Як выглядае сытуацыя паводле дадзеных Міністэрства аховы здароўя
Паводле афіцыйных зьвестак Мінздароўя, за мінулыя суткі ў Беларусі афіцыйна зарэгістравалі 1991 новы выпадак COVID-19.
Ад пачатку пандэміі ў Беларусі былі зарэгістраваныя 610 022 чалавекі са станоўчым тэстам на COVID-19, памерлі ўжо 4712 пацыентаў з выяўленай каранавіруснай інфэкцыяй, ачунялі 584 714 пацыентаў, у якіх раней быў пацьверджаны дыягназ COVID-19.
Паводле дадзеных Мінздароўя на 5 лістапада, першую дозу вакцыны супраць COVID-19 атрымалі 2 мільёны 988 тысяч жыхароў Беларусі, зь іх больш за 2 мільёны 304 тысячы прайшлі поўны курс вакцынацыі.
«Бясконцыя праверкі замест таго, каб сапраўды чымсьці дапамагчы»
Мэдычная супрацоўніца Іна (імя зьменена, дадзеныя ёсьць у рэдакцыі)
«Колькасьць пацыентаў ня зьнізілася. Эпідэміялягічная сытуацыя ў клініках засталася на ранейшым узроўні. Месцаў няма, людзі скандаляць, пішуць скаргі, па некалькі гадзін сядзяць у прыёмным пакоі і чакаюць шпіталізацыі.
Хварэюць у асноўным маладыя, ад 30 да 50. Пацыентаў не пасьпяваюць перавесьці ў рэанімацыю, некаторыя паміраюць проста ў аддзяленьнях. Класьці няма куды, палаты інтэнсіўнай тэрапіі ўсе занятыя.
Ніякіх даплат няма, наадварот, „зьверху“ ўсё кажуць, што вам яшчэ шмат плацяць.
Менавіта зараз, вось у гэты час, калі такая інтэнсіўная нагрузка на пэрсанал, калі неабходна выконваць нейкую ізаляцыю і ўсе павінны быць па сваіх месцах, пачаліся бясконцыя праверкі, санстанцыі бесьперапынна ходзяць і ў чыстыя, і ў брудныя зоны, замест таго каб сапраўды чымсьці дапамагчы.
Сродкаў абароны па-ранейшаму не хапае, у аднаразовых камбінэзонах працуюць па некалькі зьмен — увечары кварцуюць і на наступны дзень зноў апранаюць.
У асноўным мэдпэрсанал выконвае масачны рэжым. У нас заведзена, што старшыя мэдсёстры па выходных дзяжураць — сочаць за парадкам. І вось нядаўна заходзяць яны ў брудную зону ў прыёмны пакой, а там санітаркі сядзяць бяз масак. На пытаньне, чаму не прытрымліваюцца масачнага рэжыму, яны адказалі: „Дык прэзыдэнт сказаў — масак можна не насіць“».
«Кашаль — маўчаньне, тэмпэратура — маўчаньне»
Пацыентка Анастасія (імя зьменена, дадзеныя ёсьць у рэдакцыі)
«Я і яшчэ двое супрацоўнікаў нашага аддзелу захварэлі на ковід амаль адначасова, з розьніцай 1–2 дні. Агульныя сымптомы ў нас былі — тэмпэратура і страта нюху, аднак дыягназы пасьля нам паставілі розныя: мне — трахеіт, маладой супрацоўніцы — ВРВІ, пажылому начальніку аддзелу — каранавірус. Адпаведна, розную колькасьць дзён мы правялі на бальнічным. Я — 10, дзяўчына з ВРВІ — 9, мужчына з COVID — 21.
На працягу 10 дзён я наведала 4 розных тэрапэўтаў, пры гэтым да свайго ўчастковага трапіць так і не змагла. Аналіз на антыцелы, нягледзячы на мае просьбы, мне не прызначалі, увесь час аргумэнтуючы гэта тым, што лёгкія чыстыя.
У выніку адна зь лекараў на 7-ы дзень дала мне накіраваньне на здачу агульнага аналізу крыві і мачы, і неяк незнарок падсунула паперку з тэлефонам, адрасам і коштам платнага аналізу ў дзяржаўнай клініцы. На маё зьдзіўленьне яна страпянулася і сказала: „А чаму вас дзяржава павінна бясплатна абсьледаваць? Яна і так вам бальнічны аплачвае“.
Нюх у мяне не аднаўляўся. Калі я паведаміла пра гэта лекару, яна сказала: „Ідзіце да лора“. На тое, што ў мяне няма насмарку, у адказ было маўчаньне.
Дактароў зусім не цікавілі мае скаргі. Кашаль — маўчаньне, тэмпэратура — маўчаньне, слабасьць — маўчаньне, боль у грудзях — піце абязбольвальныя.
Нарэшце я настаяла на флюараграфіі, аб чым пазьней пашкадавала. Праходзіць яе мне прызначылі ў чырвонай зоне, хоць лекар сьцьвярджала, што ў мяне проста трахеіт.
У Баранавіцкай гарадзкой паліклініцы чырвоная зона для праходжаньня флюараграфіі знаходзіцца на 7 паверсе. Падымацца туды хворыя людзі, у тым ліку пэнсіянэры гадоў па 70, з чырвонымі вачыма і цяжкай дыхавіцай, мусілі па вузкіх усходах, бо ліфта там няма.
На працягу аднаго дня я павінна была здаць платны аналіз, прайсьці флюараграфію, узяць талён да лекара і адчакаць велізарную чаргу, каб трапіць да яго на візыт. Усё гэта заняло 8 гадзін, раўнацэнна поўнай працоўнай зьмене. У канцы дня я знаходзілася ўжо ў непрытомным стане. У тыя хвіліны толькі думала: „У гэтай хваробе можа дапамагчы толькі Бог, на лекараў спадзявацца ня варта“.
Паколькі я была яшчэ не да канца здаровая і не магла нармальна працаваць, кіраўніцтва пайшло мне насустрач і дазволіла ўзяць некалькі вольных дзён ад працы „за свой кошт“. Але ведаю, што ня ўсе маюць такую магчымасьць».
