Вось што Ігар Эйдман сказаў у інтэрвію Радыё Свабода:
«Скажыце самі, ці набяруцца нахабства нейкія ўмоўныя ворагі Нямцова — дапусьцім, яраслаўскія карупцыянеры, якіх ён выкрываў, ці нейкія яго асабістыя ворагі — арганізоўваць забойства сусьветна вядомага чалавека? Няўжо яны не разумеюць: калі б такое адбылося, то ўся паліцыя і спэцслужбы былі б кінутыя на іх пошукі, каб прад’явіць гэтых людзей ўсяму сьвету і адмазаць ўладу ад гэтага злачынства? Вядома, яны б пабаяліся гэта зрабіць! У Расіі вялікая палітыка даўно прыватызаваная уладай і Пуціным канкрэтна, яна цалкам знаходзіцца пад дзяржаўным кантролем. І вялікі палітычны тэрор — гэта частка вялікай палітыкі. І безумоўна, ніхто не адважыўся б лезьці ў гэтую гэтак важную для ўлады вобласьць, якую яна гэтак ахоўвае».
Радыё Свабода: А чым Пуціну перашкаджаў Нямцоў? Нямцоў у апошнія гады — фармальна палітык рэгіянальнага ўзроўню, дэмакратычнага руху ў Расеі фактычна не існуе як адзінай арганізацыйнай сілы...
Ігар Эйдман: У мяне ёсьць такая вэрсія: апошняй кропляй стала тое, што Бора ў адным з нядаўніх інтэрвію назваў Пуціна вядомым нецэнзурным словам, якое я паўтараць не буду. Для такіх людзей, як Пуцін, з крымінальнай мысьленьнем, такія словы часам нават важней, чым канкрэтныя справы. Пахан ня можа дазволіць, каб яго вэрбальна гвалтавалі, у адваротным выпадку ён перастае быць аўтарытэтам і сам ператвараецца ў «апушчанага». Яму трэба тэрмінова рабіць нейкія дзеяньні, каб прадэманстраваць братве: ніхто тут не сьмее нешта супраць яго вякаць. Калі Бора сказаў гэта, у мяне першая была думка (такая ж, мабыць, як і ў яго мамы, хоць я з ёй не размаўляў на гэты конт) — яго могуць забіць. Ён вымавіў менавіта тое, што можа гэтых людзей (я маю на ўвазе нашу ўлада) прывесьці да самых радыкальных дзеяньняў.
Другое. Барыс, і ён пісаў пра гэта адкрыта, апошнім часам рыхтаваў даклад «Пуцін і вайна». Гэта вельмі важны момант. Таму што ранейшыя даклады — там пра Пуціна, якія ў яго яхты і г. д., колькі яны крадуць — гэта ўсё для прэзыдэнта глупства: народ у нас прывык да карупцыі, да раскошы, у якой купаюцца чыноўнікі, гэта асабліва нікога не хвалюе. Але тут ёсьць іншы момант: збор інфармацыі, якая выкрывае агрэсію, ваенныя злачынствы Пуціна на Украіне. Пуцін ж працягвае пудрыць мазгі ўсяму сьвету, сьцьвярджаючы, што не нясе адказнасьці за тое, што адбываецца на Украіне. Як крычаў кішэньнік ў фільме «Месца сустрэчы зьмяніць нельга»: «Кашалёк, кашалёк... Які такі кашалёк?» так і тут: «Войскі, войскі ... Якія войскі? Мы тут нічога ня ўводзім...» І Пуціну было б вельмі непрыемна, калі б ён наступны раз дзе-небудзь пачаў казаць, што няма ў нас ніякіх войскаў на Украіне, а які-небудзь заходні партнэр па перамовах яму ў нос тыцнуў бы кніжкай Нямцова — дзе падрабязна ўсё выкладзена, якія часткі ўдзельнічаюць у вайне, можа быць, нават прозьвішчы камандзіраў. Безумоўна, для Пуціна гэта ў асабістым і ў палітычным плянах вельмі небясьпечная рэч, не параўнальная з іншымі дакладамі, якія рабіў Борыс.
І трэцяя прычына — прагматычная. У мінулым годзе пачалася, па сутнасьці, дзіўная вайна з Украінай, і новая «халодная вайна» Расеі з Захадам. А калі краіна ўвязваецца ў вайну, то задача ўлады, задача дыктатара — ператварыць яе ў адзіны ваенны лягер, які змацаваны жорсткай дысцыплінай і страхам, каб ніхто не адважыўся супраць дыктатара, супраць герархіі неяк выступаць. Дэманстрацыйнае забойства Барыса ў цэнтры Масквы кажа пра тое, што, цалкам верагодна, такім чынам Пуцін дае сыгнал насельніцтву: кожны, хто падыме зараз бузу, будзе проста зьнішчаны, вынішчаны. Яму трэба тэрарызаваць грамадзтва, заразіць яго страхам і згуртаваць вакол свайго трона.
