Тэрыторыя вакол дома №60 па вуліцы Шаранговіча нагадвае будаўнічы кар’ер — усё раскапана, ляжаць горы жвіру, паўсюль сьляды будаўнічай тэхнікі. Падыход ёсьць толькі да чатырох пад’ездаў, менавіта сюды да 1 лістапада гвалтам перасялілі жыхароў дамоў 4-га Сьляпянскага завулку.
Заходжу ў другі пад’езд. Ліфт не працуе, на падлозе плямы крыві. Па пад’езьдзе блукае стары сабака, яго таксама перасялілі разам з гаспадарамі. Але будкі на вуліцы больш няма, вось сабака й бадзяецца па пад’ездах, блытае іх, а потым вые, калі ня можа выйсьці на вуліцу.
У кватэры пэнсіянэркі Вольгі Мікітаўны сырая бэтонная падлога. Вільготныя шпалеры адвальваюцца са сьценаў. Некалькі дзён таму ў пад’ездзе адбылася аварыя — лопнула ацяпляльная труба, і ўсё заліло.
(Вольга Мікітаўна: ) “На восьмым паверсе прарвала трубу. Так лілася вада, што было немагчыма, усе пакоі былі залітыя. На пятым, шостым паверсе можна было плаваць. Да крамы зяць пабег патэлефанаваць у міліцыю. Там сказалі, што гэта ня іхныя справы. Патэлефанавалі яшчэ кудысьці, там адказалі, што ноччу ня могуць прыехаць, таму што сьвятла не было. Так вада і цякла халодная. У мяне муж хворы ляжыць — інвалід 1-й групы. Перасялілі... Прыехалі — дзьверы, вокны не адкрываюцца. Халодна, батарэі слаба грэюць. І вады не было, і газ адключылі. Сядзелі галодныя. Нашто было гнаць нас з-за гэтай бібліятэкі? Бібліятэку ім трэба было, дык няхай бы летам рабілі. А то на зіму выгналі, як тых сабак”.
У кватэры пэнсіянэра Анатоля Станкевіча працуе вялікі вэнтылятар — яго прынесьлі будаўнікі, каб падсушыць бэтонную падлогу. У пакоях вільготна, адчуваецца спэцыфічны пах сырасьці. Анатоль Станкевіч ходзіць па кватэры ў зімовых ботах.
(Станкевіч: ) “Цяпер будуць рабіць капітальны рамонт. Я вельмі незадаволены. Затапіла ўсе кнігі, усе дываны, усё цалкам. Ня ведаю, хто за гэта будзе плаціць. Застаўся я гол як сакол”.
У трэцім пад’езьдзе людзі таксама адчулі наступствы аварыі, некалькі дзён у іх не было вады. Іна Лаеўская гаворыць, што зараз шукае магчымасьць прадаць сваю аднапакаёвую кватэру ды пераехаць у іншае месца.
(Лаеўская: ) “Дом ня здадзены. Усё недароблена, ліфт не працуе. Тэлевізар не працуе, антэна не падключаная, радыёкропка таксама не працуе. Ня ведаю, здалі дом, ці не. Нам сказалі, што здадзены. Пайшлі ў ЖЭС, там нам сказалі, што ня трэба было перасяляцца. Можа, гэтая бібліятэка і патрэбная, але ж не такая вялікая. Навошта такая ў наш час, калі заводы не працуюць, людзі заробкі своечасова не атрымліваюць. А гэтую кватэру я прадаваць буду. Ня буду тут жыць”.
Мае наступныя суразмоўцы — муж і жонка Чабатаровы. Спадарыня Чабатарова працуе на маторным заводзе эканамістам. Надоечы на гэтым прадпрыемстве дзённы заробак кожнага супрацоўніка пералічылі на будаўніцтва Нацыянальнай бібліятэкі. Сям’ю Чабатаровых гэты буйны праект закрануў асабіста:
(Чабатароў: ) “1 лістапада прыяжджаў Лукашэнка, дык трэба было, каб да першага мы ўсё вызвалілі. І нас рэзка пагналі. Нават рэчы нармальна не сабралі”.
(Чабатарова: ) “З праспэкту нас перасялілі на самы ўскраек гораду. Хай бы крыху бліжэй. У нас жа і з працай усё звязана, і дзеці ў тым раёне вучыліся ў школе. Ім было галоўнае — будаўніцтва бібліятэкі, а ня мы”.
У недабудаваным доме №60 па вуліцы Шаранговіча перасяленцы займаюць больш за 10 кватэраў. Як сказала мне на разьвітаньне адна з маіх суразмоўцаў Іна Лаеўская, ёй вельмі цікава будзе паглядзець, што ж за бібліятэку збудуюць на тым месцы, дзе яна пражыла амаль усё жыцьцё. Але хадзіць па кнігі туды Іна Лаеўская ня будзе.
