(Карэспандэнтка: ) “Чаму для аповеду пра такую жахлівую асобу ў гісторыі як Фэлікс Дзяржынскі ты абраў такі жанр – трылер?”
(Сокалаў-Воюш: ) “Гэта самы адпаведны жанр, у якім можна пісаць як пра Дзяржынскага, так і пра падобных яму. Усё збудавана паводле фактаў: там вельмі мала прыдуманага. Ёсьць інтэрпрэтацыя таго, што было ў жыцьці Дзяржынскага, але яно так і было”.
(Карэспандэнтка: ) “З тваёй характарыстыкі галоўнага героя ён выглядае сымпатычным маладым чалавекам: любімая гульня – біць маскаля, потым ён становіцца такім пабожным у цябе, і нават нацыянальна сьвядомым. Ці сапраўды гэта было так?”
(Сокалаў-Воюш: ) “Гэта збор самых розных крыніцаў, і гэта сапраўды было так. Нейкі час Фэлікс Дзяржынскі нават стаяў на пазыцыях беларускага нацыяналізму, калі вучыўся ў гімназіі. Ён таксама марыў быць сьвятаром, і гэта таксама дакладны факт. “Біць маскаля” – гэта таксама ёсьць у ўспамінах ягонай сястры. Так што тут прыдуманага няма”.
(Карэспандэнтка: ) “Як вядома, пазьнейшая біяграфія характарызуецца зусім іншымі рысамі гэтага чалавека. З гэтай часткі кніжкі выснова такая, што ён расплачваўся за грэх сваіх продкаў. Ці правільна я зразумела?”
(Сокалаў-Воюш: ) “А за чые грахі мы цяпер расплачваемся, як не ха грахі сваіх продкаў? Хіба ня нашы продкі некалі прадалі тую самую Беларусь? Нашы продкі. Сёньня мы за іх разьлічваемся. І так і ёсьць: усё закладзена ў продках, і мы адказныя за тое, што рабілі нашыя дзяды й прадзеды. Адказныя ў сэнсе: або паправіць – або працягваць жыць, як набяжыць. Вось і ўсё”.
(Карэспандэнтка: ) “Тое, што ён стаў фактычна катам – ён у гэтым не вінаваты, вінаваты продкі, так?”
(Сокалаў-Воюш: ) “Ад нас залежыць, мы папраўляем грахі продкаў, выпраўляем іх, ці ідзем той дарогай, якая проста во ляжыць перад намі. Таму ад нас – залежыць, безумоўна: усьвядоміць тыя грахі продкаў і або паправіць іх, або застацца нікім”.
(Сокалаў-Воюш: ) “Гэта самы адпаведны жанр, у якім можна пісаць як пра Дзяржынскага, так і пра падобных яму. Усё збудавана паводле фактаў: там вельмі мала прыдуманага. Ёсьць інтэрпрэтацыя таго, што было ў жыцьці Дзяржынскага, але яно так і было”.
(Карэспандэнтка: ) “З тваёй характарыстыкі галоўнага героя ён выглядае сымпатычным маладым чалавекам: любімая гульня – біць маскаля, потым ён становіцца такім пабожным у цябе, і нават нацыянальна сьвядомым. Ці сапраўды гэта было так?”
(Сокалаў-Воюш: ) “Гэта збор самых розных крыніцаў, і гэта сапраўды было так. Нейкі час Фэлікс Дзяржынскі нават стаяў на пазыцыях беларускага нацыяналізму, калі вучыўся ў гімназіі. Ён таксама марыў быць сьвятаром, і гэта таксама дакладны факт. “Біць маскаля” – гэта таксама ёсьць у ўспамінах ягонай сястры. Так што тут прыдуманага няма”.
(Карэспандэнтка: ) “Як вядома, пазьнейшая біяграфія характарызуецца зусім іншымі рысамі гэтага чалавека. З гэтай часткі кніжкі выснова такая, што ён расплачваўся за грэх сваіх продкаў. Ці правільна я зразумела?”
(Сокалаў-Воюш: ) “А за чые грахі мы цяпер расплачваемся, як не ха грахі сваіх продкаў? Хіба ня нашы продкі некалі прадалі тую самую Беларусь? Нашы продкі. Сёньня мы за іх разьлічваемся. І так і ёсьць: усё закладзена ў продках, і мы адказныя за тое, што рабілі нашыя дзяды й прадзеды. Адказныя ў сэнсе: або паправіць – або працягваць жыць, як набяжыць. Вось і ўсё”.
(Карэспандэнтка: ) “Тое, што ён стаў фактычна катам – ён у гэтым не вінаваты, вінаваты продкі, так?”
(Сокалаў-Воюш: ) “Ад нас залежыць, мы папраўляем грахі продкаў, выпраўляем іх, ці ідзем той дарогай, якая проста во ляжыць перад намі. Таму ад нас – залежыць, безумоўна: усьвядоміць тыя грахі продкаў і або паправіць іх, або застацца нікім”.
