Хросны бацька палітычнага вадэвіля
Палітык Мікола Статкевіч адрэагаваў на выхад “Нянавісьці” па-свойму — ударыў аўтара па твары. Кажа, што зрабіў гэта дзеля свайго бацькі. Дзеда Міколы забілі паліцыі за сувязь з партызанамі, а бацька, тады яшчэ падлетак, цудам уратаваўся ад такой жа долі. Калі ў стужцы Азаронак пачаў маляваць Статкевіча паплечнікам паліцаяў, то ягоны бацька быў шакаваны... Статкевіч разьлічваў, што ў выпадку з Азаронкам будзе прыватная размова двух мужчынаў. Прынамсі ня думаў, што рэжысэр пойдзе ў суд і дасьць гісторыі розгалас.
Што да цяперашняй актывізацыі кінадакумэнталістаў, то яе Мікола Статкевіч тлумачыць набліжэньнем чарговай выбарчай кампаніі:
“Гэта ўсё рыхтуецца пад выбары. Нашая ўлада — вялікая панікёрка, перастрахоўшчыца. На выбарах — звышперастрахоўкі, падрабляюць нават пратаколы. Але ім здаецца і гэтага мала, заганяюць людзей на папярэдняе галасаваньне, фальсыфікуючы бюлетэні. Так і тут: чыноўнікі вельмі перастрахоўваюцца, машына прапагандысцкая працуе. І хоць на вынік гэта практычна ніяк не ўплывае, яны робяць чарговы раз з апазыцыі здраднікаў, шпіёнаў, прадажных, нікчэмных людзей. Прычым гэтая машына ў нейкай ступені нават на самазаводцы працуе. Псыхалёгія чыноўніка — як бы чаго ня выйшла, заўсёды трэба перастрахоўвацца, каб далажыць пра прэвэнтыўныя захады. Нехта недзе ініцыятыву праявіў, астатнія даведаліся (іншы раз нават з апазыцыйных мас-мэдыяў) і зрабілі выснову: дык і мы ж павінны, а то раптам начальства падумае, што не стараемся, а іншыя ўжо зрабілі...”
Кінаэстафэту Юрыя Азаронка падхапілі іншыя дакумэнталісты, а вытворчыя плошчы пашырыліся са стварэньнем каналу ОНТ і “Сталічнага тэлебачаньня”. У стварэньні прапагандысцкай прадукцыі ўдзельнічалі цяперашні старшыня тэлерадыёкампаніі Аляксандар Зімоўскі, ягоны колішні напарнік на аналітычных праграмах Ігар Грышан, былы праваабаронца Яўген Новікаў, Юрый Казіятка ды іншыя.
Дыскусіі з кінаапанэнтамі для БТ нямэтазгодныя
“Антыдзяржаўнай сутнасьці” беларускай апазыцыі былі прысьвечаныя такія прапагандысцкія фільмы, як “Закуліса” (1996 год) — пра “таемныя мэханізмы беларускай апазыцыі”. Напярэдадні прэзыдэнцкіх выбараў 2001 году дзяржаўнае тэлебачаньне паказала сэрыял “Таемныя спружыны палітыкі”.
У 2005-м, напярэдадні чарговых прэзыдэнцкіх выбараў, калі загадам Аляксандра Лукашэнкі Юрый Азаронак быў прызначаны намесьнікам старшыні Нацыянальнай тэлерадыёкампаніі, на экранах зьяўляецца чарговы твор Азаронка “Кансьпіралёгія”, які прынёс аўтару прэмію “За духоўнае адраджэньне”. Аднабаковым у поглядах на палітычныя рэаліі, на думку апазыцыйных палітыкаў, стаў створаны групай ОНТ шматсэрыйны дакумэнтальны цыкль “Наайноўшая гісторыя”. За яго калектыў аўтараў на чале з Казіяткам уганараваны прэміяй “Тэлевяршыня”.
Чаму на беларускіх экранах адсутнічае парытэт у палітычных меркаваньнях? Ці зьявіцца ў гледачоў калі-небудзь магчымасьць рабіць уласныя, а не навязаныя высновы з убачанага? На адной з прэсавых канфэрэнцый старшыня Нацыянальнай тэлерадыёкампаніі Аляксандар Зімоўскі распавёў, што прынамсі ў сярэдзіне 1990-х такая магчымасьць існавала, а да паказу на БТ разглядаўся нават нашумелы фільм рэжысэра Юрыя Хашчавацкага “Звычайны прэзыдэнт”. Аднак тады было прынятае рашэньне не ўступаць у дыскусію з аўтарам. Ад таго часу гэтая традыцыя не парушаецца:
