«Мне захацелася пісаць з-за праблем экалёгіі. Гуляючы з сябрамі па нашым лесе каля Залескай сярэдняй школы, я ўбачыла літаральна горы сьмецьця. І я вырашыла, што гэта непрыгожа і крыўдна, што людзі забруджваюць такое цудоўнае месца. Я напісала пра гэта зацемку ў газэту «Раніца» і яе надрукавалі.
Я добра ведала ў школе французскую мову, але ў лінгвістычным унівэрсытэце не было ліфта і не было на той час завочнага аддзяленьня французскай мовы. На маміным філфаку БДУ таксама не было ліфта. На журфаку былі праблемы з ліфтам, але я й не хацела на журфак. Я хацела атрымаць іншую спэцыяльнасьць. У выніку я пайшла ў пэдагагічны ўнівэрсытэт імя Максіма Танка толькі па той прычыне, што там ліфт быў. Тым ня менш, я не шкадую пра гэты выбар.
Да ўнівэрскіх часоў я пераходзіла ў размовах на мову субяседніка. Я лічыла, што гэта дыпляматычна і так людзі мяне лепш зразумеюць. Цяпер я ведаю, што калі я размаўляю па-беларуску, то большасьць людзей у Беларусі мяне разумее, а калі хтосьці не разумее, то я перакладаю. Так што расейская — гэта мова міжнацыянальных зносін, а беларуская — гэта мова маёй душы.
Калі выйшла мая першая кніжка «Вясновы Jazz», я адчула падтрымку землякоў і адчула, што многім нашым знаёмым і сябрам было прыемна атрымаць яе ў падарунак.
Калі казаць шчыра, то мне безумоўна, не хапае свабоды і незалежнасьці, таму што я не змагла атрымаць тую адукацыю, якая б дазволіла мне працаваць, наймаць кватэру, мець пэрсанальнага памочніка, быць больш незалежнай ад маіх бацькоў. Гэта быў бы плюс і для мяне, і для іх. Але ці была б гэта Беларусь? Ці магчыма тут такое ўвогуле?
Ведаеце, што мне крыўдна? Што Беларусь губляе прафэсіяналаў проста з-за таго, што ў іх ёсьць нейкія праблемы са здароўем. Беларусь не ўяўляе, што можа быць сьляпы дыплямат або журналіст у інвалідным вазочку, ці нават бугальтар. Мне падаецца, што гэта няправільна.
Я лічу, што для таго, каб Беларусь стала краінай роўных магчымасьцяў для ўсіх грамадзянаў, варта быць салідарнымі, варта працаваць менавіта над эўрапейскімі каштоўнасьцямі. Беларусь — гэта краіны, якая знаходзіцца ў цэнтры Эўропы і мы не павінны пра гэта забывацца.
Мне вельмі падабаюцца польскія гарады і я вельмі паважаю палякаў за тое, як яны папрацавалі над безбар’ерным асяродзьдзем. Я была ў Гданьску, Варшаве, а мінулым летам у Любліне. Там здорава. Можна заехаць у замак, можна зайсьці ў кавярню, можна свабодна гуляць па вуліцах. Заўжды, як еду куды, хвалююся: як я там буду перамяшчацца. Я прыяжджаю ў Польшчу і разумею, што палякі — малайцы. Практычна паўсюль я магу перамяшчацца свабодна.
У Залесьсі я магу пайсьці ў парк Агінскага, але ў Залесьсі вельмі шмат бар’ераў. Практычна, толькі пару крамаў, куды можна зайсьці. У бібліятэку ня зойдзеш, таму што там другі паверх. Аптэку, куды можна было заехаць набыць вітаміны і крэм, напрыклад, зачынілі. У школе пандуса няма. Цяжкавата гуляць па Залесьсі, шчыра сказаць.
У нас недастаткова разьвіта індустрыя турызму. І я хацела б адчыніць у Залесьсі безбар’ерную кавярню з добрай кавай, каб гэта было запатрабавана».
Я добра ведала ў школе французскую мову, але ў лінгвістычным унівэрсытэце не было ліфта і не было на той час завочнага аддзяленьня французскай мовы. На маміным філфаку БДУ таксама не было ліфта. На журфаку былі праблемы з ліфтам, але я й не хацела на журфак. Я хацела атрымаць іншую спэцыяльнасьць. У выніку я пайшла ў пэдагагічны ўнівэрсытэт імя Максіма Танка толькі па той прычыне, што там ліфт быў. Тым ня менш, я не шкадую пра гэты выбар.
Да ўнівэрскіх часоў я пераходзіла ў размовах на мову субяседніка. Я лічыла, што гэта дыпляматычна і так людзі мяне лепш зразумеюць. Цяпер я ведаю, што калі я размаўляю па-беларуску, то большасьць людзей у Беларусі мяне разумее, а калі хтосьці не разумее, то я перакладаю. Так што расейская — гэта мова міжнацыянальных зносін, а беларуская — гэта мова маёй душы.
Калі выйшла мая першая кніжка «Вясновы Jazz», я адчула падтрымку землякоў і адчула, што многім нашым знаёмым і сябрам было прыемна атрымаць яе ў падарунак.
Сталкеры Свабоды
Ведаеце, што мне крыўдна? Што Беларусь губляе прафэсіяналаў проста з-за таго, што ў іх ёсьць нейкія праблемы са здароўем. Беларусь не ўяўляе, што можа быць сьляпы дыплямат або журналіст у інвалідным вазочку, ці нават бугальтар. Мне падаецца, што гэта няправільна.
Я лічу, што для таго, каб Беларусь стала краінай роўных магчымасьцяў для ўсіх грамадзянаў, варта быць салідарнымі, варта працаваць менавіта над эўрапейскімі каштоўнасьцямі. Беларусь — гэта краіны, якая знаходзіцца ў цэнтры Эўропы і мы не павінны пра гэта забывацца.
Мне вельмі падабаюцца польскія гарады і я вельмі паважаю палякаў за тое, як яны папрацавалі над безбар’ерным асяродзьдзем. Я была ў Гданьску, Варшаве, а мінулым летам у Любліне. Там здорава. Можна заехаць у замак, можна зайсьці ў кавярню, можна свабодна гуляць па вуліцах. Заўжды, як еду куды, хвалююся: як я там буду перамяшчацца. Я прыяжджаю ў Польшчу і разумею, што палякі — малайцы. Практычна паўсюль я магу перамяшчацца свабодна.
У Залесьсі я магу пайсьці ў парк Агінскага, але ў Залесьсі вельмі шмат бар’ераў. Практычна, толькі пару крамаў, куды можна зайсьці. У бібліятэку ня зойдзеш, таму што там другі паверх. Аптэку, куды можна было заехаць набыць вітаміны і крэм, напрыклад, зачынілі. У школе пандуса няма. Цяжкавата гуляць па Залесьсі, шчыра сказаць.
У нас недастаткова разьвіта індустрыя турызму. І я хацела б адчыніць у Залесьсі безбар’ерную кавярню з добрай кавай, каб гэта было запатрабавана».
