Некалькі гадоў таму да маёй калегі ў цэнтры Прагі падышла разгубленая турыстка і спыталася на мяшанцы моваў, як прайсьці ў нейкім кірунку. Калега, пачуўшы акцэнт, адказала турыстцы па-расейску. Тая падзякавала і ўзрадавана запыталася: «Вы русская?» — «Нет».
Турыстка спахмурнела і сказала павучальным тонам: «Не нет, а да».
Фактычна тое ж самае цяпер кажуць расейскія чыноўнікі, калі тлумачаць напад на Ўкраіну тым, што зь яе нехта робіць «анты-Расею». Ракетнымі абстрэламі і танкамі яны спрабуюць усіх пераканаць, што Пуцін меў рацыю ў сваім леташнім артыкуле «Аб гістарычнай еднасьці расейцаў і ўкраінцаў».
Маўляў, Пуцін лепш за вас ведае, хто вы такія.
«Одновременно в среде польской элиты и некоторой части малороссийской интеллигенции возникали и укреплялись представления об отдельном от русского украинском народе. Исторической основы здесь не было и не могло быть, поэтому выводы строились на самых разных вымыслах».
Маўляў, здавайцеся і прызнайце, што вы – гэта таксама мы. А калі нязгодныя, дык вы альбо нацысты, альбо працуеце на нацыстаў.
Рэжым Лукашэнкі ўжо стаў саўдзельнікам ваеннай агрэсіі, даўшы тэрыторыю Беларусі расейскім войскам для нападу на Ўкраіну, а сьведкі расказаваюць, што моргі і шпіталі ў Гомельскай вобласьці перапоўненыя мёртвымі і параненымі расейскімі вайскоўцамі.
Застаецца вялікая імавернасьць, што беларускія падразьдзяленьні пашлюць ваяваць на ўкраінскай зямлі ў гэтай бруднай «спэцапэрацыі».
І карані гэтага жаху ў тым, што надта шмат людзей у Расеі (і ў Беларусі таксама) доўгія гады ахвоча прымалі ідэалёгію «русского мира» — цалкам ці кавалкамі. Часта не разумеючы, што для расейскага кіраўніцтва фраза «Мы — фактычна адзін народ» прыхоўвае гатоўнасьць зьнішчыць тых, хто з гэтым не пагодзіцца.
Думкі, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
