Карэспандэнтка: “Усё па-ранейшаму, толькі імёны зьмяніліся”. Назва інтрыгуе...”
Уладзімер Арлоў: “Ну, ня справа аўтара тлумачыць вершы, у тым ліку і назву кнігі. Але хачу пераадрасаваць чытачоў да аднайменнага
Карэспандэнтка: “А калі былі створаныя гэтыя вершы?”
Уладзімер Арлоў: “Гэта якраз вершы, напісаныя цягам году, большая частка зь іх напісана ўжо сёлета. Таму я асабліва ўдзячны выдавецтву “Логвінаў” за такое апэратыўнае выданьне. Гэта, магчыма, упершыню ў маім жыцьці, калі я так хутка свае творы пабачыў надрукаванымі ў кнізе.
Чытач, напэўна, заўважыць некаторыя вершы, якія не маглі б нарадзіцца на сьвет без маіх “прыгодаў”, якія прывялі мяне на апэрацыйны стол, а потым у аддзяленьне рэанімацыі, у якім, у прыватнасьці, быў напісаны верш “Між берагамі”. Ён гучаў на хвалях “Свабоды”, калі я яшчэ быў у шпіталі… У гэтым вершы — прысьвячэньне Ірыне, доктару, якая, па сутнасьці, уратавала мне жыцьцё”.
Карэспандэнтка: “А ў чым своеасаблівасьць вершаванага мысьленьня? Ці вобразнасьць — гэта галоўнае для працы са словам наагул, ці ўсё ж такі праца над вершамі была прынцыпова іншай, чым праца над прозай?”
Уладзімер Арлоў: “Напэўна, гэта ўсё ж іншы погляд на сьвет. Іншае сьветабачаньне, сьветаразуменьне і сьветаўяўленьне. Доўгі час рабочай назвай гэтай кнігі была іншая: “Востраў Полацак”. І толькі ў апошнія дні перад здачай у друкарню я знайшоў гэтую назву, а назва “востраў Полацак” засталася ў запасе. Мне думаецца, так будзе называцца будучая кніга прозы. Безумоўна, Полацак — адзін з галоўных герояў і сёньняшняй маёй кнігі. Полацак — гэта радзіма маёй душы, мая альфа і амэга. Вось тры радочкі аб ім:
ёсьць гарады прыдуманыя Богам
ёсьць гарады прыдуманыя д’яблам
а хто цябе прыдумаў горад мой?
І яшчэ — верш “Полацак”, які адкрывае кнігу. Гэта танка, клясычная форма японскай паэзіі:
у даўкім віне
восеньскага паветра
іду па бруку
сярод старых камяніц
пад сьцягам адзіноты
Полацак… Там прыйшоў я на сьвет, калі-небудзь я вярнуся назаўсёды ў Полацак. Спадзяюся, да гэтага часу выйдзе не адна мая кніжка...”
