Лекар-анэстэзіёляг лякарні хуткай мэдычнай дапамогі Арцём Сарокін, якога міжнародная праваабарончая арганізацыя Amnesty International прызнала вязьнем сумленьня, знаходзіцца ў менскім СІЗА № 1 на вуліцы Валадарскага.
- Генэральная пракуратура распачала крымінальную справу паводле ч. 3 арт. 178 КК — раскрыцьцё лекарскай таямніцы, якое пацягнула цяжкія наступствы. Гэты ж артыкул інкрымінуюць журналістцы tut. by Кацярыне Барысевіч, яна таксама прызнаная вязьнем сумленьня.
- Лекар і журналістка былі затрыманыя па справе публікацыі мэдычных дакумэнтаў, якія тычацца сьмерці Рамана Бандарэнкі.
- Арцёма Сарокіна ўжо двойчы паказалі на дзяржаўных тэлеканалах: ён прызнае віну і апавядае пра тое, што адбылося, адпаведна прэс-рэлізу пракуратуры.
«Гэтае прызнаньне было зроблена дзеля нас», — мяркуе жонка Арцёма Натальля. Яна сказала Свабодзе, што ад моманту затрыманьня ня бачыла мужа. Праз пэўны час пасьля затрыманьня ёй прапаноўвалі спатканьне ў абмен на падпіску аб неразгалошваньні.
«Але я ад такога адмовілася. Мяне пастаянна прасілі не размаўляць з журналістамі. Мне пастаянна абяцалі, што вось-вось яго адпусьцяць, нешта памяняецца. Ужо было шмат разоў, калі я яго чакала дадому: абяцаньні адпусьціць былі, але нічога не адбылося, — кажа Натальля. — Я здагадваюся, што абяцаньні былі і яму, бо піша мне, што раней спадзяваўся, а цяпер разумее, што проста чакае суду. А суд будзе ўжо ў наступным годзе».
«Я не разумею, чаму ён там, у СІЗА, я не лічу яго нейкім бандытам»
Меру стрыманьня Арцёму не мяняюць, хаця Натальля падавала аб гэтым хадайніцтва.
«Я прасіла зьмяніць на любую іншую, але каб ён знаходзіўся дома і дапамагаў мне выхоўваць дзяцей. Але нічога не памянялася. Таксама пісалі хадайніцтва яго калегі-дактары, — кажа Натальля. — Я не разумею, чаму ён там, у СІЗА, я не лічу яго нейкім бандытам. Я не лічу, што ён павінен праходзіць па гэтым артыкуле, ня бачу ніякіх доказаў. Але калі чалавек усё прызнаў, то яго трэба было выпусьціць дадому».
Натальля сама працуе лекаркай у лякарні ў Рудзенску. Як яна ставіцца да справы Арцёма з гледзішча лекара?
«Як было насамрэч, я ня ведаю. Але як доктар скажу, што калі гэта і прымаць як разгалошваньне лекарскай таямніцы, то гэта як мінімум частка 1, а не частка 3. Ня бачу доказаў таму, што гэта пацягнула нейкія непрыемныя рэчы для грамадзтва, як пішуць СМІ. Я не размаўляла з мамай Рамана Бандарэнкі, але вядома, што яна ня мае ніякіх прэтэнзіяў да Арцёма».
Натальля кажа, што пасьля затрыманьня мужа яе жыцьцё памянялася: ледзь пасьпявае на працу, бо трэба яшчэ завесьці старэйшых сыноў у школу, дзе яны вучацца ў розныя зьмены, а малодшую дачку ў дзіцячы садок, потым на гурткі, «каб у іх быў такі ж рэжым, як і раней».
«Больш нічога не пасьпяваю, нават ня ўсю інфармацыю чытаю з інтэрнэту, артыкулы пра Арцёма. Працую ня ў месцы жыхарства, і дзеці вучацца ў школе ў горадзе, а мы жывём у вёсцы. Еду на электрычцы, усіх забіраю».
Натальля два месяцы як выйшла на працу пасьля дэкрэтнага адпачынку. Кажа, што працоўнае месца не абсталяванае, пісала лісты пра гэта ў адміністрацыю, але рэакцыі пакуль ніякай.
«Я працую без акушэркі, таму яшчэ эмацыйна складаныя і паходы на працу».
«Сыны пішуць лісты, дапамагаюць зьбіраць перадачу»
Натальля кажа, што дзеці сумуюць па бацьку, пішуць лісты Дзеду Марозу, каб тата вярнуўся.
«Хлопчыкі ўсё ведаюць, малодшай сказалі, што тата ў камандзіроўцы. Яны пішуць лісты, дапамагаюць зьбіраць перадачу, распакоўваць цукеркі ад „фанцікаў“. Адзін хлопчык быў падчас вобшуку і расказаў потым другому, калі той вярнуўся са школы. І я прыняла рашэньне ня ўводзіць дзяцей у зман, бо і так усё зразумела, я плачу, размаўляю па тэлефоне. Яны па-свойму гэта перажываюць. Я, калегі, сябры спрабуем адцягнуць іх цацкамі, забаўкамі, я стараюся, каб яны хадзілі на гурткі. Але вельмі складана цяпер».
Пасьля відэа, якія выйшлі па БТ, сувязь з Арцёмам наладзілася, пачалі даходзіць лісты з-за кратаў. На ўмовы ўтрыманьня ён ня скардзіцца, знаходзіцца ў камэры, дзе разам зь ім сямёра чалавек. Адзіная праблема, кажа Натальля, што мужу не дазваляюць перадаваць кнігі, дапаможнік па анэстэзіялёгіі ён не атрымаў.
Адвакат быў у Арцёма на гэтым тыдні.
«Адвакат пытае, што яму перадаць. А я прашу спытаць, дзе ў нас ялінка ляжыць, бо дзеці просяць ялінку; дзе сьвятло ўключаецца на гарышчы; як аплочваць камуналку — бо гэта ўсё ён рабіў».
Натальля ўдзячная за дапамогу калегам, аднакурсьнікам, сябрам і нават незнаёмым людзям.
