Жульен П’ерс, журналіст радыёстанцыі Europe 1, знаходзіўся ўнутры захопленай канцэртнай залі:
«Пасярод канцэрту прыйшлі некалькі ўзброеных мужчын. Двое або трое, бяз масак, з „калашнікавымі“. Вельмі маладыя. Сталі без разбору страляць у натоўп. Усё доўжылася 10 або 15 хвілін. Была паніка, жорсткасьць дзікая. Часу ім хапіла, каб перазарадзіць аўтаматы ня менш як тры разы. Целы былі паўсюдна».
Язьмін, наведніца канцэрту:
«Я ўбачыла, як два вар’яты прыйшлі і сталі ва ўсіх страляць. Яны казалі: „Гэта расплата за тое, што вы зрабілі ў Сырыі“. Целы пасыпаліся на падлогу. Я пабегла, наткнулася на труп, пабегла ў прыбіральню. Калі выйшла, целы былі ўсюды. Адзін з іх стрэліў мне ў нагу. Я ніколі ў жыцьці ня бачыла столькі мёртвых».
Наведнік канцэрту:
«Быў поўны хаос. Я быў у зале з правага боку. Eagles of Death Metal завяршалі песьню, і тут я пачуў гукі выбухаў — нібы ад пэтардаў. Я ўбачыў, як сьпявак здымае гітару, павярнуўся — і ўбачыў, як мужчына з аўтамата страляе ў паветра».
Марк Купры, наведнік канцэрту:
«Гэта было падобна да поля бою. Вакол была кроў, паўсюль трупы. Стралкоў было як мінімум двое. Стралялі з балькона. Усе паваліліся на падлогу. На мне ляжалі яшчэ два чалавекі. Мы так і ляжалі, моўчкі, здавалася, што цэлую вечнасьць. Я быў упэўнены, што гэта канец — думаю, усё думалі тое самае. Празь нейкі час ўвайшлі паліцыянты, і нам сказалі бегчы».
Даніэль Псэні, журналіст Le Monde:
«Я працаваў дома, быў уключаны тэлевізар. Калі пачуў гукі як плескачы, сьпярша падумаў, што гэта кіно. Але было занадта гучна, я падышоў да акна — яно выходзіць на аварыйны выхад „Батаклану“. Людзі беглі ва ўсе бакі, знутры да вакна прыціскалася жанчына — мне гэта нагадала кадры 11 верасьня. Я вырашыў пускаць людзей да сябе, каб яны маглі схавацца. Адчыніў дзьверы кватэры: на вуліцы ляжаў чалавек, яшчэ ў аднаго стрэлілі ў мяне на вачах. А потым стрэлілі і ў мяне. З гэтага моманту я ўжо мала што памятаю».
Ананімны сьведка Liberation:
«Канцэрт быў гучны. Я пачуў стрэлы, павярнуўся і ўбачыў сылюэт чалавека ў шапцы, ён стаяў побач з адным з выхадаў. Ён стрэліў у мой бок. Людзі сталі падаць на падлогу, здаецца, чалавек, які стаяў побач са мной, быў мёртвы. Я пабег, пераскочыў праз агароджу і выбраўся праз адзін з аварыйных выхадаў. Мы забарыкадаваліся ў буфэце. Звонку была вайна — стралялі».
Максанс Фабрыён, студэнтка, была на стадыёне падчас матчу:
«Раптам мы пачулі выбух, потым яшчэ адзін. Сьцяна і зямля пад намі завагаліся. Хвілін празь пяць ці дзесяць пачулі паліцэйскія сырэны. Я паспрабавала зайсьці на твітэр даведацца пра навіны, але інтэрнэт не працаваў. Празь некаторы час удалося зайсьці на iTele, тады я даведалася, што і ў іншых месцах у Парыжы тэракты. Мы зразумелі, што ўсё вельмі сур’ёзна».
Ванс, журналіст Liberation, быў на стадыёне:
«Усе выйшлі на поле. Натоўп быў устрывожаны, і пасьля фінальнага сьвістка усе прыйшло ў рух. Што менавіта адбываецца звонку, ніхто толкам не ведаў. У першым тайме пачулі два моцных плескачы, і потым яшчэ адзін, менш моцны. Пасьля перапынку над стадыёнам зьявіўся гелікоптэр. Матч працягнуўся нібыта нічога ня здарылася, але ў твітэры пісалі, што прэзыдэнта Алянда вывелі са стадыёну».
Жанчына, якая праяжджала каля рэстарацыі Le Petit Cambodge:
«Я ехала на мотаролеры зь сябрамі. Калі мы прыехалі, то ўбачылі што на падлозе ляжаць людзі. Вітрыны былі разьбітыя, і я спачатку падумала, што ў рэстаран машына ўрэзалася. Я нават не зразумела, што адбылося. Так шмат было людзей на падлозе».
Жыхар вуліцы Шарон:
«Я выйшаў увечары па справах і адразу ўбачыў, што робіцца нешта жудаснае. На тратуары ляжалі безжыцьцёвыя целы, людзі з вокнаў кідалі прасьціны, каб мы маглі накрыць мёртвых. Як быццам вайна прыйшла да самага майго парогу. Я змог вярнуцца ўнутр і забарыкадаваўся там».
