Сёньня некалькі тысяч сяброў, калегаў, сваякоў і проста неабыякавых да лёсу сем’яў, якія страцілі бацькоў ці мужоў, прыйшлі ў будынак Дзяржаўнага камітэту авіяцыі, дзе стаялі труны зь целамі авіяспэцыялістаў зьбітага ў Самалі транспартнага самалёту Іл-76.
Пры гэтым ніводзін з высокіх дзяржаўных чыноўнікаў на цырымоніі разьвітаньня не зьявіўся. На ўсім далейшым шляху калёны амаль з сотні аўтобусаў да Маскоўскіх могілак абапал праспэкту Незалежнасьці луналі расейскія і беларускія сьцягі, а віншавальныя шыльды віталі менчукоў з Днём яднаньня народаў Расеі й Беларусі.
Зрэшты, сябры загінулых авіятараў ня схільныя лічыць, што трэба акцэнтаваць трагедыю ажно да абвяшчэньня жалобы. “Загінулі ж на працы”, — кажа адзін з авіятэхнікаў.
“Нават не патрэбен быў гэты салют, гэтая ганаровая рота, гэты гімн. Цывільныя людзі, звычайная была праца, нічога асаблівага. Рызыка — так. Але рызыка і ў мэтро ёсьць, і ў кіроўцы тралейбуса таксама рызыка. Таму, як мне падаецца, жалоба тут не абавязковая”, — адзначыў авіятэхнік.
Восем з адзінаццаці членаў экіпажу пахавалі на Маскоўскіх могілках побач зь іншымі лётчыкамі: роўна два гады таму ў Танзаніі пацярпеў катастрофу дакладна такі ж транспартны самалёт. Тады загінулі сем беларусаў.
Бацька аднаго з загінулых Юры Несьцярэнка кажа: на жаль, у беларускіх лётчыкаў няма іншай альтэрнатывы, як скарыстоўваць любую магчымасьць быць запатрабаванымі:
“Каб была пастаянная праца і аплата вартая, то, натуральна, было б усё інакш. Такім чалавек створаны — усё ж шукае, дзе лепей. Хочацца, прынамсі, лепшага. Думае, пляны складае — маўляў, паеду зараблю; будуць грошыкі, забясьпечу сям’ю, сябе. Вось так. Але часам умешваецца злы рок”.
Былы бортінжынэр кампаніі “Трансавіяэкспарт” Валеры Лапкоўскі кажа, што на ягонай памяці сёньняшняе пахаваньне далёка ня першае:
“Я так падлічыў, што гэта ўжо сёмае пахаваньне экіпажаў. У 1975 годзе наш экіпаж упаў на маскоўскім лётнішчы “Ўнукава”. Потым сутыкнуліся з узбэцкай футбольнай камандай “Пахтакор”. Потым у Бэрліне ўпаў самалёт Багалюбава. Зь Менску самалёт вылятаў у Ленінград, Бяляеў камандзір, таксама ўпалі, загінула палова каманды. У Сургуце таксама была трагедыя, усе загінулі ў агні. І ўсе тут пахаваныя”.
Найвышэйшыя дзяржаўныя кіраўнікі праігнаравалі пахаваньне авіятараў. Ніхто ня выказаў спачуваньне сем’ям загінулых. Да таго ж сёньня падчас адкрыцьця веснавой сэсіі Палаты прадстаўнікоў гэтай тэмы не заўважылі. Нічога не сказаў на гэты конт і прысутны на адкрыцьці сэсіі прэм’ер-міністар Сяргей Сідорскі.
Сем’і загінулых атрымаюць страхавыя выплаты на 15 тысяч даляраў. Гэта ў колькі разоў меней, чым аналягічныя кампэнсацыі ў заходніх кампаніях.
Сёньня ў часе пахаваньня кіраўніцтва кампаніі “Трансавіяэкспарт” папрасіла прабачэньня ў сем’яў, якія страцілі сваякоў у катастрофе 23 сакавіка, і паабяцала зрабіць дадатковыя выплаты. Памеру кампэнсацыі не ўдакладнілі.
На здымках: разьвітацца з загіблымі авіятарамі прыйшлі тысячы людзей (фота аўтара).
Першым у апошні шлях выправіўся камандзір экіпажу Ігар Вашкевіч
Іван Габ быў адным з самых старэйшых і кваліфікаваных спэцыялістаў
Сваякі самага маладога члена экіпажу, 23-гадовага Арцёма Сычугова
Надмагільныя крыжы ў чаканьні сталага месца
Разам у небе, разам і ў зямлі
Родным найцяжэй...
Загіблых у Самалі пахавалі побач з авіятарамі, якія два гады таму загінулі ў Танзаніі
Пры гэтым ніводзін з высокіх дзяржаўных чыноўнікаў на цырымоніі разьвітаньня не зьявіўся. На ўсім далейшым шляху калёны амаль з сотні аўтобусаў да Маскоўскіх могілак абапал праспэкту Незалежнасьці луналі расейскія і беларускія сьцягі, а віншавальныя шыльды віталі менчукоў з Днём яднаньня народаў Расеі й Беларусі.
Зрэшты, сябры загінулых авіятараў ня схільныя лічыць, што трэба акцэнтаваць трагедыю ажно да абвяшчэньня жалобы. “Загінулі ж на працы”, — кажа адзін з авіятэхнікаў.
“Нават не патрэбен быў гэты салют, гэтая ганаровая рота, гэты гімн. Цывільныя людзі, звычайная была праца, нічога асаблівага. Рызыка — так. Але рызыка і ў мэтро ёсьць, і ў кіроўцы тралейбуса таксама рызыка. Таму, як мне падаецца, жалоба тут не абавязковая”, — адзначыў авіятэхнік.
Восем з адзінаццаці членаў экіпажу пахавалі на Маскоўскіх могілках побач зь іншымі лётчыкамі: роўна два гады таму ў Танзаніі пацярпеў катастрофу дакладна такі ж транспартны самалёт. Тады загінулі сем беларусаў.
Бацька аднаго з загінулых Юры Несьцярэнка кажа: на жаль, у беларускіх лётчыкаў няма іншай альтэрнатывы, як скарыстоўваць любую магчымасьць быць запатрабаванымі:
“Каб была пастаянная праца і аплата вартая, то, натуральна, было б усё інакш. Такім чалавек створаны — усё ж шукае, дзе лепей. Хочацца, прынамсі, лепшага. Думае, пляны складае — маўляў, паеду зараблю; будуць грошыкі, забясьпечу сям’ю, сябе. Вось так. Але часам умешваецца злы рок”.
Былы бортінжынэр кампаніі “Трансавіяэкспарт” Валеры Лапкоўскі кажа, што на ягонай памяці сёньняшняе пахаваньне далёка ня першае:
“Я так падлічыў, што гэта ўжо сёмае пахаваньне экіпажаў. У 1975 годзе наш экіпаж упаў на маскоўскім лётнішчы “Ўнукава”. Потым сутыкнуліся з узбэцкай футбольнай камандай “Пахтакор”. Потым у Бэрліне ўпаў самалёт Багалюбава. Зь Менску самалёт вылятаў у Ленінград, Бяляеў камандзір, таксама ўпалі, загінула палова каманды. У Сургуце таксама была трагедыя, усе загінулі ў агні. І ўсе тут пахаваныя”.
Найвышэйшыя дзяржаўныя кіраўнікі праігнаравалі пахаваньне авіятараў. Ніхто ня выказаў спачуваньне сем’ям загінулых. Да таго ж сёньня падчас адкрыцьця веснавой сэсіі Палаты прадстаўнікоў гэтай тэмы не заўважылі. Нічога не сказаў на гэты конт і прысутны на адкрыцьці сэсіі прэм’ер-міністар Сяргей Сідорскі.
Сем’і загінулых атрымаюць страхавыя выплаты на 15 тысяч даляраў. Гэта ў колькі разоў меней, чым аналягічныя кампэнсацыі ў заходніх кампаніях.
Сёньня ў часе пахаваньня кіраўніцтва кампаніі “Трансавіяэкспарт” папрасіла прабачэньня ў сем’яў, якія страцілі сваякоў у катастрофе 23 сакавіка, і паабяцала зрабіць дадатковыя выплаты. Памеру кампэнсацыі не ўдакладнілі.
На здымках: разьвітацца з загіблымі авіятарамі прыйшлі тысячы людзей (фота аўтара).
Першым у апошні шлях выправіўся камандзір экіпажу Ігар Вашкевіч
Іван Габ быў адным з самых старэйшых і кваліфікаваных спэцыялістаў
Сваякі самага маладога члена экіпажу, 23-гадовага Арцёма Сычугова
Надмагільныя крыжы ў чаканьні сталага месца
Разам у небе, разам і ў зямлі
Родным найцяжэй...
Загіблых у Самалі пахавалі побач з авіятарамі, якія два гады таму загінулі ў Танзаніі
