Як камэнтуюць беларускія палітыкі падпісаныя ў Маскве дэклярацыю аб эўразійскай эканамічнай інтэграцыі і дамову аб Эўразійскай эканамічнай камісіі?
Паводле старшыні АГП Анатоля Лябедзькі, добра зразумела, навошта гэтая інтэграцыя Ўладзімеру Пуціну — у яго ёсьць стратэгія, і ён вяртаецца ў Крэмль зь іміджам зьбіральніка зямель на постсавецкай прасторы.
«Што тычыцца Аляксандра Лукашэнкі, то для яго гэта складаная задача і місія, бо ён запасны ў праекце Пуціна, не асноўны гулец. І яму трэба падпарадкоўвацца правілам, якія будуць прапанаваныя. Гэта азначае — ахвяраваць на першым этапе эканамічным сувэрэнітэтам, а далей, магчыма, і палітычным. Зь няяснымі палітычнымі пэрспэктывамі для самога сябе. Рыторыка рыторыкай, а па сутнасьці тое, што прапануецца, не даспадобы Лукашэнку. Гэта ніяк не стыкуецца зь яго амбіцыямі, гэта не яго плян, не яго стратэгія».
Аднак Лукашэнка вымушаны падтрымліваць інтэграцыю, каб атрымаць нейкія інструмэнты для супрацьстаяньня з Захадам. І шантажаваць яго гэтым праектам, каб Захад зьмякчыў палітыку адносна афіцыйнага Менску, адзначае Анатоль Лябедзька:
«Пакуль на нейкім этапе будуць працаўладкаваныя чыноўнікі. Казаць, што гэта дасьць нейкі эканамічны эфэкт для жыцьця людзей, пакуль складана».
У падпісаных дакумэнтах пакуль толькі дэклярацыі, але насамрэч будзе дыктат Расеі, лічыць лідэр кампаніі «Гавары праўду» Ўладзімер Някляеў.
«У кожнага, хто сёньня падпісвае гэтыя дакумэнты, ёсьць спадзяваньне, што ён нешта з Расеі адшчыкне. Гэта як было і ў ранейшыя савецкія часы, бо гэта нібыта правобраз Савецкага Саюзу. Дык вось у гэтай канфігурацыі Эўразійскага саюзу нічога ня будзе. Тут ужо Расея будзе браць сваё. Так што нічога добрага я ад гэтага не чакаю. У Лукашэнкі проста няма ніякага іншага выйсьця, апроч як „растварацца“ ў гэтай дамове разам з саюзнай краінай, якая, відаць, і створана была, каб урэшце рэшт растварыцца ў нейкім новым фантоме. Адзін фантом раствараецца яшчэ ў адным фантоме».
Паводле лідэра руху «За свабоду» Аляксандра Мілінкевіча, калі б Лукашэнка насамрэч хацеў вырашыць сур’ёзныя праблемы беларускай эканомікі, то ён накіраваўся б не ў паход па танную нафту і газ. А пайшоў бы туды, дзе ёсьць магчымасьць мадэрнізаваць эканоміку, атрымаць сучасныя інвэстыцыі і тэхналёгіі. За гэты важны для Расеі крок, асабліва перад выбарамі, магчыма, яна і «далучыць да трубы, але часова»:
«Па першае, гэта замаруджвае нашы рэформы, бо на танных нафце і газе можна яшчэ падоўжыць утрыманьне гэтай эканамічнай сыстэмы. А па-другое, усё хутка скончыцца, Расея сама пасьля ўступленьня ва Ўсясьветную гандлёвую арганізацыю вымушана зрабіць усясьветныя цэны на нафту і газ нават на ўнутраным рынку. Ня будзе халявы. Таму гэта часовае. Для вырашэньня праблем эканомікі крыху палёгка можа быць, але стратэгічна прайграем. Але самае галоўнае — страчваем дзяржаву. Мы паступова страчваем незалежнасьць праз эканоміку, праз прыватызацыю алігархамі Беларусі, а потым будзе і палітыка. Гэта вельмі небясьпечна. Мэта Расеі — гэта стварэньне новага цэнтру сілы, супрацьвагі Брусэлю і Вашынгтону. Гэта настальгія па імпэрыі. Гуляць нам у супрацьстаяньне Захаду і Ўсходу — абсалютнае глупства. Нам трэба сваю краіну будаваць і сябраваць з Эўропай ня менш, чым з Расеяй».
Паводле старшыні АГП Анатоля Лябедзькі, добра зразумела, навошта гэтая інтэграцыя Ўладзімеру Пуціну — у яго ёсьць стратэгія, і ён вяртаецца ў Крэмль зь іміджам зьбіральніка зямель на постсавецкай прасторы.
«Што тычыцца Аляксандра Лукашэнкі, то для яго гэта складаная задача і місія, бо ён запасны ў праекце Пуціна, не асноўны гулец. І яму трэба падпарадкоўвацца правілам, якія будуць прапанаваныя. Гэта азначае — ахвяраваць на першым этапе эканамічным сувэрэнітэтам, а далей, магчыма, і палітычным. Зь няяснымі палітычнымі пэрспэктывамі для самога сябе. Рыторыка рыторыкай, а па сутнасьці тое, што прапануецца, не даспадобы Лукашэнку. Гэта ніяк не стыкуецца зь яго амбіцыямі, гэта не яго плян, не яго стратэгія».
Рыторыка рыторыкай, а па сутнасьці тое, што прапануецца, не даспадобы Лукашэнку
Аднак Лукашэнка вымушаны падтрымліваць інтэграцыю, каб атрымаць нейкія інструмэнты для супрацьстаяньня з Захадам. І шантажаваць яго гэтым праектам, каб Захад зьмякчыў палітыку адносна афіцыйнага Менску, адзначае Анатоль Лябедзька:
«Пакуль на нейкім этапе будуць працаўладкаваныя чыноўнікі. Казаць, што гэта дасьць нейкі эканамічны эфэкт для жыцьця людзей, пакуль складана».
У падпісаных дакумэнтах пакуль толькі дэклярацыі, але насамрэч будзе дыктат Расеі, лічыць лідэр кампаніі «Гавары праўду» Ўладзімер Някляеў.
«У кожнага, хто сёньня падпісвае гэтыя дакумэнты, ёсьць спадзяваньне, што ён нешта з Расеі адшчыкне. Гэта як было і ў ранейшыя савецкія часы, бо гэта нібыта правобраз Савецкага Саюзу. Дык вось у гэтай канфігурацыі Эўразійскага саюзу нічога ня будзе. Тут ужо Расея будзе браць сваё. Так што нічога добрага я ад гэтага не чакаю. У Лукашэнкі проста няма ніякага іншага выйсьця, апроч як „растварацца“ ў гэтай дамове разам з саюзнай краінай, якая, відаць, і створана была, каб урэшце рэшт растварыцца ў нейкім новым фантоме. Адзін фантом раствараецца яшчэ ў адным фантоме».
Паводле лідэра руху «За свабоду» Аляксандра Мілінкевіча, калі б Лукашэнка насамрэч хацеў вырашыць сур’ёзныя праблемы беларускай эканомікі, то ён накіраваўся б не ў паход па танную нафту і газ. А пайшоў бы туды, дзе ёсьць магчымасьць мадэрнізаваць эканоміку, атрымаць сучасныя інвэстыцыі і тэхналёгіі. За гэты важны для Расеі крок, асабліва перад выбарамі, магчыма, яна і «далучыць да трубы, але часова»:
«Па першае, гэта замаруджвае нашы рэформы, бо на танных нафце і газе можна яшчэ падоўжыць утрыманьне гэтай эканамічнай сыстэмы. А па-другое, усё хутка скончыцца, Расея сама пасьля ўступленьня ва Ўсясьветную гандлёвую арганізацыю вымушана зрабіць усясьветныя цэны на нафту і газ нават на ўнутраным рынку. Ня будзе халявы. Таму гэта часовае. Для вырашэньня праблем эканомікі крыху палёгка можа быць, але стратэгічна прайграем. Але самае галоўнае — страчваем дзяржаву. Мы паступова страчваем незалежнасьць праз эканоміку, праз прыватызацыю алігархамі Беларусі, а потым будзе і палітыка. Гэта вельмі небясьпечна. Мэта Расеі — гэта стварэньне новага цэнтру сілы, супрацьвагі Брусэлю і Вашынгтону. Гэта настальгія па імпэрыі. Гуляць нам у супрацьстаяньне Захаду і Ўсходу — абсалютнае глупства. Нам трэба сваю краіну будаваць і сябраваць з Эўропай ня менш, чым з Расеяй».
