У адселенай вёсцы Драгунскія Хутары, што ў Чэрыкаўскім раёне, трымаецца сваёй хаты толькі адна жыхарка.
Завуць адзіную жыхарку адселенай вёскі Ніна Васільеўна. 86-гадовая кабета ходзіць з кійком. Кажа, што ў яе хворыя ногі. Адно вока ня бачыць зусім, а другое лекары ўратавалі.
Ніна Васільеўна — вэтэран працы. Ёсьць узнагароды. У Чэрыкаве ёй далі кватэру, але пераяжджаць у райцэнтар ня хоча. Апякуецца ёй пляменьнік. Сваіх дзяцей ня мае.
Драгунскія Хутары аднесеныя да зоны пражываньня з пэрыядычным радыяцыйным кантролем. Ніну Васільеўну на бязьлюднай вясковай вуліцы ўгледзеў выпадкова, едучы ў суседнюю вёску Галоўчыцы — яна таксама лічыцца адселенай, але людзі там жывуць.
Журналіста Ніна Васільеўна сустрэла насьцярожана, але ад гутаркі не адмовілася. Ужо разьвітваючыся, не хавала, што ёй у радасьць пагаварыць зь людзьмі. Ад людзкой гаманы яна пакрысе адвыкае. Часта звоніць знаёмцам і падоўгу зь імі гаворыць.
«Я адна-адзінокая. Мне 86 гадоў. Чатыры гады таму памерла сястра. Мы ўсё былі зь сястрой. Першым памёр яе гаспадар. Памерла і суседка. Цяпер я засталася адна», — гэтак каротка баба Ніна пераказала гісторыю свайго самотніцтва.
З хаты яна выбралася, каб пераняць машыну з поштай. Нягледзячы на хворыя вочы, яна чытае. Кажа, што мясцовую раёнку.
«Тут мяне прыглядае пляменьнік. Добра прыглядае. Печ напаліць, вады наносіць. У мяне ёсьць кватэра ў Чэрыкаве, але як я там буду адна? Я ж газам карыстацца не магу. Патрэбна, каб побач быў чалавек. Я ж усё жыцьцё тут пражыла. Хата ў мяне добрая. Пасьпела яе ператрэсьці. А цяпер праз хваробу і на вокны нічога не магу павесіць. І калі мяне Гасподзь забярэ?»
«У калгасе я рабіла даяркай, — працягвае аповед Ніна Васільеўна. — Я вэтэран працы. У мяне ёсьць мэдалі за доблесную працу. А каму цяпер гэтыя мэдалі патрэбныя? Нікому не патрэбныя! Свайго дзіцяці я не знайшла. Сумленна жыла. Цяпер мяне ня кідаюць. Прыяжджаюць з раённай сацыяльнай службы, кажуць, каб ішла жыць у кватэру. Але як я там буду?»
На пытаньне пра радыяцыю старая адказвае, што ня ведае, ці ёсьць яна тут. Аднавяскоўцы ж, паводле яе, хто зьехаў, а хто тут паўміраў.
«Хаты паразвозілі на жыцьцё, — кажа баба Ніна. — Гэтак цяпер недзе і жывуць. Мая суседка была з сорак першага году. Па гадах дык мо і дзіцёнак мой. У яе рак лёгкіх быў. Ссохла яна. А ў мяне во нага, дужа баліць, і апэрацыю позна рабіць. Цяпер ужо нікому ня жалюся. А на воку адным была катаракта, дык зрабілі апэрацыю. А другім — нічога ня бачу. Я і ня думала, што столькі буду мучыцца на сьвеце».
Кватэру Ніне Васільеўне далі побач зь сестрыной. Кажа, што аднапакаёўка добрая.
«У сястры ў Аўганістане сын загінуў на другім годзе, як прызвалі. Старшым лейтэнантам быў. Адвучыўся ў сувораўскай вучэльні. З васьмі клясаў пайшоў. Сястра дзесяць гадоў не сыходзіла з магілкі. Двое сыноў у яе было. Цяпер во адзін мяне і прыглядае».
Я і ня думала, што столькі буду мучыцца на сьвеце
«Тут у мяне зямелькі крыху ёсьць, — працягвае баба Ніна. — Пляменьнік матаблёкам узарэ, бо я ж не магу сагнуцца з капаніцай ды рыдлёўкай. Качан капусты які вырасьце, цыбуліна, гурок. Я галіны паўторкваю, дык гуркі тады ўюцца. Я і зьбіраю, а іначай патаптала б. Так вось тут і шавялюся».
«Тут я не баюся нікога. Грошай у мяне тут няма. Пэнсіі мне ня носяць. Пляменьнік па даверанасьці атрымлівае ды купляе, што мне патрэбна. Ён дужа добры ў мяне. Каму званю, дык кажу, каб прыехалі, але ж здалёк дарога дарагая. У Магілёве сяброўка жыве, дык дзьвесьце тысяч трэба аддаць, каб прыехаць. Абяцала, што прыедзе — на могілкі звозіць. Мы неяк хадзілі туды, тры кілямэтры ішлі шэсьць гадзін. Ногі ж у мяне хворыя. Пройдзем, адпачнём — і зноў у дарогу».
Пажадаўшы добрай дарогі, Ніна Васільеўна з двума кійкамі паклыпала звыклай дарогай да сваёй хаты. Ейная вёска ад Чэрыкава за два дзясяткі кілямэтраў.
