«У мяне забралі кіёчак і не давалі сесьці, хаця ў залі, дзе мы знаходзіліся, было поўна новых крэслаў. Сам міліцыянт сядзеў. Я сказала, што я чалавек сталага ўзросту і не магу стаяць без кіёчка, што мне трэба на нешта абапірацца. Але крэсла мне так і ня далі. Нас паставілі тварам да сьцяны, сказалі пакласьці рукі на сьцяну. Проста нейкае нахабства. Раней такога я ня бачыла ў дачыненьні да сябе, пажылога чалавека.
Нас, палітычных, аддалі зусім маладым міліцыянтам — хлопцам гадоў 25-28. У мяне склалася ўражаньне, што яны ўпершыню чулі беларускую мову — яны вельмі сьмяяліся з прозьвішча адной затрыманай п’янай жанчыны — Лапцянок. Міліцыянты шчыра сьмяяліся са звычайных беларускіх прозьвішчаў.
Са зьдзекам запытваліся, чаму мы шануем памяць Міхася Жызьнеўскага. Я сказала: таму што ён герой. Тады міліцыянты запыталіся, якое ён дачыненьне мае да Беларусі. Мы адказалі на гэта, што Міхась памёр за свабоду Ўкраіны, а воля Ўкраіны — гэта і воля Беларусі ад маскоўскага прыгнёту. На гэта міліцыянт сказаў, што Беларусь ніколі не была самастойнай дзяржавай.
На мяне раней ніколі ня лаяліся матам. Учора ж на мяне лаяліся, называючы розныя геніталіі, зьневажалі ў сэксуальным пляне. І рабіў гэта малады хлопец. Гэта было вельмі брыдка У канцы ён сказаў, што зь мяне сыплецца пясок і што ён можа асабіста мяне закапаць. Пачуўшы гэта, я папрасіла жанчыну, якая была разам са мной у пастарунку, каб яна была сьведкай на судзе за пагрозу фізычнай расправы. Пратакол за несанкцыянаваны пікет я не падпісала, спаслаўшыся на тое, што на чужынскай мове не разумею».
Ніну Багінскую будуць судзіць а 10.30 у судзе Цэнтральнага раёна Менска.
