Жыхарка Казіміроўкі кажа, што ня ведае сваіх дэпутатаў
Жыхары Казіміроўкі: Пра выбары нічога ня чулі, ад дэпутатаў карысьці няма
Выбарчая кампанія пакуль не дайшла да вёсак Гарадзеншчыны. Многія вяскоўцы ўвогуле ня бачаць сэнсу ў выбарах, бо за ўвесь час ніводзін з дэпутатаў не пацікавіўся іхнімі жыцьцёвымі праблемамі.
Вёска Казіміроўка прыкладна за дзесяць кілямэтраў ад Горадні. Сёньня даволі марозна і на вуліцы амаль бязьлюдна, толькі дымок з каміноў цягнецца высока ў неба. У краму, тым ня менш, час ад часу заходзяць вяскоўцы. Зь імі размаўляем пра выбарчую кампанію.
Пытаюся ў сваіх суразмоўцаў — што яны чулі пра мясцовыя выбары, ці прыходзяць ініцыятыўныя групы зьбіраць подпісы за прэтэндэнтаў у кандыдаты?
Спадарыня: «Ніхто нічога ня кажа, нават нідзе не напісана, што выбары павінны быць».
Ініцыятыўных групаў таксама пакуль у вёсцы не было ніякіх, і подпісаў ніхто не зьбіраў. Пытаюся — навошта яны абіраюць мясцовыя Саветы і якую маюць для сябе ад гэтага карысьць? Адзін спадар спрабуе тлумачыць.
Спадар: «Наагул, пакуль пра выбары нічога ня кажуць. Але нейкая карысьць ад іх павінна быць, інакш навошта мы іх абіраем? У іх жа павінна быць нейкая ўлада, бо навошта тады ўся гэтая каніцель? Яны павінны нешта рабіць, павінны. Але што канкрэтна — ня ведаю».
Яшчэ адзін спадар з свайго жыцьцёвага досьведу абураецца бязьдзейнасьцю мясцовых Саветаў. Кажа, што на выбары ня ходзіць, але сябры ўчастковай камісіі самі прыяжджаюць са скрыняй дахаты, бо ім, маўляў, патрэбны добрыя паказчыкі.
Спадар: «З чым ні зьвяртаемся, нічога для нас ня робяць. Я нават і ня ведаю, за каго галасаваць. Вунь летась малако ў нас не прымалі, і колькі мы ні зьвярталіся, так нічога і не зрабілі. Наадварот, прыклалі ўсе намаганьні, каб мы не маглі здаць малако. Я сам тэлефанаваў у Народны кантроль на „гарачую лінію“, а мне адказалі, што мы гэтымі пытаньнямі не займаемся і не дурыце галавы. Яны спэцыяльна робяць, каб людзі нічога не трымалі, а толькі пілі гарэлку...»
Прадавачка ў краме дадае, што людзі свае праблемы могуць толькі між сабой абгаварыць, а на нейкую дапамогу ад мясцовых Саветаў ніхто не разьлічвае.
Пытаюся — ці часта мясцовыя дэпутаты сустракаюцца з выбарцамі ў вёсцы?
Спадарыня: «Ведаеце, ніякай помачы вёсцы ад іх няма. Я працую ўжо трэці год, і за гэты тэрмін яшчэ ні разу зь іх ніхто не прыяжджаў, каб тут у цэнтры каля магазіна сабраць людзей, запытацца пра іх праблемы — ні разу такога не было».
Прадавачка крамы ў Казіміроўцы распавядае, што за тры гады ніводзін дэпутат не прыехаў у вёску і не пацікавіўся, якія ў людзей праблемы
Дадае іншая спадарыня: «А якая ад іх помач? Я атрымліваю пэнсію мільён з капейкамі, можаце сабе ўявіць такую пэнсію? Мой тата загінуў на Курскай дузе, я тады была малая і яго ня памятаю нават. Мужык памёр, засталася адна, то во цяпер хоць унучачка ёсьць. Хаджу паліць у кацельні, то нават паўтара мільёна не атрымліваю — вось так падманваюць. А хаджу і ўначы па тры-чатыры разы...»
Прадавачка дадае, што насамрэч на вёсцы людзям на адзін заробак жыць стала вельмі складана, бо кароў не далі трымаць, а ў мінулым годзе яшчэ і ўсіх сьвіней панішчылі.
Спадарыня: «Муж працуе ў калгасе, і вы ведаеце, які ў яго заробак? Мільён сто. І так будзе атрымліваць усе пяць месяцаў. Вось як жыць? Ён працуе, у іх рамонт, рукі ў холадзе, круцяць, вінцяць, а заробак — мільён. І пражыві. Лукашэнка выступаў, казаў пра 450 даляраў у месяц, а іх няма. Разумееце, няма 450 даляраў у месяц».
