніцы на лецішчы.

Штораз розную. У гэты момант чытаю Зэбальда «Кольцы Сатурна» і «Аўстэрліц». Што да музыкі, то я не такі мэляман. Я вельмі люблю Чавэлу Варгас. Чамусьці музыка з тых краёў мяне вельмі хвалюе.

Ці адключаеце вы тэлефон і інтэрнэт у адпачынку?

Калі ёсьць такая магчымасьць, то гэта першае, што я раблю. Хоць на мяне потым многія крыўдзяцца. Але гэта немагчыма, і так маё жыцьцё ператворана ў нейкую публічную прастору.

Што вы дазваляеце сабе толькі ў адпачынку?

Проста ляжаць і быць у адключцы ад усяго. То бок нічога не рабіць — што ў мяне рэдка атрымліваецца па жыцьці.

Ваша парада на адпачынак

Забыцца на сьвет, які за вакном. І наогул хоць на сэкунду выскачыць з гэтага бегу, з гэтага стрэсу, з гэтай высокай тэмпэратуры, сьпёкі, з усяго. Неяк крыху вызваліцца. Мы занадта загнаныя ў гэтую глябальную сыстэму. І часта блізкія мне людзі кажуць: «Я не магу бяз гэтага тэлефона, без інтэрнэту». Мне гэта сьмешна.

Лета Альгерда Бахарэвіча: «Вандроўкі робяць нас свабоднымі. Bu samoje!»

Лета Алеся Дзянісава: «Dzieciuki запісваюць новы альбом»

Лета Ганны Кандрацюк: «У падарожжа бяру малітоўнік і мапу»

Лета Тацяны Караткевіч: «За дзень накручваю на ровары ад 20 да 50 кілямэтраў»

Лета Кацярыны Сумаравай: «Не ўяўляю адпачынак без этудніка і палотнішчаў»

Лета Джона Пазьняка: «Навучыўся пакаваць у валізку ня больш за 8 кг»

Лета Вальжыны Морт: «Які ў сыцылійскіх бюракратаў прыгожы почырк!»

Лета Юрыя Зісера: «Алексіевіч можна бясконца чытаць і перачытваць»

Лета Анатоля Лябедзькі: «Застаюцца ўспаміны, хто клайпэдзкі дурань, хто палангаўскі»

Лета Аляксандра Класкоўскага: «Зноў круцім пэдалі»

Лета Аляксандра Мілінкевіча: «У Берштах інтэрнэт хутчэйшы, чым у Варшаўскім ўнівэрсытэце»

Лета Аляксея Хацкевіча: «Мне дастаткова спальніка і банкаўскай карткі»

Лета Міхаэля Сэндэра: «Кароткі адпачынак — не адпачынак, а стрэс»

Лета Сяргея Далідовіча: «Пакінуўшы спорт, трэную дачок»

Лета Барыса Штэрна: «Я б параіў падарожнікам Лёндан»

Лета Меліты Станюты: «Бяз кнігі за мяжой — як бяз пашпарта»

Лета Паўліны Цімохінай: «Дазвольце сабе рабіць тое, што хочаце»

Лета Анастасіі Царук: «Раніцай бегаю ад 5 да 9 кілямэтраў»