(Дракахруст: ) “Паважаныя спадары! Апошні раз мы сустракаліся з вамі за круглым сталом “Праскага акцэнту” ў траўні, і тады прадметам дыскусіі паміж вамі была праграма дзеяньняў апазыцыі і пэрспэктывы правядзеньня ІІ Кангрэсу дэмакратычных сілаў. Але цяпер праблема, адносна якой вы нядаўна выказалі процілеглыя ацэнкі, больш вострая, але й больш зразумелая. Як казаў Ленін, галоўнае пытаньне рэвалюцыі – пытаньне аб уладзе.
На пазамінулым тыдні Вы, спадар Аляксандар, выклалі сваё бачаньне лідэрства ў апазыцыі. Паводле Вас, лідэр павінен атрымаць шырокія паўнамоцтвы, а палітычныя партыі павінны публічна заявіць, што цалкам падпарадкоўваюцца рашэньням гэтага лідэра і яго штаба. Варта сказаць, што так ясна і дакладна Вы раней гэтага свайго бачаньня ролі лідэра не фармулявалі. Чаму вы лічыце, што роля лідэра павінна быць менавіта такой, і чаму апазыцыя павінна фактычна ператварыцца ў такую своеасаблівую партыю з адзіным кіраўніком? Чым Вам замінае, чым замінала цяперашняя форма кіраўніцтва апазыцыяй?”
А.Мілінкевіч: “Я не за тое, каб партыі ліквідаваліся, я за тое, каб партыі, калі мы на вайне, прыспусьцілі свае сьцягі і падпарадкаваліся агульнай стратэгіі і рэлізоўвалі супольную тактыку”.(Мілінкевіч: ) “Я зьяўляюся старшынём Палітычнай рады і магу сказаць, што ў часе выбараў нашая дзейнасьць была даволі прыстойная. Я лічу, што мы атрымалі нядрэнны вынік у краіне. І гэта было дзякуючы таму, што штаб, якім кіраваў Сяргей Калякін, меў шырокія паўнамоцтвы і дзейнічаў так, як дзейнічае самастойная арганізацыя, хаця ўваходзілі ў штаб прадстаўнікі самых розных партый. Я не за тое, каб партыі ліквідаваліся, я за тое, каб партыі, калі мы на вайне, прыспусьцілі свае сьцягі і падпарадкаваліся агульнай стратэгіі і рэлізоўвалі супольную тактыку.
За паўгоду нашай працы ў Палітрадзе мы сапраўды не змаглі такую дзейнасьць арганізаваць – гэта відавочна ўсім. І, ведаеце, калі б у нас была дэмакратыя, то ўвогуле такая кааліцыя была б немагчымая і непатрэбная. А паколькі мы змагаемся з рэжымам, і вельмі жорсткім, нам неабходная дысцыпліна. І чалавек, якога большасьць прызнае за лідэра, павінен мець шырокія паўнамоцтвы – не дыктатарскія, безумоўна, але такія паўнамоцтвы, якія яму надаюць суб’екты кааліцыі. І я па-ранейшаму лічу: гэта павінен быць генэрал, у якога ёсьць штаб, а ўсе добраахвотна падпарадкоўвацца. Так было ў часе выбараў – і спрацавала”.
(Дракахруст: ) “Спадар Анатоль, вы адразу ж пасьля таго, як спадар Аляксандар агучыў сваё бачаньне, зь ім рашуча не пагадзіліся. Вось цытата з Вашага інтэрвію “Інтэрфаксу”: “Так можна зрабіць люстэркавы адбітак беларускай вэртыкалі, дзе ёсьць кіраўнік і астатнія – хто пад ім. Гэта добра – загнаць усіх пад аднаго лідэра, але ў Беларусі няма кандыдата на гэтую пасаду, няма лідэра з аўтарытэтам Гаўла ці падтрымкай Пуціна”.
Спадар Анатоль, з гэтых Вашых камэнтароў, шчыра кажучы, не зусім зразумелая Вашая пазыцыя: ці Вы супраць аднаго-адзінага лідэра, так бы мовіць, правадыра апазыцыі як такога, ці Вы лічыце, што ідэя добрая, а адпаведнай асобы няма, ці Вам проста не падабаецца пэрспэктыва, што нехта будзе кіраваць асабіста Вамі?”
(Лябедзька: ) “Мая пазыцыя абсалютна зразумелая. Мы – я і мае калегі па Аб''яднанай грамадзянскай партыі – супраць дэмакратычнага камандантэ. Проста ідзе падмена паняцьцяў, і ідзе блытаніна паміж выбарчым штабам і палітычнай кааліцыяй.
Так, безумоўна, дзейнасьць выбарчага штабу павінна грунтавацца на дысцыпліне і жорсткай падначаленасьці. Але ў аснове дзейнасьці палітычнай кааліцыі знаходзіцца кампраміс і палітычнае пагадненьне.
Чым адрозьніваюцца два гэтыя падыходы? Калі б мы рэалізоўвалі схему такога вось дэмакратычнага камандантэ, які будзе кіраваць суб''ектамі палітычнай кааліцыі, перад першым кангрэсам, то калі б за Аляксандра ў першым туры прагаласавала 37 % удзельнікаў кангрэсу, то столькі б засталося і пасьля кангрэсу, і столькі б працавала на яго падчас выбарчай кампаніі. Астатнія б ня ўдзельнічалі.
Іншая схема – гэта схема палітычнай кааліцыі, якая грунтуецца на кампрамісе і выкананьні палітычнага пагадненьня. Яна прывяла да таго, што ў выбарчай прэзыдэнцкай кампаніі ўдзельнічала да 90 % палітычнага актыву.
Палітычная кааліцыя ва ўмовах Беларусі – гэта абсалютна розныя людзі. І кіраваць камуністамі ў палітычнай кампаніі можна толькі праз пазыцыю лідэраў гэтай партыі, якія знаходзяць кампраміс з астатнімі. Нельга напрасткі дэмакратычнаму кандыдату ў прэзыдэнты кіраваць людзьмі, якія адрозьніваюцца ідэалягічна, адрозьніваюцца па многіх пунктах гледжаньня. Мне падаецца, што гэта аксіёма”.
ЧЫТАЦЬ УВЕСЬ ТЭКСТ ПЕРАДАЧЫ
На пазамінулым тыдні Вы, спадар Аляксандар, выклалі сваё бачаньне лідэрства ў апазыцыі. Паводле Вас, лідэр павінен атрымаць шырокія паўнамоцтвы, а палітычныя партыі павінны публічна заявіць, што цалкам падпарадкоўваюцца рашэньням гэтага лідэра і яго штаба. Варта сказаць, што так ясна і дакладна Вы раней гэтага свайго бачаньня ролі лідэра не фармулявалі. Чаму вы лічыце, што роля лідэра павінна быць менавіта такой, і чаму апазыцыя павінна фактычна ператварыцца ў такую своеасаблівую партыю з адзіным кіраўніком? Чым Вам замінае, чым замінала цяперашняя форма кіраўніцтва апазыцыяй?”
А.Мілінкевіч: “Я не за тое, каб партыі ліквідаваліся, я за тое, каб партыі, калі мы на вайне, прыспусьцілі свае сьцягі і падпарадкаваліся агульнай стратэгіі і рэлізоўвалі супольную тактыку”.(Мілінкевіч: ) “Я зьяўляюся старшынём Палітычнай рады і магу сказаць, што ў часе выбараў нашая дзейнасьць была даволі прыстойная. Я лічу, што мы атрымалі нядрэнны вынік у краіне. І гэта было дзякуючы таму, што штаб, якім кіраваў Сяргей Калякін, меў шырокія паўнамоцтвы і дзейнічаў так, як дзейнічае самастойная арганізацыя, хаця ўваходзілі ў штаб прадстаўнікі самых розных партый. Я не за тое, каб партыі ліквідаваліся, я за тое, каб партыі, калі мы на вайне, прыспусьцілі свае сьцягі і падпарадкаваліся агульнай стратэгіі і рэлізоўвалі супольную тактыку.
За паўгоду нашай працы ў Палітрадзе мы сапраўды не змаглі такую дзейнасьць арганізаваць – гэта відавочна ўсім. І, ведаеце, калі б у нас была дэмакратыя, то ўвогуле такая кааліцыя была б немагчымая і непатрэбная. А паколькі мы змагаемся з рэжымам, і вельмі жорсткім, нам неабходная дысцыпліна. І чалавек, якога большасьць прызнае за лідэра, павінен мець шырокія паўнамоцтвы – не дыктатарскія, безумоўна, але такія паўнамоцтвы, якія яму надаюць суб’екты кааліцыі. І я па-ранейшаму лічу: гэта павінен быць генэрал, у якога ёсьць штаб, а ўсе добраахвотна падпарадкоўвацца. Так было ў часе выбараў – і спрацавала”.
(Дракахруст: ) “Спадар Анатоль, вы адразу ж пасьля таго, як спадар Аляксандар агучыў сваё бачаньне, зь ім рашуча не пагадзіліся. Вось цытата з Вашага інтэрвію “Інтэрфаксу”: “Так можна зрабіць люстэркавы адбітак беларускай вэртыкалі, дзе ёсьць кіраўнік і астатнія – хто пад ім. Гэта добра – загнаць усіх пад аднаго лідэра, але ў Беларусі няма кандыдата на гэтую пасаду, няма лідэра з аўтарытэтам Гаўла ці падтрымкай Пуціна”.
Спадар Анатоль, з гэтых Вашых камэнтароў, шчыра кажучы, не зусім зразумелая Вашая пазыцыя: ці Вы супраць аднаго-адзінага лідэра, так бы мовіць, правадыра апазыцыі як такога, ці Вы лічыце, што ідэя добрая, а адпаведнай асобы няма, ці Вам проста не падабаецца пэрспэктыва, што нехта будзе кіраваць асабіста Вамі?”
(Лябедзька: ) “Мая пазыцыя абсалютна зразумелая. Мы – я і мае калегі па Аб''яднанай грамадзянскай партыі – супраць дэмакратычнага камандантэ. Проста ідзе падмена паняцьцяў, і ідзе блытаніна паміж выбарчым штабам і палітычнай кааліцыяй.
Так, безумоўна, дзейнасьць выбарчага штабу павінна грунтавацца на дысцыпліне і жорсткай падначаленасьці. Але ў аснове дзейнасьці палітычнай кааліцыі знаходзіцца кампраміс і палітычнае пагадненьне.
Чым адрозьніваюцца два гэтыя падыходы? Калі б мы рэалізоўвалі схему такога вось дэмакратычнага камандантэ, які будзе кіраваць суб''ектамі палітычнай кааліцыі, перад першым кангрэсам, то калі б за Аляксандра ў першым туры прагаласавала 37 % удзельнікаў кангрэсу, то столькі б засталося і пасьля кангрэсу, і столькі б працавала на яго падчас выбарчай кампаніі. Астатнія б ня ўдзельнічалі.
Іншая схема – гэта схема палітычнай кааліцыі, якая грунтуецца на кампрамісе і выкананьні палітычнага пагадненьня. Яна прывяла да таго, што ў выбарчай прэзыдэнцкай кампаніі ўдзельнічала да 90 % палітычнага актыву.
Палітычная кааліцыя ва ўмовах Беларусі – гэта абсалютна розныя людзі. І кіраваць камуністамі ў палітычнай кампаніі можна толькі праз пазыцыю лідэраў гэтай партыі, якія знаходзяць кампраміс з астатнімі. Нельга напрасткі дэмакратычнаму кандыдату ў прэзыдэнты кіраваць людзьмі, якія адрозьніваюцца ідэалягічна, адрозьніваюцца па многіх пунктах гледжаньня. Мне падаецца, што гэта аксіёма”.
ЧЫТАЦЬ УВЕСЬ ТЭКСТ ПЕРАДАЧЫ
