Беларусь разьвітваецца з Рыгорам Барадуліным

Сёньня ў Менску ў Чырвоным касьцёле (плошча Незалежнасьці, 15) з 9.45 да 13.00 адбудзецца разьвітаньне з народным паэтам Рыгорам Барадуліным.

У 13.15 працэсія з труною нябожчыка накіруецца ва Ўшачы (Віцебская вобласьць), дзе пахаваюць паэта.


Рыгор Барадулін памёр 2 сакавіка 2014 году. Яму было 79 гадоў.

Рыгор Барадулін нарадзіўся 24 лютага 1935 году, на хутары Верасоўка Вушацкага раёну Віцебскай вобласьці.

Працаваў рэдактарам у розных пэрыядычных выданьнях (сярод іх — газэта «Советская Белоруссия», часопісы «Бярозка», «Полымя»), а таксама ў выдавецтвах «Беларусь» і «Мастацкая літаратура». У выдавецтве «Мастацкая літаратура» працаваў больш за 20 гадоў, спачатку рэдактарам, затым загадчыкам рэдакцыі. У складзе дзяржаўнай дэлегацыі БССР прымаў удзел у 39-й сэсіі Генэральнай Асамблеі ААН (1984).

Пачаў друкавацца з 1953 году, першыя вершы былі зьмешчаныя ў газэце «Чырвоная змена». Першы зборнік паэзіі — «Маладзік над стэпам» — выйшаў у 1959 годзе.

Да 25-годзьдзя пантыфікату Папы Рыгор Барадулін пераклаў на беларускую мову кнігу паэзіі Папы Рымскага Яна Паўла II «Рымскі трыпціх» і меў магчымасьць пабачыцца з пантыфікам на асабістай аўдыенцыі ў Ватыкане 28 чэрвеня 2004 г. У 2005 годзе выйшаў зборнік малітоўнай паэзіі «Ксты». Зборнік «Руны Перуновы» (2006), у які ўвайшла выбраная лірыка, таксама насычаны духоўнымі вершамі.

Пераклаў на беларускую мову п’есу «Вей, вятрок!» Яна Райніса (1980), зборнікі твораў «Блакітны звон Грэнады» Гарсія Лёркі (1975), «Мэлёдыя каліны» Івана Драча (1981), «Ветраліст» Габрыелі Містраль (1984), «Рубаі» Амара Хаяма (1989); «Слова пра паход Ігараў» (1986), кнігу Яна Паўла II, а таксама асобныя творы Шэксьпіра, Байрана, Няруды, Гільена, Міцкевіча, Бранеўскага, Ясеніна, Гамзатава.

Рыгор Барадулін — апошні беларус, якому надалі званьне Народнага паэта (1992). Узнагароджаны Дзяржаўнай прэміяй Беларусі імя Янкі Купалы (1976) за зборнік вершаў «Рум» і пераклады з Фэдэрыка Гарсіі Лёркі, Ордэнам Дружбы народаў, Ордэнам Знак Пашаны, латыскім Ордэнам Трох Зорак (атрымаў званьне Афіцэра Ордэна (4 ступень) 23 красавіка 1997 г.) і мэдалём Францыска Скарыны. Барадулін зьяўляецца Ганаровым доктарам БДУ й ганаровым грамадзянінам Ушацкага раёну.

У 2006 годзе кандыдатура Барадуліна была сярод намінантаў на Нобэлеўскую прэмію ў галіне літаратуры (за зборнік вершаў «Ксты»).

Дзясяткі людзей прыйшлі разьвітацца з народным паэтам. Труну з целам Рыгора Барадуліна прывезьлі ў Чырвоны касьцёл у Менску.

З кветкамі і вянкамі прыйшлі Ўладзімер Арлоў, Уладзімер Някляеў, Лявон Баршчэўскі і многія іншыя.У касьцёле грае арган. Людзі моляцца.

На вуліцы каля касьцёла знаходзяцца міліцыянты.

Людзі нясуць бел-чырвона-белыя кветкі.

Пачалося адпяваньне. Малітву па-беларуску чытае грэка-каталіцыкі сьвятар.

Сумную мэлёдыю загралі дудары

Запоўнены увесь касьцёл. На цырымоніі прысутнічаюць архімандрыт Сяргей Гаек, айцец Андрэй Абламейка, іншыя сьвятары.

Па дынаміку гучаць вершы ў выкананьні Рыгора Барадуліна.

Прынесьлі вянок ад праўладнага Саюзу пісьменьнікаў Беларусі.

Грэка-каталіцкі архімандрыт Сяргей Гаек пачаў адпяваньне. Яму асыстуюць каля дзесяці сьвятароў.

Архімандрыт Сяргей Гаек і айцец Андрэй Абламейка выступаюць. Андрэй Абламейка кажа пра Барадуліна як свайго маральнага аўтарытэта, які натнняй людзей на ахвярнасьць у адносінах да Радзімы і Бога.

«Барадулін — гэта дар Божы»

Архімандрыт Сергій Гаек сказаў пра Рыгора Барадуліна:

«Тое, што мы тут, — гэта шанец, які нам дае Бог, каб мы нешта ўзялі для сябе. Я хачу выказаць удзячнасьць усім, хто выказаў спачуваньні грэка-каталіцкай царкве з нагоды страты, а таксама і ўсім, хто выказаў удзячнасьць за Рыгора Барадуліна. І гэта так, бо ён быў дарам Божым. Але кожны дар — гэта заданьне. Заклікаю ўсіх маліцца за супакой брата Рыгора. Той яго прыклад мужнасьці, патрыятызму, духоўнасьці хай застанецца ў нашых думках».

Людзі пяюць духоўны гімн «Магутны Божа».

«Дзядзька Рыгор ужо сустрэўся зь Янам Паўлам ІІ і сваім сябрам Васілём»

Айцец Андрэй Абламейка сказаў пра Рыгора Барадуліна:

«Ён быў маральным аўтарытэтам. Але не таму, што ён быў бесчалавечным духам, а менавіта таму, што ён быў чалавекам, якому цяжка, якому баліць, які хварэе. Але дух яго быў настолькі моцны, што ён мог праз слова натхняць іншых на духоўнае жыцьцё і ахвяраваць у дачыненьні да Радзімы. Вельмі шчасьлівы беларускі народ, што ён мае такога волата духа і слова як Рыгор Барадулін. Я думаю, што дзядзька Рыгор ужо сустрэўся зь Янам Паўлам ІІ і са сваім сябрам Васілём, іншымі беларусамі, якія несьлі цяжкі крыж — быць сымбалем для народу. Быць сымбалем — гэта вельмі складана. Людзі заўсёды прагнуць дакрануцца да такога чалавека, сфатаграфавацца разам зь ім, але не зважаюць на яго душу. А яны ж таксама слабыя людзі. Сёньня я хачу памаліцца за родных і блізкіх брата Рыгора, якія разам зь ім несьлі гэты крыж».

Труну Барадуліна накрываюць вечкам.