У Кіеве на 82-м годзе жыцьця памёр Іван Драч — вядомы ўкраінскі паэт, перакладчык, кінасцэнарыст, драматург.
Іван Драч быў адным зь лідэраў Народнага руху Ўкраіны за перабудову — той арганізацыі, якая ў канцы 80-х гадоў заявіла пра сваё імкненьне да адраджэньня ўкраінскай незалежнасьці і нацыянальнай ідэнтыфікацыі. Ён тройчы быў народным дэпутатам, старшынёй рады таварыства «Ўкраіна», узначальваў Украінскую ўсясьветную каардынацыйную раду і Кангрэс украінскай інтэлігенцыі. У 2006 годзе яму было прысвоена званьне Героя Ўкраіны.
«Іван Драч — годны сын свайго народу зь яго багатай і драматычнай гісторыяй, велічнай культурай, што самым спрыяльным чынам адбіваецца як на творчасьці паэта, так і на яго сьветапоглядзе», — пісаў пра ўкраінскага калегу Васіль Быкаў.
Іван Драч пад уражаньнем верша Максіма Багдановіча «Пагоня» напісаў свой верш «Літоўская Пагоня ад Максіма Багдановіча»:
Що мені в тих запінених конях? Чом не гасне видіння жахне?! Стародавньої Литви Погоня І батожить, і смужить мене. Чом мене? Я ж Вітчизни не зрадив, Я ж не зрікся ні краплі Дніпра, Це ж чому і чого вона ради Мою совість в полон забира?! Розпаношиться ніч петрівчана Чадом розпачу й димом проклять — З пекла ночі до сивого рана Груди люто з Погоні болять. Може, все, що мене обімшило, — Лесті зашморг, достатку шлея?! Тож мечем харалужним, не шилом Бий мене, щоб отямився я. Витни гидь мою, вижери жаром, Прокопить, прогрими, протопчи — Під твоїм громопадним ударом Я здригаюсь і стогну вночі! Є потреба нещадних очищень: Прагнеш бути — буття розіпни. А Погоня все ближче і ближче Десь з безодні душі, з глибини. Сива збруя. Запінені храпи. Б’ють ломами копит вічний лід. Це б коня мені, і на коня би, І за ними, за ними б услід Запропасти, пропасти в тих конях — Сам себе хто й коли здожене?! Стародавньої Литви Погоня І батожить, і смужить мене...Верш гэты на беларускую мову перакладў Рыгор Барадулін:
Што мне ў тых белаўсьпененых конях?
Што ж відзежа жахлівасьцю тне?!
Старадаўняй Літоўскай Пагоні
Гул дратуе і хмарыць мяне.
Я ж ня здрадзіў Бацькоўскаму Краю,
Не прадаў ні на кроплю Дняпра,
Дык чаму ж у палон забірае
Розум мой нейчай кары кара?!
Ноч Пятрова разьятрыць маланку
Чадам роспачы й дымам на скон,
Зь пекла ночы да сівага ранку
Ныюць грудзі ў пагоні, як звон!
Можа, ўсё, што мяне абамшыла —
Лёстак петлі, дастатку шляя?!
Дык мячом харалужным — ня шылам —
Бі мяне, каб ацяміўся я.
Вынішч нечысьць маю, выпаль жарам,
Скапыці, прагрымі, пратапчы,
Пад тваім грамападным ударам,
Я здрыгаюся ў стогне ўначы!
Ачышчэньняў надзея бажэе,
Прагнеш быць, дык быцьцё разапні.
А пагоня бліжэе, бліжэе
Дзесь з прадоньня душы, з глыбіні.
Храпы ў пене і срэбная збруя,
Б’юць ламы капытоў вечны лёд.
Мне б каня — і падацца хачу я
За Пагоняю сьледам наўзьлёт.
Запрапасьці, прапасьці ў тых конях —
Хто свой лёс на скаку абміне?!
Старадаўняй Літоўскай Пагоні
Гул дратуе й ратуе мяне...
Івана Драча пахаваюць у роднай вёсцы Цялежынцах на Кіеўшчыне.
Прэзыдэнт Украіны Пятро Парашэнка, выказваючы спачуваньні ў сувязі са сьмерцю Івана Драча назваў яго адным з найяскравых паэтаў кагорты шасьцідзесятнікаў.
