Чаму я (ты, ён, яна) пішам па-беларуску? Таму што ведаем: ёсьць Беларусь і беларуская культура, наша культура і наша краіна. Ёсьць ня толькі на зямлі, але і ў нашых сэрцах ды галовах.
Беларусы даўно ўжо ня маюць уплыву на сытуацыю ў сваёй краіне. Пакуль яшчэ больш за іх гэта робяць суседзі. Але некаторыя з нас ніколі не лічыліся з рэальнасьцю і ўпарта пісалі і гаварылі па-беларуску. Многія за гэта загінулі. Тысячы, дзясяткі тысяч. Найлепшых.
Іншыя беларусы сёньня вырашылі больш лічыцца з рэальнасьцю і сказалі: калі частка пісьменьнікаў піша па-расейску, значыць гэтую дадзенасьць трэба прызнаць і лічыць іх таксама беларускімі. Галоўнае ня мова, галоўнае мастацтва.
Я называю гэта лёгікай капітуляцыі і самаліквідацыі, бо наступным лягічным крокам гэтых разважаньняў можа стаць такі: большасьць беларусаў сёньня гаворыць і чытае па-расейску, гэта рэальнасьць і дадзенасьць, дык навошта пісаць па-беларуску? Галоўнае ж талент і мастацтва. Спусьцімся зь нябёсаў. І чытачоў стане болей.
Але нашы мова і літаратура існавалі раней і цяпер існуюць насуперак рацыянальнаму. Як і сапраўдныя сябры, якія ірацыянальнымі ўчынкамі спрабуюць нам дапамагчы. Напрыклад, менскі расейскі паэт Дзьмітры Строцаў.
Я застаюся з тымі, хто ўпарта спрабуе зьмяніць рэальнасьць і да апошняга чытача будзе пісаць па-беларуску. А нават і тады, калі чытачоў раптам ня стане зусім.
Ёсьць нешта большае, таксама ірацыянальнае, што прымушае мяне гэта рабіць, і што мае некалькі сынанімічных назваў. Я выбіраю дзьве.
Праўда і краса.
