Вікторыя Ільліна кажа, што Горадня — яе асноўная тэма яшчэ са студэнцкіх часоў. Калі яна вучылася ў Менску, то малявала свой горад, і ўсе ведалі, што яна з Горадні, што тут захаваўся стары цэнтар. Мастачка ўдакладняе, што не малюе канкрэтна пэўныя вуліцы, хаця ўсе пытаюцца — а дзе гэта?
Але на выставе ёсьць і працы з выявамі канкрэтных будынкаў. На адной з карцін — генэральскі дом польскага часу. Ён стаіць за старымі воданапорнымі вежамі, у якіх майстэрні мастакоў. Вікторыя Ільліна кажа, што звычайна на яе карцінах — «проста аўра невялічкага правінцыйнага гарадка».
Стары горад на адной з карцін на выставе ў «Крызе».Мастачка перажывае за свой горад, бо далёка не заўсёды старыя камяніцы рэстаўруюць як мае быць. Некаторыя будынкі руйнуюць нават у нашы дні.
Ільліна: «Нядаўна прыяжджаў мой адзін студэнт, ён вучыцца ў Менску на архітэктуры. Ён кажа: кожны раз прыяжджаю — таго няма і гэтага, і перажывае, бо нешта трэба рабіць з гэтым. І толькі адзін, кажа, дом нармальна адрэстаўравалі ў горадзе. Я пытаюся: які? А ён мне называе мой самы любімы дом, у якім хораша зрабілі цэглу, толькі памянялі вокны, дзьверы, і гэты стары дом цяпер выглядае так, як павінен выглядаць пасьля рэстаўрацыі. Мне вельмі радасна, што мае студэнты гэта разумеюць».
Але на выставе ёсьць і працы з выявамі канкрэтных будынкаў. На адной з карцін — генэральскі дом польскага часу. Ён стаіць за старымі воданапорнымі вежамі, у якіх майстэрні мастакоў. Вікторыя Ільліна кажа, што звычайна на яе карцінах — «проста аўра невялічкага правінцыйнага гарадка».
Ільліна: «Нядаўна прыяжджаў мой адзін студэнт, ён вучыцца ў Менску на архітэктуры. Ён кажа: кожны раз прыяжджаю — таго няма і гэтага, і перажывае, бо нешта трэба рабіць з гэтым. І толькі адзін, кажа, дом нармальна адрэстаўравалі ў горадзе. Я пытаюся: які? А ён мне называе мой самы любімы дом, у якім хораша зрабілі цэглу, толькі памянялі вокны, дзьверы, і гэты стары дом цяпер выглядае так, як павінен выглядаць пасьля рэстаўрацыі. Мне вельмі радасна, што мае студэнты гэта разумеюць».
